गणपतराव ( मी) सोफ्यावर बसले होते. त्यांचा नातू अजय मोबाईल वर काही तरी करत होता. अचानक अजय त्यांचे जवळ आला आणि म्हणाला, ” आजोबा,हा गेम बघा खूप मस्त आहे. तुम्हाला खूप आवडेल खेळायला.”
मी, ” अरे बाळा. मी कुठे गेम खेळत असतो मोबाईलवर? मला नाही येत तो तुमचा स्मार्ट फोन हाताळायला.”
“अहो आजोबा, सोपं आहे अगदी. तुम्हाला जमेल बघा. मी शिकवतो तुम्हाला.”
आणि अजय ने तो मोबाईल माझ्या समोर आणला. मला त्याने मोबाईल हातात दिला. आणि आता हे बटन दाबा. मग ते दाबा. असे करत करत दोन तास घालवले. बर घरी कोणी नव्हते ते. नाही तर माझी पंचाईत झाली असती.
शेवटी माझा हात स्मार्ट फोनवर बसला तर. मी मनोमन खुश झालो. मला हि जमायला लागले.
मग त्याने तो गेम माझ्या समोर ओपन केला. हे बघा आजोबा हे असं स्टार्ट करतात. ……. असे करून तो गेम खेळू लागला. मला हि थोडा आनंद यायला लागला. थोडी उत्सुकता हि जाणवायला लागली. मग मनात आले ह्या महिन्यात पेन्शन आली कि एक फोन घ्यायचाच. पण सुनबाई काय म्हणेल? म्हणून मन हिरमुसले. माझा चेहरा अजय ने बरोबर हेरला. तो म्हणाला, “आजोबा आता तुम्हाला हा असा फोन घेऊन देणार मी. मी आग्रह करून घेऊन देतोच बघा.”
“अरे नको रे. मला काय करायचे तो महागडा फोन घेऊन.”
तरी तो ऐकेना. त्याने त्याचा फोन माझ्या हातात दिला आणि “हा माझा मोबाईल तुम्ही घ्या आणि खेळा. तोपर्यंत मी अभ्यास करतो.”
मी त्याचा फोन घेतला आणि त्यावर तो गेम खेळू लागलो. एका टप्प्यावर मला पुढे जाता येत नव्हते. मग मी अजयला विचारले. त्याने सांगितले “आजोबा असे कुठे अडथळा आला न कि अन डू करायचे. त्याने आपण परत मागच्या पायरीवर येतो. मग नवीन मार्ग निवडायचा.”
मला फार गम्मत वाटली. माझे मन चांगलेच रमले त्या खेळात. अजय ने मला रमलेले पाहून त्याचा अभ्यास सुरूच ठेवला. संध्याकाळ झाली. आता त्याची आई येणार म्हटल्यावर तो माझ्या जवळ आला आणि “आजोबा आता बंद करा खेळणे. आई येईल इतक्यात.”
माझे लक्ष्य नव्हते. तो परत म्हणाला. तेव्हा माझे लक्ष्य गेले.
” हो रे बाळा, मला वेळ समजलीच नाही.”
“असेच होते आजोबा ह्या मोबाईलवर.खेळत असतांना वेळ कळत नाही. दिवस सहज निघून जातो. तुम्ही असा फोन घेतला कि तुमचा दिवस कसा जाईल तुम्हाला कळणार ही नाही.”
थोड्या वेळाने सुनबाई आल्या.
मग मुलगा हि आला.
रात्री सर्वांनी सोबत जेवण केले. अजयला त्याच्या अभ्यासाबद्दल विचारणा झाली. नंतर मी माझ्या खोलीत गेलो. पण माझे कान हॉलमधील गप्पांकडेच होते. टीव्ही सुरु होता. थोड्या वेळाने अजय ने बोलायला सुरुवात केली.
“बाबा, अहो आज मी आजोबांना माझा स्मार्ट फोन चालवायला शिकविले. त्यांना लगेच जमले चालवायला. किती हुशार आहेत हो आजोबा.”
“तुझे आजोबा आहेत बाळा ते. तू नाही का हुशार मग ते नसतील का.”
सुनबाईची प्रतिक्रिया ऐकायला आली नाही. अजयने आपले बोलणे चालूच ठेवले.
“बाबा त्यांना गेम पण खेळता आला. ”
“हो का?”
“अहो संध्याकाळ पर्यंत खेळत होते ते. इतके रमले होते कि त्यांना वेळेचे भान राहिले नाही.”
” हो बाळा असेच होते.”
“मी काय म्हणतो बाबा?”
“काय?”
“आजोबा दिवसभर एकटेच असतात. कसा वेळ घालावीत असतील ते. त्यांना असा एक स्मार्ट फोन घेऊन दिला तर.”
“कल्पना चांगली आहे.” मुलगा.
आता सुनबाई बोलल्या.
“अहो त्यांच्याकडे आहे न एक फोन. मग दुसरा कशाला?”
“अग आई! तो साधा फोन आहे.”
स्मॉर्ट फोन कशाला हवा म्हाताऱ्या माणसाला.”
“अग आई, तू सुटी घेतल्यावर घरी असतेस तेव्हा आठव किती वेळा मला म्हणतेस. कंटाळा येतो आहे रे. मग त्यांना नाही का कंटाळा येत असणार. ते सुद्धा नौकरी करीत होतेच न.”
“आणि हो त्यांना पेन्शन मिळते. त्या पैशातून घेतील ते.” आता मुलगा बोलला.
“बर बर ! घ्या पण खूप महाग नको.”
सुनबाई चे बोलणे ऐकून मी एकदम खुश झालो.
अजय धावत माझ्याकडे आला आणि
“युरेका” म्हणून माझ्या गळ्यात पडला. माझे डोळे भरून आले. माझ्या डोळ्यात अश्रू पाहून अजय थोडा नाराज झाला. मी त्याला डोक्यावर हात फिरवून थोडे प्रेम केले आणि मग तो मोबाईल मध्ये कोणता मोबाईल घ्यावा याचा अभ्यास करू लागला.
मी विचारात मग्न झालो. कमाल आहे न. आपण एक पाऊल पुढे टाकले पण ते जर चुकले असेल तर परत मागे यायचे आणि दुसरा मार्ग निवडायचा. आश्चर्य आहे. पण असे जीवनात कधी घडत नाही. असे त्यांना वाटून गेले. एकदा निर्णय घेतला आणि त्या निर्णयावर चालले कि मागे पलटून जाता येत नाही. माझी इच्छा डॉक्टर व्हायची होती पण वडिलांना मला इंजिनिअर करायचे होते. म्हणून इंजिनिअर झालो. आज हि डॉक्टर बघितला कि मन दुखी होते. तेव्हा विरोध केला असता तर आज मी सुद्धा डॉक्टर राहिलो असतो. असे मनाला वाटून जाते. लग्न करतांना हि तसेच झाले. वडिलांनी मुलगी निवडली. इच्छा नसताना तिच्याशी लग्न करावे लागले. मला इंजिनिअर मुलीशी लग्न करायचे होते.
माझ्या मुलीने एक मुलगा निवडला होता. आम्ही विरोध केला आणि आमच्या पसंतीच्या मुलाशी तिचे लग्न लावून दिले. तिच्या घरी सर्व काही आहे. पण तिच्या डोळ्यात जे दुःख दिसते ते बघून माझे मन दुखी होते. याच दुःखा पायी तिची आई देवाघरी निघून गेली.
आमच्या वडिलांनी जे केलं तेच आम्ही हि केलं. मग आमच्या पिढीत आणि त्या पिढीत काय फरक आहे. शिक्षणाचा काय उपयोग झाला. असे आमची मुलगी बोलत असायची. आता तिने ते बोलणे बंद केले. पण डोळे बोलतात हे खरे करून दाखवले पोरीने. तिचे ते डोळे सतत काहीतरी बोलत आहेत असे मला वाटत असते. मी मरे पर्यंत ते तिचे डोळे माझा पाठलाग करत राहतील असे दिसते.
तिचे ते बघून मुलाने लग्नाचा विषय हि केला नाही. आम्ही निवडली त्याच मुलीशी लग्न केले. पण तो हि मनापासून कधी सुखी वाटला नाही.
जीवन असेच असते का हो? एका सारीपाटासारखे.
गुगल इमेज
आपण सगळे त्या खेळातील सोंगट्या असतो. पुढे चालतो कि संपले. मग जे होईल ते भोगावे लागते. योग्य दिशेला गेलो तर समोरच्यावर मात करणार. नाही तर स्वतः मरणार. माघारी परतायचा प्रश्नच नाही. जीवनातील पाउलांसारखे येथे हि परत फिरायला चान्स नसतोच. नो अन डू प्लिज. फक्त पुढेच चालायचे मागे वळून पाहायचे नाही.
असा विचार करत करत गणपतराव कधी झोपी गेले कळलेच नाही.
(12420792)
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐
“ज्या अनुभवात तुम्हाला भितीचा सामना करावा लागतो,
तोच अनुभव तुमची शक्ती, धैर्य, व आत्मविश्वास वाढवतो”….!
🍁🌼शुभ सकाळ🌼🍁
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐
http://www.rnk1.wordpress.com
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐
