विरह वेदना…

शाळेतून कॉलेजात प्रवेश घेतला तर कसे पंख फुटल्या सारखे वाटते. आपण आकाशातील स्वच्छंदी पक्षी आहोत असा भास होतो. आणि अशा वेळी खिशात पैका असेल तर पहायलाच नको.

असे माझे काही नव्हते बर का! निर्धन परिस्थिती होती. स्वतः काम करून कमवू लागलो आणि शिक्षण घेतले व इंजिनिअर झालो.

पण एक मैत्रीण कायमची सोबतीला आली. ती म्हणजे सिगारेट. एका मित्राने नको नको म्हणत मला ओढायला लावली आणि तिने कायमची संगत धरली. त्याची घरची परिस्थिती चांगली होती. तोच खर्च करायचा. नंतर मी कंटाळून त्याची संगत सोडली. पण ह्या मैत्रिणीने कायमचे जखडून ठेवले. मग काय, मी जे कमवायचो त्यातून खर्च करायला लागलो. वाईट सवय आहे हे माहित असूनही ती सोडत नाही.

लग्न झाले व सौ.ने सिगारेट सोडण्याचा आग्रह धरला पण. नाही. ती बया ऐकायचीच नाही.

जवळजवळ ३९ वर्षे ती सोबत राहिली. २५ जून २०१९ रोजी मी ऑपरेशन साठी दवाखान्यात भरती झालो. तोपर्यंत ती सोबत होती. तेव्हा पासून मीच तीला त्यागले आहे. एव्हढा प्रदिर्घ काळ तिची सोबत राहिल्याने विरह हा होणारच.

(19621)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

आयुष्यात वाईट संगत आणि वाईट सवय ही नेहमी वाईटच करते.

💐💐शुभ सकाळ💐💐

मेडिकल क्षेत्र….

पूर्वी इंजिनिअरिंगच्या ४-५ शाखा होत्या. तेव्हा माझ्या कॉलेज मधे मला आठवते ईलेक्ट्रिकल, मेकेनिकल, सिव्हिल आणि ईलेक्र्टॉनिक्स ह्याच शाखा होत्या. मी एडमिशन घेतले होते १९७७ मधे. आता तर खूप वाढल्या आहेत. कित्येक शाखांचे नाव सुद्धा माहिती नाही आम्हाला.

तसेच पूर्वी डॉक्टर म्हणजे लिमिटेड क्षेत्र वाटायचं. पण हळूहळू या क्षेत्रात ही खूप बदल झाला आहे. शरीरातील प्रत्येक अवयवासाठी वेगवेगळे एक्सपर्ट दिसतात. इतकेच काय वेगवेगळ्या सेवा पुरविण्यासाठी एक्सपर्ट वेगळे असतात. नुकताच एका नातेवाईकासोबत दवाखान्यात गेलो होतो. त्यांना सांधेदुखी चा त्रास सुरू झाला आहे. सांधेदुखी चे एक्सपर्ट म्हणजे कोण याचा नेटवर शोध घेतला तर रिमेटोलॉजी (rheumatology) क्लिनिक व एक्सपर्टला rheunatologist असे संबोधतात असे आढळले. हे माझ्या साठी एकदम नवीन क्षेत्र होते. फोनवर अपॉइंटमेंट घेतली. क्लिनिक वर गेलो ही पण खात्री होत नव्हती. शेवटी विचारले कि हे सांधेदुखी चे तज्ञ आहेत न? त्यांनी हो म्हटल्यावर मनाला शांती मिळाली. नाही तर उगाच ६००/- रु। फी भरावी लागली असती. आणि ते नातेवाईक सुद्धा नाराज झाले असे.

आम्ही जेथे गेलो होतो तो मोठा दवाखाना होता. तेथे वेगवेगळे क्लिनिक होते. कधी ऐकली नव्हती त्यांची नावे. तुम्ही ही आश्चर्यचकित व्हाल. एक होते travel clinic. मला काही समजले नाही. हे काय असते. मी त्यावर विचार करायला सुरुवात केली. मला तेथे एक वॉकर घेतलेली व्यक्ती आंत जातांना दिसली. मला वाटले कदाचित ज्यांना अपघातामुळे चालायला त्रास होतो त्यांना मार्गदर्शन केले जात असावे. पण मन ऐकत नव्हते. ही सवय लहानपणापासून जडली आहे. जोपर्यंत मनाचे समाधान होत नाही तोपर्यंत पिच्छा पुरवायचा आणि माहिती गोळा करायची. शेवटी मी बाहेर बसलेल्या असिस्टंट कडे मोर्चा वळवला. त्यांना विचारले मेडम हे ट्रेव्हल क्लिनिक काय असते? त्यांनी सांगितले ज्यांना विदेशी जायचे असते त्यांचेसाठी आहे ते. बस यापुढे विचारून स्वतः चे जास्त हसे करून घ्यावे असे मला वाटले नाही व मी येऊन आपल्या जागी बसलो. मला वाटते आजारी व्यक्ती विदेशात जात असेल तर त्याला तेथे काय करावे, कोणते औषध घ्यावे, अचानक काही त्रास झाला तर नेमके काय करावे? अशा प्रकारच्या सल्ल्यासाठी हे क्लिनिक असावे.

बरोबर आहे. विदेशात ही औषधे मिळत असतीलच असे नाही. आणि जापान, रुस अशा वेगळी भाषा असलेल्या देशात गेल्यावर काय करणार? काही झाले तर तेथील डॉक्टर ला काय सांगणार? मी लगेच फ्लॅशबेक मधे गेलो. १९९८ मधे मला या समस्येला सामोरे जावे लागले होते. माझी प्रक्रुति बरी नव्हती. मला संपूर्ण अंगाला मुंग्या यायच्या. डोक्यातून पाठीमागून निघायच्या आणि खालपर्यंत जायच्या. मला खूप अस्वस्थ व्हायचे. बरेच डॉक्टर झाले. कोणालाही कळेना नेमके काय झाले आहे ते. एक दिवस मी गळ्यात टांगायची बेग घेतली. त्यात डबा पुस्तकं इ. साहित्य ठेवले. व ती माझ्या खांद्यावर लटकवली. तेव्हा मला मुंग्या कमी झाल्यासारखे वाटले. परत परत लक्ष दिले. मग हेच कारण आहे असे जाणवले. रात्री घरी गेल्यावर गळ्याला टर्किश टॉवेल गुंडाळून ताट मान करून बसलो. खूप बरे वाटले. मग सुटीच्या दिवशी होमिओपॅथी डॉक्टर कडे गेलो. ओळखीचे होते. त्यांना हे सांगितले. तेव्हा स्पांडेलायटिसचा त्रास असल्याचे त्यांनी सांगितले. त्यावर औषध दिले व काही दिवसांनी बरा झालो. जवळजवळ ५-६वर्षे मी तो त्रास सहन करत होतो. आजार बरा होत नसल्याने आत्मविश्वास कमी होत चालला होता. असो.

पुन्हा पूर्वपदावर येऊ. तर Travel clinic चा उलगडा झाला होता. नंतर शोधल्यावर infectious disease clinic, respiratory medicine, असे बरेच क्लिनिक असतात असे समजले.

आणखी एका Ergonomic clinic ची माहिती मिळाली. याचा अर्थ शोधला तर उलगडा असा झाला. Ergonomic चा अर्थ designed for efficiency and comfort in the working environment असा दिसून आला. म्हणजे तुम्ही जेथे काम करत आहात तेथील वातावरण कसे आहे. तुमची क्षमता कशी वाढवता येईल. फर्निचर कसे डिजाईन केले असावे. याचे मार्गदर्शन हे डॉक्टर देतात. कमाल आहे न!

असे असंख्य प्रकार या मेडिकल क्षेत्रात आहेत. आपल्याला माहिती नसतात. किंबहुना आपण करून घेत नाहीत. किंवा जेव्हा गरज पडेल तेव्हा बघू. ही प्रवृत्ती असते व नडते ही.

माणसाने चौफेर लक्ष ठेऊनच जगले पाहिजे. कौन जाने कब कौन बनेगा करोडपती से बुलावा आ जाये!😊😊

(19620)

http://www.koshtirn.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

🌷शुभ प्रभात🌷🕉नमः शिवाय।🕉

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

गेली दिवाळी….

पूर्वी च्या काळी दिवाळी आठवडा भर असायची. प्रत्येक दिवाळीला कोणीतरी पाहुणे असायचेच. त्यामुळे दिवाळी संपली आणि पाहुणे परत गेले कि एकटेपण जाणवायचं. म्हणून दिवाळी हा आठवणी देऊन जाणारा आणि जाताजाता हुरहूर लावणारा सण मानला जायचा…!

पण परतीच्या प्रवासात ही दिवाळी घराघरातील कुशल गृहीणींना डब्यांची अदलाबदल करुन कन्फ्युज करायला सुरुवात करायची. जसजसा फराळ कमी कमी होतो तसा मोठ्या डब्यांमधला फराळ लहान डब्यात शिफ्ट केला जातो. त्यामुळे कालपर्यंत समोर असलेला फराळ आता कुशल गृहीणींनासुद्धा घरात नेमका कोणत्या डब्यात ठेवला आहे हे शोधावे लागते.तेव्हा फार गंमत वाटते.

दिवाळी तील सर्वांना आवडणारा पदार्थ म्हणजे चकली. त्यामुळे चकलीच्या डब्यावर सगळयांचाच डोळा असतो. पण शेवटची चकली खाताना होणारा आनंद प्रचंड असतो. ती खाल्ल्यावर डबा घासायला न टाकता झाकण लावून तो तसाच लपवून ठेवून देतात. त्यामुळे चकलीचा डबा शोधून सापडल्यावर होणारा आनंद पण उघडल्यावर होणारा अपेक्षाभंग कठिण असतो. असा रिकामा डबा लपवून ठेवणार्याला या गुन्ह्याची शिक्षा मिळायला हवीच नाही का? किती हा मानसिक छळ!!

कुशल गृहीणी पाहुण्यांसाठी मागच्या रांगेत लाडवाचा डबा लपवून ठेवत असते. हे मात्र घरातील लहानमोठे सर्वांना माहिती असते. आणि घरात जेव्हा महत्वाचे फराळाचे पदार्थ संपल्याचे जाहीर केले जाते तेव्हा प्रथम सर्वांची धांदल उडते. कोणाचीही हिंमत होत नाही विचारायची. मग सासूबाई हळूच म्हणतात,” सूनबाई, अग, कशाला छळतेय त्यांना. दे ते लाडू.” “काय सासूबाई तुम्ही. तुम्हाला गुपचूप दिला असता मी नंतर.” तेव्हा सर्व जोरजोरात खिदळणारच.

शेवटी जास्त मीठ मसाला तळाशी असलेला दाणे संपत चाललेला चिवडा कांदा- टाॅमेटो -कोथिंबीरीचा मुलामा देऊन मिसळ म्हणून समोर आणला जातो.

शेव हा प्रकार कधी संपवावा लागत नाही. मात्र एक्स्पायरी डेट जवळ यायला लागल्याने त्याची भाजी केली जाते. किंवा घरात शेवांची भाजी झाली कि दिवाळी संपायला आली असे समजायचे.

आताची दिवाळी ही इनमीन तासाभरात संपते. लक्ष्मीपूजन झाले, थोडे फटाके फोडले कि संपली. पाहुणे ही येईनासे झाले. क्वचितच कोणाकडे पाहुणे आलेले नजरेस पडतात.

अशी ही दिवाळी आता संपली असल्याचे जाहिर करायला हरकत नाही☺️😊☺️😢

19619)

http://www.koshtirn.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

🌷शुभ प्रभात🌷🕉नमः शिवाय।🕉

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

कुटुंबप्रमुख : एक नामशेष होणारा घटक……

(व्हाट्सएपच्या माध्यमातून प्राप्त समाजाची सत्य परिस्थिती दर्शविणारा लेख)

🙏🏻 कुटुंबप्रमुख : एक नामशेष होणारा घटक……

सकाळी लवकर उठणारे, रात्री वेळेवर झोपणारे, पाणी वाया न घालवता झाडाला घालणारे, फुलं देवासाठी तोडणारे, रोज पूजा करणारे, मंदिरात एखादी फेरी मारणारे, रस्त्यातून भेटणाऱ्याची आस्थेने चौकशी करणारे,
दोन्ही हात छातीशी नेऊन नमस्कार करणारे, अन्न धान्य वाया जाऊ नये म्हणून बेतानेच स्वयंपाक करणारे आणि उरले तर गरीबाला देणारे किंवा दुसरे दिवशी त्याला फोडणी देऊन खाणारे,
स्वतःची गैरसोय असूनही नातलग, पाहुण्यांसाठी पाहुणचार करणारे, आपले सण धांगडधिंगा न करता साधेपणे साजरे करणारे, व्यसन करताना लाजणारे आणि समाजाच्या नजरेची भीड बाळगणारे,
जुना झालेला चष्मा तुटला तर चिकटवून, जुनी चप्पल फाटली तर शिवून आणि जुना बनियन गलितगात्र होईपर्यंत वापरणारे, उन्हाळ्यात पापड वाळवणारे, हात दुखेपर्यंत कुटून मसाला घरी बनवणारे, फक्त बाहेर घालायच्या कपड्यांनाच इस्त्री करणारे, खिशातला पैसा जपून वापरणारे आणि शक्यतो घरीच जेवणारे…

….असे लोक आता हळूहळू हे जग सोडून चालले आहेत. ते जातील तेव्हा एक महत्वाची शिकवण त्यांचेबरोबर जाईल.

“समाधानी, साधे, अर्थपूर्ण , दुसऱ्यांना प्रेरणा देणारं आणि समोरच्याची काळजी करणारं.. जीवन जगायचं असतं..!” ही शिकवण जगातून नाहीशी होईल.

….त्यानंतर राहील फक्त स्वार्थ, अविश्वास, चैन, असंवेदनशील मने, भकास कोडगेपणा आणि मोबाईलवरचे कृत्रिम अगत्य…. 🙏

(19618)

***************************

तप केलं की पत मिळते….
💐शुभ सकाळ💐

http://www.manachyakavita.wordpress.com

सौ.वाढदिवस…

जन्माला आल्यानंतर दरवर्षी एक दिवस प्रत्येकाच्या आयुष्यात न चुकता येतो. तो म्हणजे वाढदिवस. नावावरूनच कळते कि हा वाढ होण्याचा दिवस असतो. जन्मापासून खरोखर हा वाढदिवस असतो. कारण शारीरिक वाढ ही दररोज होतांना दिसून येते. अगदी लहान असतो तेव्हा सर्वांकडून कौतुक होत असते. ७-८ वर्षे वय झाले कि बाळ त्रास द्यायला लागते आणि मग त्याचे गाल लाल होत असतात. नाही नाही ही आताची गोष्ट नाही. आमच्या काळातील आहे. सुमारे ५० वर्षापूर्वीचा तो काळ. आता तर मुलांना रागवायचे सुद्धा नाही असे आहे. पूर्वी वडिलांसमोर उभे राहणे तर सोडा समोर येता ही येत नव्हते. मग आईचे कान कोरायचे. आई सुद्धा सहजासहजी वडीलांच्याकडे बोलू शकत नव्हती. ती वेळकाळ बघूनच विषय काढून मान्य करवून घेत असे. यात फक्त आईचाच हातखंडा असायचा. पण बर्याच वेळा वडील आईचे ही ऐकत नसायचे. अर्थात हे मुलांच्या मागणी वर अवलंबून असायचे. असे झाले तर आई मुलांना शेवटचे सांगून टाकायची कि तुझे बाबा ऐकत नाहीत.

तेव्हा मुलांची गोची व्हायची. मग ती आजीचे कान कोरायची. आजीने मनावर घेतले आणि तिच्या लेकराला समजावून सांगू शकली तर मुलांच्या प्रयत्नांना येत असे. यात फार गंमत वाटायची. मुलांना मजाही खूप यायची. आनंद ही तितकाच घ्यायचे. आता मात्र तसा मजा नाही कि गंमत ही नाही. मुलं सहज वडिलांना सागू शकतात बोलू ही शकतात. इतके च कशाला हट्ट ही धरु शकतात.असो विषयांतर खूप मोठे झाले बर का! क्षमस्व!

तर काल (९) आमच्याकडे सौंचा वाढदिवस होता, म्हणून पोस्टचा शिर्षक “सौ. वाढदिवस” असा ठेवला आहे; हे लक्षात आले असेलच.

आमच्याकडे वाढदिवस सहसा साजरा करत नाहीत. लक्षात ही राहत नाही. माझा वाढदिवस तर मला लक्षात राहत नाही. जन्मतारीख विचारली तर माहिती लक्षात असते. पण आजची तारीख काय आहे हे लक्षात ठेवत नाही. घरच्यांनी आठवण दिली तर ठिक नाही तर. हल्ली लक्षात ठेवणे आवश्यक नसते. सोशल मीडिया तुम्हाला व तुमच्या सर्व मित्रांना आठवण करून देत असते. याशिवाय तुम्ही बर्याच ग्रुपमध्ये असतात. तेथील काही मंडळी नोंद ठेवतात. ते योग्य वेळी शुभेच्छा संदेश टाकतात.

असो तर अशाप्रकारे सौंचा वाढदिवस साजरा झाला आणि आणखी एक पूर्ण वर्ष त्यांच्या आयुष्यात सम्मिलित झाले.

(19617)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

💐💐शुभ सकाळ💐💐

प्रामाणिक नाती पाण्यासारखी असतात. रंग नाही, आकार नाही, ठिकाण नाही तरी सुद्धा जीवनासाठी महत्वाची असतात.💐💐

http://www.ownpoems.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

तिखट-गोड(19616)

माणसाची जीभ फार लालची असते. तिला तिच्या आवडीचा खायचा पदार्थ दिसला कि आपोआपच ती लाळ सोडते. निसर्गाने तसी रचना करून ठेवली आहे. पण मला प्रश्न पडतो कि त्याने असे करण्यामागे काय उद्देश असेल. म्हणजे आवडता पदार्थ दिसल्यावरच का लाळ टपकते. जर तसे झाले नसते तर काय झाले असते.

खरचं, काय झाले असते हो? असा प्रश्न मला बायकोने विचारला आणि माझी बोबडीच वळली राव. माझेच चुकले. ही पोस्ट लिहितांना त्यासोबत बसल्या होत्या म्हणून मी चर्चा केली आणि अडचणीत आलो.

मी शांतपणे पुटपुटलो “कदाचित जे मिळेल ते गुमान खावे लागले असते.” पुटपुटलो कारण कळले असेलच. उगाच सांगत बसत नाही. कारण आमच्या, त्यांच्या, तुमच्या च काय सर्वांच्या घरी चुली असतातच की राव.😊👍

असो, तर तसे झाले असते म्हणजे आवडता पदार्थ बघून लाळ टपकण्याची क्रियाच ईश्वराने आपल्याला दिली नसती तर आपल्याला स्वाद कळला नसता. किंबहुना स्वाद कळण्यासाठी असणाऱ्या ग्रंथी शरीरात राहिल्या नसत्या. पण जीभ राहिली असती कारण तिला स्वादाशिवाय इतर कामे असतात. जसे खाल्लेले तोंडात चघळणे, गिळण्यासाठी तोंडात पाठीमागे धकलने, इ.इ.

जीभेला पाणी सुटले ही म्हण खायच्या पदार्थावरुन पडलेली आहे. पण ती इतर बाबतीत ही लागू पडते. एखादी व्यक्ती खरेदी करायला गेली. सोबत बायका मुले असली. आणि बायकोला एखादा ड्रेस दिसला कि ती लालसेने त्याकडे पाहते. ही लालसा म्हणजेच जीभेला पाणी सुटणे.

जीभ ही शरीरातील एक फार विचित्र अवयव आहे. जशी चव चाखते तशी ती तीखट- गोड ही बोलते. तीखट बोलणारी कोणी स्री अगर पुरुष असेल तर असे म्हणतात, काय जीभ चालतेय त्याची/ तीची. किंवा उचलली जीभ आणि लावली टाळूला असे ही म्हटले जाते. पण गोड व सुमधुर बोलणार्यासाठी किती गोड गोड बोलतोय असे म्हटले जाते. हे उदगार सामान्य म्हणजे न्युट्रल स्वभाव असलेली व्यक्ती बोलू शकते. तीखट स्वभावाचे लोकं त्याच्या बद्दल काय म्हणतात बर? “हा गोड बोलून आपले काहीतरी हित साध्य करू इच्छित आहे असे वाटते आहे.” किंवा “बघा बघा काम आहे म्हणून कसा गोड बोलतोय!” असे उदगार त्यांचे श्रीमुखातून बाहेर पडतात.

माझ्या मते अशी तीखट बोलणारी लोकं समोरच्या माणसाला ओळखू शकत नाहीत. त्यांना कायम असे वाटत असते कि सर्व जग त्यांच्या प्रमाणे तीखट किंवा खाष्ट आहेत. समोरच्याने खरे बोलण्याच्या किती ही आणा भाका घेतल्या तरी त्यांचा विश्वास संपादन करता येत नाही.

याउलट सौम्य किंवा गोड माणसे समोरचा कशा ही स्वभावाचा असला तरी पटकन त्याच्यावर विश्वास ठेवतात. भले ही मग विश्वासघात होवो.

नवऱ्याची कर्तव्ये( 19615)

एकदा का अक्षदा डोक्यावर पडल्या कि मग नवरोबा तुमचे काही खरे नसते. सर्व जग मग टोमणे मारायला तयार बसलेले असते. जणू त्यांना जगात हे एकच काम शिल्लक राहिले आहे. बर पुरूषांना बायकोचे ऐकून चाललात तर “जोरू का गुलाम” म्हणून संबोधले जाते. आणि नाही ऐकले तर बायको चिडचिड करते. चांगलाच फसतो तो बिचारा लग्न करून.

लग्न केल आहे न मग गुमान आपले कर्तव्य पार पाडाच. असं मी नाही बायको म्हणते. म्हणते म्हणण्यापेक्षा न लिहिता बजावून सांगते. ते ही रोजच. माझी नाही हो, मित्राची बायको त्याला म्हणते. नंतर हे अलिखित नियमच झालेले असतात घरोघरी.☺️😊😢.

– मी जरा येते तुम्ही तो कुकरखालचा गॕस तीन शिट्यांनंतर बंद करा बस.
– मी जरा हे काम करत आहे. तुम्ही दूध उतू जाऊ नये याची काळजी घ्या.
– डोअरबेल वाजली जरा उघडता का दार ?
– अहो जरा येता का? तो वरचा डबा काढून देता का मला?
– अहो जरा इकडे येता का?डब्याच झाकण उघडत नाही आहे. उघडून देता का?
– अहो ह्या बाटलीच बुच उघडत नाही. ओपनर घेऊन उघडून देता का जरा?
– नविन गॕस सिलेंडर आला कि घरात योग्य जागी ठेवून द्या हो।

-अहो, इकडे येता का जरा. गॕस सिलेंडर संपल आहे. नवीन लावून देता का प्लिज

– अहो, हल्ली पोरगा ऐकत नाही माझं. जरा त्याला रागवा हं. असे सांगितल्याशिवाय मुलांना रागावू नये अथवा मारू ही नये.
– पेपर आल्यावर. लगेच “अहो थांबा जरा. मी जस्ट बघून देते”. आणि काही बोलण्या आधी पेपर बायकोच्या हाती असणार.
– “आता तुम्ही बाहेर पडताच आहात तर” ह्या खतरनाक वाक्यानंतर दिलेल्या यादीनुसार सर्व वस्तू आणणे.

-वस्तू आणल्यावर पुन्हा यादीनुसार तपासणे.

– तपासून झाल्यावर आदेशानुसार जागेवर नेऊन देणे किंवा ठेवणे.
-कपडे इस्त्रीला देवून येता का?( इस्री करायला सांगत नाही बर का)

– अहो, ते कपडे इस्त्री ला टाकले आहेत ते घेऊन या बर.
– लाईट बिल, इ. भरण्याची काळजी घ्या हो. मी कायकाय करू.

– अहो, घरात पैसे नाही. बँकत जाऊन आणून देता का?
– महिन्याचं सामान माॕलमधून आणण्यासाठी सोबत चला.

– अहो तुम्ही एके ठिकाणी उभे रहा बर. मी बोलावल्यावर या बास्केट किंवा ट्रॉली घेऊन असा आदेश आपण सोबत चालत असल्यास करणे.

– ट्रॉली ढकलणे व काऊंटरवर पेमेंट
करणे.

– पिशव्या उचलून घेतल्या न सगळ्या काही राहिले नाही न असे ठणकावून विचारणे.
– सासरचे पाहूणे येऊन परत जाईपर्यंत घरात पडेल ते काम करावे लागेल बर का! आणि हो जरा ,शहाण्या मुलासारखं वागा त्यांच्या समोर. असे आदेश पाहुणे येण्यापूर्वीच आलेले असतात.
– अहो, हा नळ गळतो आहे. अशी घरातली प्लंबिंगची, इलेक्ट्रिकची छोटीमोठी कामं घरी करून घेत चला न. नाही तरी तुम्हाला काय काम असते आता?
-अहो असा कसा तुम्ही माझ्या हातात रिमोट देता कि तो वारंवार जमिनीवर पडतो. तुम्ही चुकतातच. आता तुम्ही च दुरुस्त करा त्याला.

– आमच्याकडे हे उत्तम वाहन चालक असल्याने वेगळा वाहन चालक कशाला ठेवायचा! हो कि नाही हो? असा प्रश्न कटाक्ष टाकून सौ.ने केला कि होकारार्थी मान हलवावीच लागते. आणि गुमान वाहनचालकाची भूमिका कंटाळा न करता पार पाडावी लागते.
-‘मलाच मेलीला घरातील सर्व कामे करावी लागतात. एकाची मदत होत नाही’ असे वाक्य ऐकवून आपण केलेल्या मदतीच्या कार्यावर नेहमी पाणी सोडावे लागते.

– घरात पाल,झुरळ इत्यादी (नवर्यापेक्षा भयंकर वाटणारे )प्राणी मारुन घराबाहेर टाकत चला.(😊)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

काय लिहावे, यापेक्षा काय लिहू नये, हे ज्यास कळून आचरले जाते, तोच खरा लेखक होय!

💐💐सुप्रभात💐💐

माझा गणित विषयाचा ब्लॉग खालील लिंकवर उपलब्ध आहे.

http://www.rnk1.wordpress.com