सेल्फी…(19552)

मित्रांनो, नवनवीन तंत्रज्ञान आले की नवीन संज्ञा तयार होतात असा तुम्ही कधी विचार केला आहे का? नसेल. कारण आपल्या न कळत त्या संज्ञा किंवा शब्द आपण आत्मसात करतो किंवा असे म्हणता येईल की ते नवीन शब्द इतक्या सहज आपल्या अंगवळणी पडून जातात कि आपल्याला कळत सुद्धा नाही. असाच एक शब्द आहे सेल्फी.

मोबाईल मध्ये आधी साधा केमरा आला. त्याने समोरच्या चे फोटो घेणे शक्य झाले. पण तंत्रज्ञान थांबणार कसं? मोबाईल वापरणार्याला स्वतः चा फोटो काढण्याचा मोह झाला तर तो कसा काढेल? त्यांनी त्याच मोबाईल ने काढून बघितला असेल. पण त्रास होतो हे पाहिले आणि समोरून एक केमरा बसवून टाकला. आता स्वतः चा फोटो स्वतः काढणे ह्या क्रियेला काही तरी नाव देने आवश्यक होते. स्वतः काढत असल्याने त्याला नाव दिले “सेल्फी”. फार छान संज्ञा आहे ही.

पण या सेल्फी चे वाईट परिणाम ही दिसत आहेत. नको तेथे ही सेल्फी काढण्याचे धाडस करतात आणि ते अंगलट येते किंवा जीवावर बेतते.

अहो, कोणी धावत्या रेल्वेच्या समोर सेल्फी काढण्याची कल्पना ही करेल का? पण करतात. मध्यंतरी एक बातमी आली होती. समुद्रात विमान कोसळले. त्यातून जी लोकं बाहेर पडली त्यांनी तेथे ही बुडत्या विमानासह सेल्फी काढली.म्हणजे प्राणांची किंमत सेल्फी पेक्षा ही कमी. डोंगराच्या शिखरावर जाऊन सेल्फी घेतात आणि कडेलोट होतो अशा बातम्या वर्तमान पत्रात झळकत असतातच.

महिला मंडळी ह्या सेल्फीचा एक चांगला उपयोग करून घेऊ शकतात. तो कसा ते आपण बघु.

महिलांना नेहमी छोटा आरसा चेहरा बघण्यासाठी सोबत ठेवावा लागतो. तो त्यांचा त्रास कमी होऊ शकतो. सेल्फी मोडमध्ये मोबाईल हा आरशाचे काम करतो. म्हणजे थोडे का होईना वजन कमी होऊ शकले नाही का??

पॉजिटिव्ह-निगेटिव्ह(19551)

पॉजिटिव्ह म्हणजे अधिक (+) व निगेटिव्ह म्हणजे वजा (-) हे सरळ सरळ गणितीय अर्थ आहेत यांचे. पॉजिटिव्ह हा चांगला मानला जातो तर निगेटिव्ह वाईट. असे म्हटले जाते कि जे निगेटिव्ह विचार सरणी चे लोकं असतात त्यांच्या मनात प्रथम एखाद्या बाबतीत निगेटिव्ह विचार येतात. त्याच बाबतीत पॉजिटिव्ह विचार सरणीच्या लोकांच्या मनात पॉजिटिव्ह विचार प्रथम येतात. हे कितपत खरे असेल हे मी तपासून पाहिलेले नाही. किंवा तसा प्रयत्न ही केलेला नाही. याबाबतीत एक सोप उदाहरण नेहमी सांगितले जाते. ते म्हणजे अर्धा पाण्याने भरलेला ग्लास. मी येथे लिहलेले हे वाक्य पॉजिटिव्ह विचारसरणीचे आहे. म्हणजे यातून पॉझिटिव्हिटी झळकत आहे. हे वाक्य कानी पडल्यावर मनात दुखद भाव किंवा शल्य असे काही वाटत नाही.

याला दुसर्या प्रकारे असे संबोधित करता येते. अर्धा रिकामा ग्लास. या शब्दांचा फरक आहे. “भरलेला ” व “रिकामा “. हे दोन शब्द. यात भरलेला हा पॉजिटिव्ह व रिकामा हा निगेटिव्ह शब्द आहे.

पॉजिटिव्ह शब्द कानी पडल्यावर मन प्रसन्न होते. प्रफुल्लित होते. तेच निगेटिव्ह शब्द कानी पडल्यावर मन दुखी होते.

काही जागा ही अशा असतात कि जेथे गेल्यावर मन प्रसन्न होते. जसे देऊळ किंवा मंदिर. डोळे बंद करून जरी देऊळा जवळ घेऊन गेले तरी कळते कि येथे देऊळ आहे. तेच स्मशानभूमीत गेल्यावर मन प्रसन्न होईल का? तसेच संगीताचे ही असते काही संगीत कानी पडले तर मन प्रसन्न होते.

पण हेच शब्द आयुष्यात इतर बर्याच ठिकाणी वापरले जातात.

विचार करण्याची पद्धत: प्रत्येक मानसाची आपली स्वतंत्र मानसिकता असते व त्यानुसार त्याची वैचारिक पातळी किंवा विचार करण्याची पद्धत असते.

1) आपण एक उदाहरण बघु. आई आपल्या १२-१३ वर्षाच्या मुलाला रोडवरच्या एका किराणा दुकानात पाठवते. सोसायटी मधून बाहेर पडल्यावर डावीकडे ते दुकान आहे. रस्ता ओलांडून जायचं नसतं. तरी ही आई म्हणते “बाळा सांभाळून जा बर. रस्त्यावर वाहने बघून चल.”

बाळ: “काय आई. किती निगेटिव्ह थिंकिंग आहे तुझे.”

आता यात आईचे काय निगेटिव्ह थिंकिंग आहे बर. पण बरीच मंडळी, माझ्या मते ५०% निगेटिव्ह म्हणतील व उरलेली अर्थातच पॉजिटिव्ह.

माझ्या मते येथे आईच्या काळजाला बाळाची काळजी वाटत असल्याने ती तसे बोलली. रस्त्यावर विरुद्ध बाजूने ही वाहने चालवतात काही महाभाग. तसेच परत सोसायटी त येतांना त्याला उजव्या बाजूने यावे लागेलच ज्याला आपण राँग साईड म्हणतो. त्यामुळे आईला काळजी वाटणे साहजिकच आहे. आईसठी हा निगेटिव्ह विचार मुळीच नाही. पण बाळाला तसे वाटले ते त्याच्या द्रुष्टीने. कारण त्याला स्वतः आत्मविश्वास आहे.

पण आईच्या काळजीने बाळाचा आत्मविश्वास काही प्रमाणात तरी कमी होतो हे मात्र नक्की.

2) नवरा सिगरेट पितो. हे बायकोला आवडत नाही. ती सतत म्हणते “अहो सिगारेट ने केंसर होतो न. मग सोडा न तिला.”

नवरा: “अग काय हे निगेटिव्ह विचार.”

यामध्ये बायको निगेटिव्ह विचारांची आहे असे मला तरी वाटत नाही. कारण सिगारेट पिल्याने केंसर होतो हे सर्व जगाला माहित आहे. तरी ही नवरा तिला निगेटिव्ह म्हणतो हे योग्य नाही. बर तो कसलाही विचार मनात आणत नाही. म्हणजे तो पॉजिटिव्ह ही नाही आणि निगेटिव्ह ही नाही.

वैद्यकीय क्षेत्रात सुद्धा हे शब्द वापरले जातात. काही बाबतीत तर पॉजिटिव्ह शब्द फारच वाईट धरला जातो. चिंता वाढविणारा असतो. उदाहरण द्यायचे झाले तर HIV चे देता येईल. तपासणी केल्यावर रिपोर्ट मधे HIV आहे असा आला तर पॉजिटिव्ह म्हटले जाते. जे चिंता वाढविणारे आहे. याबाबतीत निगेटिव्ह रिपोर्ट चांगला मानला जातो.

जन्माष्टमी(19550)

सर्वांना गोकुळाष्टमी च्या हार्दिक शुभेच्छा

किंमत(19549)

किंमत म्हणजे एखाद्या वस्तू किंवा चीजेचे मुल्य. मग ती वस्तू कोणतीही असो. सजीव, निर्जीव, द्रुष्य- अद्रुष्य. यापैकी काही ही असो. मुल्य म्हणजे मोल.

पण ही किंमत कोण आणि कशी ठरवत असेल. किंवा एखाद्या वस्तू ची जी किंमत लावली गेली आहे ती योग्य आहे का? वस्तू च्या किंमती वर नियंत्रणासाठी शासनाचा एक विभाग कार्यरत असतो.

पण माझ्या माहिती प्रमाणे ती वस्तू तयार करण्यासाठी लागणारा कच्चा माल, वाहतूक खर्च, कर्मचारी खर्च, फायदा, इ. बर्याच बाबींचा विचार करून त्या वस्तू चे मुल्य ठरविण्यात येते.

पण अशा काही गोष्टी असतात ज्यांचे मुल्य ठरविणे अवघड असते. जसे एखादी व्यक्ती, त्याचा स्वभाव, त्याने दिलेली सेवा,इ. यांचे मुल्य किती असावे हे ज्याच्या त्याच्या विचारशैलीवर अवलंबून असते.

प्रेमाला काही मुल्य आहे का? नाही ते तर अमुल्य आहे. आईने मुलांवर प्रेम करण्यात काय हो मुल्य? बाबांचे आपल्या मुलांवर छुपे प्रेम त्याचे काय हो मोल? मानले आहे नाही तर नाही. लहानपणी आई किंवा वडील गेले कि त्या प्रेमाची किंमत कळते. तेव्हा ते अनमोल असते.

लग्न होऊन जेव्हा लहान बाळ आजारी पडते आणि दोन्ही नवरा बायको नौकरी करतात तेव्हा आई वडील आठवतात आणि तेव्हाच त्यांच्या अस्तित्वाचे मुल्य कळते.

तात्पर्य असा कि एखाद्या वस्तू अगर व्यक्तीचे मुल्य तिचे अस्तित्व नसल्यावर कळते.

नैसर्गिक सौंदर्य(19548)

सकाळी सकाळी निसर्ग न्याहाळत बसणे किती छान वाटते पहा.

https://koshtirn.wordpress.com/2019/08/19/%e0%a4%a8%e0%a5%88%e0%a4%b8%e0%a4%b0%e0%a5%8d%e0%a4%97%e0%a4%bf%e0%a4%95-%e0%a4%b8%e0%a5%8c%e0%a4%82%e0%a4%a6%e0%a4%b0%e0%a5%8d%e0%a4%af/

आरसा(19547)

रोज सकाळी आंघोळ झाल्यावर डोक्यावर खोबरेल तेल लावले कि कंगवा घेऊन आरशासमोर उभे राहायचे व भांग पाडायचा हे प्रत्येकाचे नित्य कर्म. मला ह्या धनाढ्य लोकांचा प्रश्न नेहमी सतावत असतो. बिचारे स्वतः केस विंचरत असतील का? नाही मला नाही पटत. अरे इतके नौकर चाकर असतात ते काय कामाचे? मला वाटते त्यांचे रोज सकाळी उठल्यावर दाढी करणे, केस विंचरणे हे नौकर करत असावेत. असो.

पण आरसा हा जीवनाचा अविभाज्य घटक आहे. रस्त्यावर राहणाऱ्या गरिबाला ही आरसा लागतो. तो अखंड नसला, तुकडा असला तरी चालतो. तोंड दिसते न मग झाल. मोठ्यांकडे भिंती एवढ्या आकाराचे आरसे असतात. मुगले आजम सिनेमातील ते गाणं आठवा. चहु बाजुंनी आरसेच आरसे. आज ही जुन्या वास्तुत गेले जसे एखादा महाल तर तेथे मोठ मोठे आरसे दिसतात.

पूर्वी सर्कशीत बघा चित्र विचित्र चेहरे दिसणारे आरसे असायचे. तिकिट काढून तेथे जात असू लहानपणी. गंमत वाटायची.

गुगल वरून साभार

सिनेमात आरशांनी तयार केलेला भुलभुलय्या ही आठवत असेल. त्यात नायक व खलनायक भांडता भांडता शिरतात. खलनायकाला हजारो नायक दिसतात. तो गोंधळतो. नायकाला मात्र तो दिसत असतो. तो त्याची खूप धुलाई करतो आणि सहज निसटतो ही. आपण प्रेक्षक हसून हसून लोटपोट होतो.

आरशाचा शोध कधी व कोणी लावला याचा मी शोध घेण्याचा खूप प्रयत्न केला पण मला त्याचा काही केल्या शोध लागला नाही. असो.

।।इति श्री आरसा पुराण समाप्तम्।।

स्वतंत्रता दिवस व रक्षाबंधन (19546)

आज दुर्मिळ योग आहे मित्रांनो. आज १५ ऑगस्ट- ७३ वा स्वतंत्रता दिवस म्हणजे पवित्र राष्ट्रीय सण आपण साजरा करतोय. सोबतच आणखी एक पवित्र सण रक्षाबंधन ही साजरा करत आहोत.

ही एक पर्वणीच आहे.

तर सर्वांना स्वतंत्रता दिवस व रक्षाबंधनाच्या सस्नेह खूप खूप हार्दिक शुभेच्छा

देव मानुस(19545)

सांगली कोल्हापूर परिसरात पुराचे थैमान सुरू होते. सर्व दूर हाहाकार माजला होता. जणुकाही सागरच अवतरला होता अशी अवस्था झाली होती.

त्याच वेळी सोश्यल मिडिया वर काही पोस्ट वायरल झाल्या होत्या. “सर्व ठिकाणी पूराचे पाणी भरले आहे पण ३३कोटी देवांपैकी कोणीही मदतीला आले नाही” अशा आशयाची पोस्ट होती.

माझ्याकडे ही आल्या, वेगवेगळ्या ग्रुप वरून काही खाजगीवर. अशाच एका मित्राला मी प्रतिप्रश्न केला कि “पूरात अडकलेल्यांना मदतीला जे सामाजिक कार्यकर्ते, सेनेचे जवान,एन.डी.आर.एफ. चे जवान, प्रशासकीय अधिकारी धावून आले त्यांना कोण म्हणायचे.” हे जे अडीअडचणीत मदतीला धाऊन येतात हे त्या परमेश्वराचे दूतच असतात मित्रांनो. देवाने तो आहे हे सिद्ध करण्यासाठी स्वतः अवतरणे आवश्यक नसते. तो कुठे कुठे जाणार? कोणत्याही रूपात आपल्याला मदत मिळाली की झाले. देव कोणत्या न कोणत्या रूपाने मदतीला धावून येतोच.

पण तरी ही एक प्रश्न अनुत्तरित राहतोच. तो असा कि ” मग जी लोकं मरण पावली त्यांना का मदत मिळाली नाही. तेव्हा का देव धाऊन आले नाहीत?”

याबद्दल मतभिन्नता असू शकते.

पण माझ्या मते या जगात आलेल्या प्रत्येक जीवाला एकदा जावेच लागते. कोणाला आज, कोणाला उद्या किंवा कोणाला परवा. कोणीही अमरत्व घेऊन आलेले नाही.

तरी ही एक उपप्रश्न पडतोच. तो असा कि ह्यालाच का देवाने मदत देऊ केली त्याला का नाही? माझ्या मते देव सुद्धा प्राधान्यक्रम ठरवत असावेत. मग हा क्रम कशाच्या आधारावर ठरवला जात असणार? नाव, गाव, वय या गोष्टीचा काही संबंध नाही. मग राहिले एकच “काम”. म्हणजे चांगले किंवा वाईट काम. अर्थात चांगले म्हणजे पुण्ण्याचे आणि वाईट म्हणजे पापाचे. अर्थात हे माझे मत आहे. याच्यात ही दुमत असू शकते. असू शकते नाही मी म्हणतो असायलाच पाहिजे.

याला आणखी एका नजरेने पाहता येईल. ज्याची वेळ आली/ घटका भरली तो गेला.

ते काही ही असो.

पण हे मात्र नक्की कि जेव्हा जीवना- मरणाचा प्रश्न येतो तेव्हा जर कोणी मदतीला धावून आले आणि प्राण वाचविले तर तो आपल्यासाठी देव/ देवदूतच ठरतो.

असू देत. पण अनुभव आल्याशिवाय ते कळत नाही हे ही तितकेच खरे.

नाही तर ती माऊली होडीत बसल्यावर प्राण वाचविणार्या सैनिकांच्या पाया पडली तसती. हा व्हिडीओ त्याच वेळी वायरल झाला होता. नेशनल नेटवर्क वर सुद्धा दाखवला गेला होता.

गंभीर अपघातानंतर उचलून इस्पितळात घेऊन जातो तो देवदूत.

गंभीर आजारातून जे डॉक्टर प्राण वाचवतात ते देवदूत.

जटिल शस्त्रक्रिया पार पाडून प्राण वाचविणारे शल्यचिकित्सक/ सर्जन हे देवदूत.

यामुळेच तर या म्हणी प्रचलित झाल्या नाहीत न:

“देव तारी त्याला कोण मारी”

“जाको राखे साईयाँ मार सके न कोई.”

वैरत्व…(19543)

आपले पूर्वज फारच अभ्यासु आणि हुशार होते असे मला वाटते. कित्येक वर्षांच्या अभ्यासानंतर त्यांनी ज्योतिष शास्त्र, खगोलशास्त्र तयार केले असावे. तसेच म्हणी सुद्धा कित्येक वर्षे मानसाची मानसिकता व स्वभावाचा अभ्यास करून तयार केल्या असाव्यात. आज ही जून्या काळातील म्हणी जशाच्या तशाच लागू पडतात. तीळमात्र ही फरक पडत नाही. म्हणजे याचा असा ही अर्थ नाही का होत कि मनुष्य हजारो वर्षे लोटली, प्रगत होत गेला पण त्याच्या मुळ स्वभावात काहीच बदल झाला नाही.

आता ही म्हण बघा, ” दूरून डोंगर साजरे” किंवा हिंदीत म्हण आहे “ककक ” डोंगर लांबून किती सुंदर दिसतो आणि जवळ गेल्या वर काय होते? दोनच मिनिटात कंटाळा येतो. अस प्रत्येक बाबतीत होते. पूर्वी एक जाहिरात यायची टि.व्हि.वर “भला उसकी कमीज मेरी कमीज से सफेद कैसी? ” बस, असच सर्वांना वाटत असत. आपल्या जवळ असलेली वस्तू कधीच आवडत नाही. तशीच वस्तू दुसर्याच्या हातात असेल तर ती मनमोहक वाटते. बर हे मोठ्यांच्या बाबतीत होते असे नाही. अगदी लहान बाळाला सुद्धा असेच वाटते. जीवित प्राण्यांचा मुळ स्वभाव असाच असतो. सदा असमाधानी.

यातून वैर ही निर्माण होते. बर हे वैर कोणाशी आणि कारण तरी काय? क्षुल्लक कारणावरून सुद्धा वैर होते. पुष्कळ वेळा हे वैर जीवावर सुद्धा बेतलेल ऐकायला मिळते. सख्या भावा- बहिणी मधे सुद्धा वैर असते.

या वैराला काही सीमाच नसते. जसे भावा-भावात, शेजार्यांमधे, गटागटात, गल्ली-गल्लीत, गावा-गावात, शहरा-शहरात, राज्या-राज्यात, देशा-देशात, देशांच्या गटागटात, शेवटी महाद्विपांमधे. या सर्वांवरून एक दिसते दोन शेजारी आपसात वैरी असतात. मानवच नव्हे प्राणी किंवा वनस्पती यांच्या मधे ही हे वैरत्व दिसून येते.

म्हणजे जीवंत जीवाला जोपर्यंत चांगले चाललेले असते तोपर्यंत ठिक जेव्हा ठिणगी पडली कि संपले. दोघे असे वागणार कि त्यांचा जन्म वैरी म्हणून झाला आहे असे वाटते. एकालाही दुसरा जीव सुखी असलेला बघवत नाही. आणि म्हणून तो काही न काही कुरापती काढतो. जो थोडा समंजस किंवा कमजोर किंवा शोषिक असतो तो निमुटपणे सहन करतो. त्यामुळे तो आणखी वरचढ होत जास्त खुरापती काढतो.

आपल्या गावात रहाणारे सख्खे शेजारी येथे भांडतात पण तेच जेव्हा शहरात किंवा इतर राज्यात किंवा इतर देशात भेटतात न तेव्हा अगदी जीवलग मित्र वाटतात. त्यांची गळाभेट तर विचारुच नका अस वाटत मागच्या जन्मापासून भेटले नसावेत बिचारे. तेव्हा त्यांच्या कडे बघून ते हाडाचे वैरी आहेत असे कोणालाही वाटणार नाही.

पण जेव्हा ते परत आपल्या देशात येतात न तेव्हा एकदुसर्याकडे पहात सुद्धा नाहीत.

मी जेव्हा जपानमध्ये गेलो होतो तेव्हा आम्ही रविवारी एके ठिकाणी उभे होतो तेव्हा एक भारतीय आला आणि काही मदत करू का असे आपुलकी ने विचारले. बरेच भारतीय भेटले होते. छान ओळखी झाल्या. पण नंतर नाही भेटलो.

मल्टिपरपज् मास्क…(19542)

शहरात फिरतांना जर एखाद्या घाणेरड्या जागे जवळून आपण गेलो तर नाकाला रुमाल गुंडाळून जातो किंवा कपड्याने नाक घट्ट धरून तरी पुढे निघून जातो. ते का? तर मुख्य कारण असते तो घाणेरडा वास किंवा दुर्गंधी. दुसरे कारण असते त्या घाणी मधील किटाणू आपल्या शरीरात प्रवेश करु नये.म्हणजे या दोन कारणांपासून आपले संरक्षण करण्यासाठी आपण तोंडाला कपडा किंवा रूमाल बांधतो. हे सर्वसामान्य मानसाचे झाले. पण थोडे मोठे म्हणजे सम्रुद्ध लोकांचे झाले तर ते कपडा/ रुमाल वापरणे योग्य वाटत नाही म्हणून त्यांना मास्क वापरायला दिला जातो.

आता हे मास्क वापरण्याचे मुख्य कारण माझ्या मते आपले स्वतः चे घाणी पासून रक्षण करणे हे होय.

पण प्रदूषणापासून स्वतः च्या सूरक्षेसाठी सुद्धा हेच मास्क वापरता येते.

याचप्रकारे रूग्णालयात गेल्यावर आजारपणापासून आपल्या स्वतःचे संरक्षण करण्यासाठी सुद्धा हाच मास्क आपण वापरु शकतो. त्यामुळे तेथे प्रत्येकाच्या तोंडाला मास्क दिसायला हवा पण तसे दिसून येत नाही. कारण आपण तंदरुस्त असतो. आणि रुग्णांपैकी सुद्धा प्रत्येक रुग्ण असा नसतो ज्याला लगेच आजाराची लागण होईल. ज्याची प्रतिकारशक्ती कमी झालेली असते अशा रुग्णाला विषाणूपासून संरक्षण आवश्यक असते.

मास्क

तरी ही एक गोष्ट लक्षात येते की शल्य चिकित्सा कक्षेत (मित्रांनो, शुद्ध मराठी शब्द अर्थ लक्षात आला नसेल तर सांगतो, ऑपरेशन थिएटर) प्रवेश करतांना प्रत्येक व्यक्ती ला मास्क लावावा लागतो.

जेव्हा मला शल्यचिकित्सा कक्षेत घेऊन जात होते तेव्हा मला मास्क बांधण्यासाठी दिला आणि माझे विचारचक्र सुरू झाले.

ऑपरेटिंग थिएटरमध्ये प्रवेश करतांना का मास्क वापरला जात असावा. ऑपरेशन थिएटरमध्ये बाजूला वेटिंग रुममध्ये थिएटर रिकामे होण्यासाठी वाट पाहावी लागते. तरी त्या रुग्णालयात १५-२० तरी ऑपरेशन थिएटर असावेत असा मी कयास केला मला घेऊन जात असलेल्या थिएटर च्या नंबरवरून. कदाचित माझे चुकीचे ही असू शकते. पण आपला मुख्य मुद्दा “मास्क” हा आहे.

तर ऑपरेशन थिएटर मधे मास्क वापरण्याचे कारण अगदी विरुद्ध आहे असे मला दिसून आले. तेथे आपण आपल्या संरक्षणासाठी मास्क वापरत नसून तेथील वातावरण आपल्या शरीरातील विषाणूंनी प्रदुषित होऊ नये म्हणून मास्क वापरतो. तेथील अंतर्गत वातावरण कायम स्टर्लाइज केलेले असते त्यामुळे तेथे बाहेरून येणाऱ्या किटाणूंचा प्रादुर्भाव होण्यापासून संरक्षण आवश्यक असते.

तसेच रूग्णाच्या शरीरावर शस्त्रक्रिया केली जात असल्याने ते शरीर अर्थात शल्यचिकित्सा होत असलेला शरीराचा अंतर्गत भाग उघडला जात असतो तेव्हा त्याच्यावर बाह्य विषाणूंनी प्रभाव करु नये म्हणून.

तसेच ऑपरेशनच्या क्लिष्टतेनुसार मला वाटते व्हेंटिलेटरवर सुद्धा ठेवले जाते. तशा परिस्थितीत रुग्णाची प्रतिकार शक्ती कमी होत असावी म्हणून मास्क वापरला जात असावा. मला आत घेऊन गेले तेव्हा लावला होता टेबलवर काढून टाकला हे मला आठवते.मला व्हेंटिलेटर लावणार अशी कल्पना दिली होती डॉक्टरांनी.