परिक्षा…

मुल जन्माला आले आणि थोडे से बघून बघून हसायला लागले कि सर्वांचे सुरू बाळ आई कोणती? बाबा कोणते? आत्या कशी मागे राहणार? आणि सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे आजी मागे राहणे कसे शक्य आहे. त्या छोट्या जीवाला वेड करून टाकतात विचारून विचारून. तो इतका थकतो कि पडल्या पडल्या डोळे मिटवून झोपी जातो. येथून परीक्षेला सुरुवात होते. परीक्षा फक्त शाळेत गेल्यावर होते सर्व सामान्यांचा समज असतो. पण तसे नाही. लहान बाळ मान धरायला लागले, नजर देऊन आपल्या कडे बघायला लागले कि त्याची पहिली परीक्षा सुरुवात झाली म्हणून समजावे. आपण काय समजावे. आपल्याला ते कळत नसते. तो बाळच समजून जातो कि आपल्या आयुष्याच्या परीक्षा आता सुरू झाल्या. तेव्हा तो कंटाळून नजर दुसरी कडे वळवून घेत असतो. पुढे दररोज क्षणाक्षणाला परीक्षा होत असते. बोट, डोळे, नाक, कान प्रत्येक अवयव ओळख ही परीक्षाच असते. आई, बाबा, नव्हे मम्मी- पप्पा, काका, मामा आजी आजोबा, एक न अनेक नाती असतात. सर्वांची ओळख परेड होते बाळासमोर. तो ही प्रथम ओळखायला लागतो. कालांतराने हाक मारायला सुरुवात करतो. पहिली गुरु आईच असते. पुढे अंगणवाडी, बालवाडी, प्राथमिक, माध्यमिक, उच्च माध्यमिक, मग डिग्री, ह्या शिक्षणाच्या परिक्षा उत्तीर्ण होत होत एक एक टप्पा पार करत जावे लागते. सोबतच जीवनातील परिक्षा ही द्याव्या लागत असतात. इतपर्यंत आईवडील यांच्या आशिर्वादाने व सोबतीने आणि मदतीने जीवनातील परिक्षेचे अडथळे पार करत असतो. नौकरी लागली आणि लग्न झाले कि खरे जीवन सुरू होते आणि खरी परिक्षा ही. या परिक्षेत उत्तीर्ण होणे फार कठिण असते. सर्वात कठिण असते ती बायको घेत असलेली परिक्षा. तेथे प्रश्नांना उत्तरे च नसतात. प्रश्नाला उत्तर दिले कि संपले असे कधी होत नाही. कारण प्रतिप्रश्न उपस्थित होत असतात. आणि मास्तर समाधानकारक उत्तर दिले नाही म्हणून नापास करत असतात. नवरोबा त्या परिक्षेत कधीच उत्तीर्ण होत नसतात☺️😊😢 पुढे म्हातारा झाला बाबा कि सर्वच परिक्षक होतात😊😊. मुलं, सुना, नातवंडे आणि अर्थात बायको कशी सुटणार! एकूण काय तर माणसाला आयुष्यभर परिक्षाच देत बसावं लागतं. स्रियांचं बहुधा असं नसत. त्या स्वतः सुन असे पर्यंत थोड्या प्रमाणात परिक्षा द्यावी लागते त्यांना ही. एकदा का त्यांची सासू गेली आणि ही सासू झाली कि फक्त परिक्षकच होतात बाबा त्या😊😊.असे हे पुरुषी जीवन परिक्षा आणि परिक्षकांनी परिपूर्ण. 😊😊😊 मग मला एक प्रश्न पडतो कि आपली संस्कृती पुरुषप्रधान कशी?

(5821874)💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

समजवण्यापेक्षा समजून घेण्यामध्ये
खरी परीक्षा असते,
कारण
समजवण्यासाठी अनुभवाचा कस
लागतो,
तर समजून घेण्यासाठी मनाचा
मोठेपणा लागतो
🌹🌹 आणि अशी मोठ्या मनाची माणसे माझ्यासोबत आहेत याचा मला अभिमान आहे 🌹🌹
💐💐 शुभ सकाळ 💐💐

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐www.koshtirn.wordpress.com💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

अमरत्व…

हे ईश्वरा तू काय विचार करून हे जग निर्माण केले आहे? आम्ही जन्माला येतो, आयुष्यभर मर मर राबतो, झटतो आणि शेवटी मरतो. जे काही कमावतो चांगल वाईट जे असेल ते सर्व येथेच तर सोडून जातो. अगदी नाव सुद्धा. मग का तू हे जग निर्माण केले असावे? बर असे ही नाही कि एकदा जन्माला आला कि कायमस्वरूपी अमर झाला. तसे असते तर आयुष्यभर जगण्यासाठी पैसा अडका लागला असताच. म्हणून झटणे साहजिकच झाले असते. पण असे शक्य नाही असे झाले असते तर ही धरती माणसांच्या वजनाने केव्हाच जागेवरून लांब सरकून गेली असती आणि हे ब्रम्हांडाच मुळी जागेवर राहिलं नसतं. असो. आपल्याला काय त्याचं.

मला ही अशी भिती वाटतेच. शेवटी माणूस आहे. आज दोन वर्षे झाली ऑपरेशन ला. केंसर सारख्या जीवघेण्या आजारातून बाहेर पडणे सोपे नव्हे. पण वेळीच कळाले व लागलीच ऑपरेशन करून टाकले. ऑपरेशन च्या आधी खूप भिती वाटत होती. आता आपल संपल. अस वाटायच. पण २५ जून २०१९ रोजी दवाखान्यात भरती झालो. आणि सर्व दैवावर सोडून दिले. मरणाचा विचार सोडून दिला. बस्स. आणि कोठून हिम्मत एकवटली माहिती नाही. सहज सामोरे गेलो. माझी मुलगी माझ्या सोबत होती. मला वाटायचं ही कस करणार आपलं. पण तिला ही कशी व कोठून हिम्मत आली माहीत नाही. केल तिने व्यवस्थित. तिला तर वाटत आहे कि तिचे आईवडील अमरत्व घेऊन जन्माला आले आहेत. ती सतत म्हणत असते तुम्हाला काय झाले आहे? उगाच घाबरत असतात. तिच्या मुळे जगण्याची हिम्मत मिळते.

पण अमरत्व घेऊन कोणीही जन्माला येत नाही. जो आला तो कधीतरी जाणारच. त्याला परत जायला काहीतरी निमित्त लागते इतकंच. कोरोना आला आणि लाखो लोकांना घेऊन गेला. एरव्ही ही लोक मरतातच कोणी हार्ट फेल होऊन जातो, कोणी कर्करोगाने जातो तर कोणी अपघाताने जातो. दररोज लोक मरतातच. मरण हे अटळ आहे. पण तरीही मनुष्य मरणाला घाबरतो. कोणालाही जायचे नसते. (5721873)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐“जेव्हा वेळ आपल्यासाठी थांबत नाही मग आपण योग्य वेळेची वाट का पाहत बसायचे,प्रत्येक क्षण हा योग्यच असतो चुकतो तो फक्त आपला निर्णय…!”🍁शुभ सकाळ🍁💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐www.ownpoems.wordpress.com

गणित … न सुटलेले.

मित्रांनो, मुळात गणित हा विषय बहुतेकांना कठिण वाटतो. आयुष्यात इतकी गणित सामोरे येतात आणि त्यांना सोडवावी ही लागतात कि मोजता येत नाही. पुस्तकी गणितं, व्यावहारिक गणितं, मित्र मैत्रिणी सोबत संबंधांची गणितं, नातेवाईकांसोबत संबंधांची गणितं आणि सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे सहचारिणी म्हणजे धर्मपत्नी हो, सोबत ची गणितं. सर्वात कठिण असतं ते पतिपत्नी मधील गणित. हे गणित काही केल्या सुटत नाही. कित्येक धुरंधरांनी प्रयत्न केले पण कोणीही या गणितात पास झाले असावे असे वाटत नाही. असतील ही. पण जे असतील त्यांना साष्टांग दंडवत घालून आपली पोस्ट लिहिणे सुरू ठेतो☺️

शाळेत गणितात अव्वल येणारे दिमाखात बोहल्यावर चढतात आणि तेथेच धराशायी होतात. हल्ली मोबाईल आल्यापासून नवरा नवरी चे व्हिडीओ वायरल होतात. ते बघून याचा अंदाज येतोच.

आता हा वरील फोटो बघा. यात कोण कोण आहे हे कैण सांगेल. कोणीही सहज सांगू शकत. अगदी लहान बाळ ही. यात मला चुकीचे काही म्हणायचे नाही. पण ही नैसर्गिक देणगी आहे. घरोघरी हेच असते. आईवडील भांडतात पण लगेच बोलतात ही. कारण हे निसर्गचक्र आहे. नवरा बायको एक दुसऱ्या साठी पुरक आहेत.

एक मात्र गंमत वाटते राव. दोन्ही एक दुसऱ्या शिवाय राहू शकत नाहीत आणि एक दुसऱ्या सोबत जमवून ही घेत नाहीत. नवरा म्हणतो पूर्व तर बायको पश्चिम म्हणते. चुकून ही उत्तर किंवा दक्षिण चे नाव घेत नाही. कारण या दोन्ही शेजारी आहेत न. 😊😊. शेजारधर्म नकोच असतो त्यांना फक्त आणि फक्त विरोध. स्वयंपाकाचे ही असेच असते. मोठ्या मनाने जवळ येणार आणि विचारणार, काय खायचे आहे महाराज किंवा महाशय? हे सर्व सिनिअर सिटीजन नवरा बायको आहेत बर का मित्रांनो. आताची पिढी असी महाराज आणि महाशय म्हणत नसते. आणि स्वयंपाक काय करावा हा तर विषय असतच नसावा. ऑनलाईन सर्व मिळते न राव. दोन्ही नौकरी करतात. घरी जाऊन काम कधी करणार! म्हणून ह्या ऑनलाइन च्या सुविधा आल्या आहेत. भल हो बिचाऱ्या ऑनलाइन वाल्यांचे. असो तर विषय स्वयंपाकाचा होता. प्रेमाने विचारणार. दोन तीन पर्याय समोर ठेवणार. पालक पराठे, पुरी भाजी किंवा बैगन भरता. तुम्ही बराच वेळ विचार करून एक पर्याय सांगता. पालक पराठे. तसे तीन ही पर्याय अप्रतिम पण वेळात वेळ काढून तुम्ही एक पर्याय निवडून सांगितला. आणि पुन्हा कामाला लागले. थोड्या वेळाने कानावर आवाज पडतो “चला जेवण करायला”. तुम्ही उठतात मस्त मुड तयार होतो छान पैकी पराठे खायचा. जेवणाच्या ताटावर बसता आणि समोर असते मेथीची भाजी. झाले मुड एका झटक्यात आपटला जातो. अग हे काय केले आहे. मी तर पालक पराठे सांगितले होते न. आणि मग आपला मुड बघून कारणं सुरू होतात. पालक खराब झाली होती. मेथी ची भाजी खराब होत होती. हे तर काहीच नाही. एखादा सण असतो. तेव्हा बेत तयार होतो. आपल्याला विचारले जाते. तुम्ही पुरणपोळी बनवायला सांगता. मस्त जेवण होईल असा मनोमन विचार करून आनंदी होतात. आणि जेवणाच्या ताटावर बसल्यावर समोर येते खीर. क्षणार्धात आनंद विरून जातो. आत्मक्लेष करून घ्यावा लागतो नाही का?☺️😢. शेवटी पुरुषच तो काय करणार. हात चोळत बसतो. म्हणून म्हणतोय जीवनाचे हे एकमेव गणित काही केल्या सुटत नाही. (5621872)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

✍🏻
प्रशंसा ही चेहऱ्याची नव्हे तर चरित्राची व्हायला हवी
कारण चांगला चेहरा बनवायला काहीशी मिनिट लागतात पण चांगले चरित्र बनवायला संपूर्ण आयुष्य.. 🙏 *शुभ सकाळ* 🙏

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐www.koshtirn.wordpresd.com💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

NFOC .. एक विज्ञान कथा

मला काल रात्री एक स्वप्न पडले. स्वप्नात मी बघितले कि एका दुचाकी वाहनाचा अपघात झाला आहे. तेव्हा मी कोठेतरी जात होतो. मी पाहिले अपघात झालेल्या त्या व्यक्तीच्या मानेला जोरदार झटका लागला होता. दुचाकीला एअरबेग होती पण झटका इतका जोरदार होता कि एअरबेग बाजूला होऊन त्याची मान खाली आपटली आणि लोंबकळलीच. माझ्या सोबत आणखी दोन तीन माणसे थांबली. मी क्षणाचाही विलंब न करता त्याच्या मानेला आधार देऊन त्याला दुसऱ्या माणसाच्या मदतीने उचलून बाजूला गवतावर झोपवले. पण मानेतील नस तुटल्याने व अंतर्गत रक्त स्राव होत असल्याने तो हळूहळू कोमात जात होता असे सोबत मदत करित असलेल्या सदग्रुहस्थाने सांगितले. ते डॉक्टर असल्याचे ही त्यांनी सांगितले.

त्या अपघातग्रस्त माणसाला आम्ही दोघांनी लगेचच दवाखान्यात हलविले. दवाखान्यात त्यावेळी डॉ. दिक्षित होते. हा त्यांचाच दवाखाना होता. हे एक प्रसिद्ध डॉक्टर. त्यांचा मागील काही काळापासून एका वेगळ्या विषयावर अभ्यास सुरू असल्याचे वर्तमानपत्रात वाचले होते. नेनो एफ ओसी(NFOC) चा वापर शरीरात कसा करावा हा तो अभ्यास. NFOC म्हणजे नेनो फायबर ओप्टिक केबल. अपघातात बहुतेक वेळा नस तुटते. मग मेंदूला रक्त पुरवठा थांबतो आणि मनुष्य कोमात जातो. त्यांनी कुठे तरी NFOC बद्दल वाचले होते. त्याचा शरीरात उपयोग करण्याची कल्पना त्यांच्या डोक्यात आली. मग त्याद्रुष्टिने त्यांनी अभ्यास सुरू केला. यावर

त्यांनी विचार केला कि संगणक रूपी डोके जे देवाने आपणास दिले आहे त्याला शरीरातील संवेदना मस्तिष्का पर्यंत पोहोचवणाऱ्या वाहिन्या जर तुटल्या तर NFOC त्यांच्या जागी वापरता येऊ शकते.

त्यांनी यावर बरेच पेपर लिहिले. ते आंतरराष्ट्रीय स्तरावर प्रकाशित ही झाले. मानवी शरीरात या तंत्रज्ञानाचा उपयोग करण्यासाठी सर्व परवानग्या त्यांनी मिळवल्या होत्या. पण प्रत्यक्ष वापर अजून केला नव्हता. आज या रुग्णावर अशी शस्त्र क्रिया करण्याची वेळ आली आहे. त्यांनी लागलीच रूग्णांच्या नातेवाईकांशी चर्चा केली व त्याला NFOC केबल चा वापर करुन दुरुस्त करण्याचा निर्णय घेतला.

NFOC ही एक महिन अशी डोळ्यांना ही न दिसणारी फ्लेक्झिबल कांचापासून तयार केलेली फायबर ऑप्टिक कैबल आहे.

आणि काय आश्चर्य! ऑपरेशन सक्सेसफुल झाले. मेंदू डेड व्हायच्या आत ऑपरेशन झाल्यामुळे तो रुग्ण कोमातून बाहेर पडला. ४८ तासांनी तो शुध्दीवर आला. ही बातमी जगभर पसरली. डॉक्टर दिक्षित यांचे जगभरात कौतुक झाले.

इतक्यात अहो सकाळ झाली. उठा. अशी हाक कानी पडली आणि मी जागा झालो. स्वप्न भंगले.

( मित्रांनो, ही एक काल्पनिक विज्ञान कथा आहे. मी स्वतः लिहिली आहे. NFOC अशी कैबल आहे का माहित नाही. )

(5521871)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

सुखापेक्षा दुखाः मध्ये असताना मिळणारे ज्ञान हे सर्वश्रेष्ठ आणी परीणामकारकच असते.

🌹🌹🌹🌹 सुप्रभात 🌹🌹🌹🌹

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.rnk1.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

अस्तित्व…

अस्तित्व म्हणजे प्रत्यक्षात असणे किंवा दिसणे. जी गोष्ट म्हणजे वस्तू सजीव अगर निर्जीव डोळ्यांनी दिसत आहे ती अस्तित्वात आहे असे आपण मानतो. पण काही अशा गोष्टी आहेत की ज्या आपल्याला दिसत नाहीत पण त्या असतात, त्या असल्याचा आपल्याला भास होतो. जसे वायु किंवा गैस. पण काही गोष्टी अशा असतात कि ज्या असून नसल्यासारख्या असतात. त्यांचे अस्तित्व असते, त्या प्रत्यक्ष असतात, दिसतात ही डोळ्यांना पण नसल्यासारख्या असतात. म्हणजे खरे सांगायचे झाले तर दुर्लक्षित. म्हणजे असून सुद्धा त्यांचे अस्तित्व नाकारल्या सारख्या. म्हातारपण हे असेच असते. तुम्ही प्रत्यक्षात असतात. सर्व तुमच्या कडे बघतात ही. पण दुर्लक्ष करतात. असून नसल्यासारखे करतात. तुम्हाला बोलता ही येत नाही आणि न बोलून पण चालत नाही. खाता ही येत नाही आणि न खाऊन पण चालत नाही. धड झोपता ही येत नाही आणि जागे पण राहता येत नाही. टिव्ही लावला तरी अडचण. नाही लावला तरी अडचण. काय कराव म्हाताऱ्या माणसाने.

सुख आणि दुख या दोन टोकांच्या मध्यभागी एक बिंदु असतो. तेथे एकदम न्युट्रल स्थिती असते. तशीच अवस्था म्हातारपणी असते असे म्हणायला हरकत नसावी. तुमचे अस्तित्व असते पण नसल्यासारखे. म्हणजे अगदी आहात किंवा नाहीत या दोन्ही अवस्थांमधले. सरळ सांगायचे झाले तर पुर्णतः दुर्लक्षित. असो, “ठेविले अनंते तैसेचि रहावे चित्ती असू द्यावे समाधान.” आजारपणाचे ही असेच असते. काही आजार असे असतात कि तो आजार झाला कि जग तुमचं अस्तित्व नाकारते. म्हणजे तुम्ही असून सुद्धा नसल्यासारखे समजते. जणू जग तुमच्या जाण्याची वाटच बघत असते. हे दुर्धर आजार असतात. त्यातून जर दोरी पक्की असेल आणि त्याची इच्छा असेल तर तुम्ही वाचतात. पण त्यानंतर चा प्रवास फार विकट असतो. त्यातल्या त्यात जर चालता फिरता येत नसेल, उठता बसता येत नसेल तर सर्वात वाईट. मनुष्य मरण यातना भोगतो. तेव्हा असे वाटते जसे यमराज रजेवर गेलेले आहेत कि काय?

तो मरणासन्न अवस्थेतील मनुष्य अक्षरशः वाट बघतो यमराजांची. इतर ही तेच करतात. येथे तुमचे अस्तित्व नको नको से होते. काही लोकं ३-३, ४-४ वर्षे कोमात राहतात. असून नसल्यासारखे. अशा अस्तित्वाला काय अर्थ? पण तरीही आप्तियांना ती व्यक्ती हवी असते. नवरा कोमात असेल तर बायको तशा अवस्थेत ही सांभाळते. आणि बायको कोमात असेल तर नवरा ही तीला सांभाळतो. आपल्या जीवलगाच जाण ही कल्पना ही सहन होत नाही.

काही आजार असे असतात कि हा आता गेल्यातच जमा आहे असे सर्व ग्रुहित धरूनच असतात. आणि त्यामुळे तो ही खचून जातो. मानसिक स्वास्थ्य हरपत आणि आत्मविश्वास ही. असो.

ठेविले अनंते तैसेचि रहावे चित्ती असू द्यावे समाधान.

(5421870)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐.

वेळेसोबत चालने आवश्यक असतेच असे नाही. पण सत्यासोबत चालल्यावर वेळ एक दिवस स्वतः आपल्यासोबत चालायला लागते.💐💐शुभ प्रभात💐💐

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐www.koshtiravindra.blogspot.com💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

शिरोबो…(एक विज्ञान कथा)

२१व्या शतकाच्या शेवटी शेवटी आपण आहोत. आता स्रीयांनी सर्व क्षेत्रात इतकी प्रगती केली आहे की आज प्रत्येक ठिकाणी स्री दिसते. पुरुष हळूहळू मागे पडत गेला असून आता स्रीप्रधान संस्कृतीचा जगात प्रादुर्भाव झाला आहे. इतकेच नव्हे तर स्त्री रोबोंचा ही सर्व क्षेत्रात बोलबाला आहे. स्त्री रोबोंमुळे स्रीयांना पुरूषांवर नियंत्रण सुकर झाले आहे.

अत्यधिक व्यस्त असल्यामुळे स्रीयांमध्ये जनन प्रक्रियेबद्दल निराशा निर्माण झाली आहे. त्यांना करिअर मधील ९ महिने वाया घालवायला आवडेनासे झाले आहे. म्हणूनच एका वैज्ञानिक स्रीने रोबो महिलेमधे गर्भाशयाचे प्रत्यारोपण करण्याचा यशस्वी प्रयोग केला. आता नवर् याचे शुक्राणू व स्रीचे बिजांड यांची बाहेर ट्यूबमधे प्रक्रिया झाल्यावर जो सूक्ष्म जीव तयार होतो त्याला “शिरोबो” च्या गर्भाशयात वाढविले जाते. त्यामुळे मुळ माता आपली दैनंदिन कामें सुरू ठेऊ शकते. तसेच तिचे फिगर ही व्यवस्थित राहते आणि सुंदरता टिकून राहते. पण हा गौण विषय मानला जातो. आज ही प्रथम प्राधान्य करिअरलाच आहे. असो.

वर उल्लेखित तंत्रज्ञान व शारीरिक ज्ञानाचे मिलन मागील वर्षी शोधले गेले. ते ही एका स्री डॉक्टरनेच शोधून काढले. इंजिनिअर मैत्रिणीची मदत घेऊन. दोन्ही मिळून पांच वर्षांच्या त्यांच्या अथक प्रयत्नांना यश लाभले. या तंत्रज्ञानाने आता स्रीचे परावलंबन पूर्णतः संपष्टात आले आहे. आता स्री पूर्णपणे स्वतंत्र असून समाज स्रीप्रधान झाला आहे.

“शिरोबो” हे ते नवीन तंत्रज्ञान. एक स्री रोबो. तिचे शरीर यांत्रिकी असते. पण पोटात एका स्रीचे पूर्ण वाढलेले गर्भाशय प्रत्यारोपित केले जाते. खरं म्हणजे प्रत्यारोपित करण्यासारखे काही नाही. फक्त पोटाच्या पोकळीत ते गर्भाशय ठेवलेले असते. गर्भाशयाला काही इजा होऊ नये म्हणून आणि ते खराब होऊ नये म्हणून एक विशिष्ट द्रव्य त्याच्या आजूबाजूला असते. असे म्हणणे उचित होईल कि ते गर्भाशय त्या द्रव्यात तरंगत असते.

त्या गर्भाशयाला जिवंत ठेवण्यासाठी व त्याच्या आत वाढत असलेल्या बाळाला खाद्य पुरविण्यासाठी बाहेरून व्यवस्था केलेली असते. शिरोबो स्वतः विचार करून बाळाला किती व कसा आहार द्यावा हे ठरवते व तसा आहार देते. तसेच ते गर्भाशय सुद्धा जिवंत रहावे म्हणून त्याला रक्त पुरवठा केला जातो. त्यात अशी यंत्रणा तयार करण्यात आली आहे कि जसे आपल्या शरिरात आपोआप जूने सेल मरतात व नवीन तयार होत असतात. तसेच त्यात ही तयार होत असतात. त्यासाठी रक्त पुरवठा करण्यात येतो. डायलिसिस करतात न तसेच. ठराविक वेळेनंतर रक्त बदलले जाते. म्हणजे शिरोबो मधे फक्त गर्भाशय व त्यात वाढणारा जीव हे दोन घटक अर्थात गर्भाशयातील पाण्यासहित जीवंत असतात. उर्वरित यंत्र असते. चालत, फिरत आणि बोलत ही. अस हे यंत्र. ज्याचं नाव आहे “शिरोबो”.

(मित्रांनो,मी ही एक विज्ञान कथा लिहिली असून यातील परिकल्पना ह्या पूर्णतः माझ्या आहे. असे काही घडल्याचे किंवा अस्तित्वात असल्याची मला माहिती नाही. जर कोणाला असे काही माहिती असेल तर प्रतिक्रियेद्वारा जरूर कळवावे.)

(5321869)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

*ज्यांना आपली काळजी असते .. ती माणस आपल्याशी कितीही भांडण झाल तरी आपल्याशी बोलण्याची कारणं शोधतात.. कारण त्यांना मनापेक्षा नात्यांची किंमत जास्त असते*
*🌹🌹🌹 सुप्रभात🌹🌹🌹*

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.koshtirn.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

तिचे साम्राज्य…

थेंबे थेंबे तळे साचे. किती छान वाटते ऐकून. एखाद्या सुंदर कवितेची ओळ वाटते. थेंब म्हणजे एक छोटासा कण किती महत्त्व आहे त्याला. लाखों थेंब एकत्र येऊन एक भल मोठ पात्र भरतं. माणसाची तहान भागवण्यासाठी एक धरण भरून ठेवता येते. आणि हा एक कण लहान लहान किटक, मधमाशी, मुंगी यांचे पोट भरण्यासाठी पुरेसा ठरतो.
माणसाला जशी अडीअडचणीत कामी यावं म्हणून धन संपत्ती साठवण्याची सवय असते; तशी मधमाश्यांना मध साठवून ठेवायची किमया दिलेली आहे ईश्वराने.
हल्ली या कोरोना काळात लॉकडाऊन सुरू आहे आणि माणूस घरात बंद आहे. दिवसभर खाणे पिणे आणि झोपने. बस हेच काम.
मला वाटते ईश्वराने जेव्हा मधमाश्यांना जन्माला घातले असेल. तेव्हा त्या दिवसभर एका फुला वरून दुसऱ्या फुलावर मध शोषत राहिल्या असतील आणि पाचन करण्यासाठी माणसाला विनाकारण चावत असल्याचे देवाला लक्षात आले असावे. म्हणून त्यांना मध साठवून ठेवण्याची सुबुद्धी दिली असावी. यासाठी त्यांना प्रथम घरटे बांधावे लागते ज्याला आपण पोळ म्हणतो.

आमच्या घरातील पोळे

एक एक कणापासून पोळ तयार करण्यासाठी महिनों निघून जातात. नंतर त्यात मधाचा एक एक कण आणून साठवणूक करण्यासाठी महिनों निघून जातात. यातच आयुष्य संपून जाते. मग माणसाकडे लक्ष द्यायला वेळ कुठे असतो. हो त्यांना त्रास दिला तर मात्र सोडत नाहीत. झालं देवाने येथे मधमाश्यांना काम दिले. त्यातून माणसासाठी उपयोगी पडेल असे मध ही दिले.

झाले असे कि आमच्या बालकनीमधे कुंडीत आंब्याचे झाड आहे. एके दिवशी मी पाहिले कि आंब्याच्या पानावर मधमाश्यांनी पोळ तयार करायला सुरुवात केली आहे. दोन तीन लहान मधमाशा त्यावर होत्या. पण हे पोळ जर मोठे झाले तर त्रास होईल म्हणून मी ते पानच तोडून फेकून दिले. पण दुसऱ्या दिवशी बघितले तर त्यांनी मोगऱ्याच्या झाडाच्या पानावर पोळ तयार करायला सुरुवात केली होती. तेव्हा मी म्हटले कदाचित त्यांना आपल्याकडेच रहायला म्हणजे घर करून, आवडत असेल. म्हणून मी ते तोडले नाही. साधारण पंधरा दिवसांत त्या तीन मधमाश्यांनी एक पोळ केवढे बनवले आहे ते वर फोटो मध्ये दिसत आहे.

गुगल ईमेज

विकिपीडियावर मधमाशांबद्दल वाचले तर कळले कि त्यांचं मोठ्ठ साम्राज्यच असतं. त्या हजारो मधमाशा ग्रुपने राहतात व त्यांची एक राणी माशी असते. तिचं राजघराणं असते. ही मधमाशी एपिस प्रकारातील असावी. असे विकिपीडिया वर वाचून समजले. ह्या मधमाशीची वंशावळ चाळीस लाख वर्षांपासून असल्याचे सिद्ध झाले आहे असे ही समजले.

गुगल ईमेज

कामकरी मधमाश्याच पोळे बांधायचे काम करतात. ही पोळे म्हणजे राणीमाशी ने घातलेली अंडी ठेवण्यासाठीचे घर. एका घरात एकच अंड ठेवतात. अंड्यातून अळी जन्मली कि त्यांचा सांभाळ करण्याची जवाबदारी या कामकरी मधमाश्यांची असते. या तिच्या साम्राज्यात एक राणीमाशी, काही नर व उर्वरित सर्व कामकरी मधमाशा असतात.

गुगल ईमेज

या सैकडो मधमाश्यांनी मोठ्या कष्टाने उभ केलेल हे तिच साम्राज्य निष्ठुर मनुष्य एका क्षणात संपवतो. किती ही निर्दयता. असो. लिहायला खूप आहे. जास्त माहिती हवी असल्यास खालील लिंक उघडा.

https://mr.m.wikipedia.org/wiki/%E0%A4%AE%E0%A4%A7%E0%A4%AE%E0%A4%BE%E0%A4%B6%E0%A5%80

( 5221868)
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

जीवनातील कोणत्याही दिवसाला दोष देऊ नका. कारण, उत्तम दिवस आठवणी देतात, चांगले दिवस आनंद देतात, वाईट दिवस अनुभव देतात, तर अत्यंत वाईट दिवस आपल्याला शिकवण देतात…

🌹🙏 शुभ सकाळ/शुभदिन🙏🌹

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.ownpoems.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

हेवा….

माय बाप भाऊ बहिण पोटची पोरं

निवडता आली असती

तर किती छान झाले असते देवा।।

राहिला नसता कुठेच हेवा

सुखी जीवन जगता आलं असतं तेव्हा,

कोणीच दुख पाहिलं नसत

सर्व कसं सुखी राहिलं असतं

माय बाप भाऊ बहिण पोटची पोरं

निवडता आली असती

तर किती छान झालं असत देवा।।

संपत्ती साठी एक दुसऱ्याचा जीव घेतला नसता

मिळून मिसळून सर्वांनी घास घेतला असता,

माय बाप भाऊ बहिण पोटची पोरं

निवडता आली असती

तर किती छान झालं असत देवा।।

माय बाप पसंतीचे निवडले असते

तर म्हातारपणी त्यांना व्रुद्धाश्रमात का ठेवले असते देवा??

भाऊ बहिण निवडता आली असती तर बापाची संपत्ती वाटपात एकमेकांची डोकी का फोडली असती देवा??

आता तरी डोळे उघड देवा आणि

आम्हाला जन्माला घालण्यापूर्वी माय बाप भाऊ बहिण पोटची पोरं

निवडून घ्यायला परवानगी दे देवा।।

ते तर बरे झालेले बायको निवडता येते

चार वेळा पाहून बोलून लगीन करता येते

तरीही जमल नाही त्यांचं तर

नवरा बायकोची जोडी देवच तयार करून पाठवतो म्हणून सांगता येते देवा।।

म्हणून म्हणतो देवा एकदा निवडू दे माय बाप भाऊ बहिण

निवडून ही जमलं नाही तर समजेल चुकलं कोणाचं आणि कुठे?

पण प्रयत्न तर करून पाहू दे देवा,

माय बाप भाऊ बहिण पोटची पोरं

निवडता आली असती

तर किती छान झालं असत देवा।।

माझी कविता:- रविंद्र कोष्टी

(5121867)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

माणूस कितीही गरीब असला तरी त्याच्याबरोबर भेद भाव करू नका,

कारण
त्याचा काळ आणि वेळ कधी बदलेल हे कोणीही सांगू शकत नाही.

🙏शुभ सकाळ 🙏

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.koshtirn.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

सहजच….

नुकत्याच गेलेल्या अक्षय तृतीयेला होळीला “लुसलुशीत” पुरणपोळी खाल्ल्यामुळे दररोज “ठणठणीत” तब्येत ठेवण्यासाठी सकाळी सकाळी “चमचमीत” पोहे, पण मिसळ नको फक्त पोह्यांचा “दमदमीत” नाश्ता करून “खुसखुशीत” करंजीच्या सोबत “रसरशीत” हापूस आंब्याचा रस, “कुरकुरीत” चकली आणि कांदा भजी, “टुणटुणीत” तब्येत असलेल्या “चुणचुणीत” आणि “गुटगुटीत” नातवांसोबत बसून “दणदणीत” भोजन करून संध्याकाळी “सणसणीत”अशा मोठ्या पराठ्यांसोबत किंवा “झणझणीत” पिठले व “भुसभुशीत” जमीनीत “घसघशीत” आलेल्या “ठसठशीत” वांग्याची “चमचमीत” भाजी “ढणढणीत” आवाजात लावलेल्या संगीतासह चेहऱ्यावर ” तुकतुकीत” कांती असलेल्या “बटबटीत”डिझाइन ची “झुळझुळीत” साडी नेसलेल्या “सुटसुटीत” केसांच्या “खणखणीत” आवाज असलेल्या कधीही “झिरझिरीत” साडी परिधान न करणाऱ्या, माहेरी जाऊन “खरमरीत” पत्र न लिहाणाऱ्या बायको सह “झगमगीत” दिव्यांच्या “झगझगीत” प्रकाशात बसून खाण्याचा मोह संपतरावांनी टाळला कारण म्हातारपणी असे खाणे त्यांना परवडणारे नव्हते.

वर एकूण २७ विशेषणांचा वापर करून एकच वाक्य तयार केले आहे.

(5021866)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

समाधान म्हणजे एक प्रकारचे वैभव असुन, ते अंतःकरणाची संपत्ती आहे.. ज्याला ही संपत्ती सापडते तो खरा सुखी होतो.. दुस-याचं हिसकावून खाणा-याचं पोट कधी भरत नाही, आणि वाटून खाणारा कधी, उपाशी मरत नाही…
🙏🙏 शुभ सकाळ🙏🙏

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.manachyakavita.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

सहाय्य…

मनुष्य आपल्या जीवनात प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष पणे कधी न कधी कोणाला तरी मदत करत असतोच. मदत कशी व कोणत्या स्वरूपात होते अगर केली जाते याची काही वेळा जाणिव ही होत नसते. खालील उदाहरणं ही त्याचीच द्योतक आहेत.

आपण भाजी घ्यायला जातो. जर त्याच्या शी घासाघीस न करता भाजी घेतली तर त्याला थोडा जास्त मोबदला मिळतो. किती तर २-५ रुपये. याचा अर्थ त्याला अप्रत्यक्षपणे मदत करणेच होते. तसेच एखाद्या दिव्यांग व्यक्तीला किंवा अतिवयस्क व्यक्ती ला रस्ता ओलांडण्यास मदत करणे ही सुद्धा मदतच आहे.

मी मुंबई मध्ये नौकरी करत होतो. तेव्हा लोकलने दररोज प्रवास असायचा. तेव्हा मी बघितले आहे. लोकल मध्ये दररोज साधारण दुपारच्या वेळी काही माणसं प्रत्येक डब्यात पाणी वाटप करायची. उन्हाळ्यात तर गार पाणी पाजणे हा त्यांचा नित्य नियम असायचा. काही लोकं सकाळी कामाला जातांना पाणी वाटत जायची. मला ही एक लिटर ची बाटली सोबत ठेवायची सवय होती. आपल पिऊन झाले कि शेजारी पाजारी बसलेल्यांना विचारायचे. ज्याला हवे तो पित असे. त्याने मनाला समाधान मिळत असे.

तसेच लोकल किंवा ट्रेन किंवा बस ने प्रवास करताना अर्धा वेळ आपण बसायचे व नंतर जो उभा आहे त्याला बसायला सिट दिली तर तो किती समाधानी होतो. तो मनापासून आशिर्वाद देतो. जर म्हातारी व्यक्ती चढली आणि लगेच तिला बसायला दिले तर ती व्यक्ती मनापासून आशिर्वाद देते.

खऱ्या गरजूला मदत करणे कधीही चांगलेच. पण गरज नसलेल्याला मदत केली कि त्याला सवय जडते. तो हळूहळू परावलंबी होत जातो. कसे ते पाहू.

लहान बाळ पालथे पडायला सुरुवात करते. त्याला पुढे सरकता येत नाही. आपण त्याच्या जवळ आकर्षक असे एखादे खेळणे दिले कि तो जोरजोरात ओरडून आनंद व्यक्त करतो. त्यावेळी आपण खेळणं त्याच्या पासून थोडे लांब नेतो. मग तो पुढे सरकायचा प्रयत्न करतो. असे हळूहळू तो रेंगायला लागतो. जर त्याला तेथेच ते खेळणे देऊन टाकले असते तर तो पुढे सरकला नसता. म्हणजे आपण त्याला स्वप्रयत्न करायला भाग पाडतो.

तसेच चालायचे पण असते. म्हणजे त्याला आपण स्वतः प्रयत्न करायला भाग पाडतो. तो आत्मनिर्भर व्हायचा प्रयत्न करतो. तसे केले नसते तर तो लवकर सरकायला किंवा चालायला शिकला नसता. आपल्याला प्रयत्न पूर्वक तसे करावे लागले असते..

याचे उत्तम उदाहरण देता येईल. सोशल मीडियावर एक व्हिडिओ बराच वेळ बघायला मिळतो. एका देवळा समोर एक भिक्षूक भिक्षा मागत बसलेला असतो. दुसरी कडून एक तरुण हातात गुलाब फुलांचा गुच्छ घेऊन येत असतो. तो तरुण त्या भिक्षूकाजवळ बसतो. खिशातील हात रुमाल जमिनीवर अंथरतो आणि सर्व गुलाब फुलं त्यावर ठेवतो. थोड्या वेळाने एक मनुष्य येतो. त्या भिक्षूकाला काही पैसे देतो आणि एक फूल उचलतो. हळूहळू लोकं तेच करतात. काही दिवसानंतर तोच तरुण परत देवळाजवळून जात असतो. तेव्हा त्याला तोच भिक्षूक टेबल लावून त्यावर फूलं ठेऊन विकताना दिसतो. याला मोटिवेशनल व्हिडीओ म्हणता येईल.

जर लहान बाळ चालताना पडल तर जोरजोरात रडत. रडताना ते आजूबाजूला निरिक्षण करतं. जर आपलं कोणी जवळ असेल तर जास्त जोरात रडत. कोणीच नसेल तर स्वतः उठून चालायला लागतं. जर वडील समोर कुठे तरी असले आणि त्यांनी मुलाच्या रडण्याकडे दुर्लक्ष केले तर ते स्वतः उठून बसते. म्हणजे त्याचे परावलंबन संपले असे समजावे.

आपल्या शरिराला तुम्ही जशी सवय लावणार तसे ते घडत जाणार. सर्व तयार मिळत गेले तर त्याला काम करायची सवय राहात नाही. मग ते आळशी बनते. म्हणून शक्य तोवर मदत न घेता स्वतः आपली कामे करावीत. शेवटी खूपच आवश्यक असले तरच मदत घ्यावी. लहान मुल ही चालायचा प्रयत्न करते तेव्हा पडायला लागले तरच आपण त्याला पडण्यापासून वाचवितो. हिच ती योग्य वेळ असते मदतीची.

म्हणून म्हातारपणी शक्य तो आणि जोवर शरीर साथ देत आहे तोवर आपली कामं आपणच करायला हवी. जसे घरात लागणारे दैनंदिन साहित्य. एकदम सर्व न आणता दररोज थोडे थोडे आणले तर म्हातारपणी बाहेर पडायला कारण असते. याने पाय मोकळे होतात. आणि शरीर तंदुरुस्त राहते. जर आता सेवानिवृत्त झालो, म्हातारा झालो. असे म्हणून घरातच बसून राहिले तर काही दिवसांनी शरीर आजारी पडते. हात पाय साथ देत नाहीत. मग चालायला त्रास होतो.

(4921865)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

समाधान म्हणजे एक प्रकारचे वैभव असुन, ते अंतःकरणाची संपत्ती आहे.. ज्याला ही संपत्ती सापडते तो खरा सुखी होतो.. दुस-याचं हिसकावून खाणा-याचं पोट कधी भरत नाही, आणि वाटून खाणारा कधी, उपाशी मरत नाही…
🙏🙏 शुभ सकाळ🙏🙏

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.koshtirn.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐