आपण जन्माला येतो तेव्हा निर्विकार असतो. कसलाही मोह नाही. फक्त आईच दुध पिणे आणि झोपने हे एकच काम असतं. नाही मिळाल तर रडणे.
हळु हळु आपल विश्व वाढत जात. पहिल्यांदा आईला ओळखतो. मग घरातील इतर मंडळी. थोड्या दिवसांनी बाहेर घेऊन जातात. तेव्हा विश्वाच वलय वाढत जात. जस जसे मोठे होतो आणखी मंडळी आपल्या विश्वात जुळत जातात.
पण आणखी एक गोष्ट आपण विसरतो. ती म्हणजे आपली विचार करण्याची क्षमता. आपल विश्व जस वाढत जात तस आपली बौद्धिक पातळी ही वाढत जाते. वेगवेगळे विषय डोक्यात शिरतात.
आणखी मोठे झालो कि शाळा सुरू होते. नवीन मित्र त्या वलयात शामिल होतात. विषय वाढतात.
जसजस वय वाढत त्या प्रमाणे बौद्धिक क्षमता वाढत जाते आणि डोक्यात अनेक विषय साठले जातात.
शिक्षण संपले कि नोकरी आणि नंतर लग्न. आता तर जिव्हाळ्याची मानस त्या वलयात शामिल होतात. एक नवीन विश्वात आपण पदार्पण करतो. नवनवीन विषय डोक्यात घर करु पाहतात.
मग मुलं, नंतर त्यांची लग्न, मग नातवंड. एव्हाना आपण म्हातारी झालेली असतो.
येथे येईपर्यंत डोक्यात अक्षरशः विचारांची मिसळ झालेली असते. तरुण असतांना या मिसळीतून बरोबर गरजेचा विषय बाहेर येतो. पण वय झाले कि त्या मिसळीतून गरजेप्रमाणे विषय काही केल्या बाहेर येत नाही. कारण डोक्यातील हार्ड डिस्क फिरुन फिरुन घासुन गेलेली असते. डिस्क वरचे वलय घासलेले असतात आणि रिडर पिन सुद्धा घासलेली असते.
अस म्हणणे वावगे ठरणार नाही कि ती मिसळ नासुन गेलेली असते.
आणि एके दिवशी ती हार्ड डिस्क व संपूर्ण हार्डवेयर च करप्ट होते तेव्हा जगाला राम राम म्हणणे भाग पडते.
राम राम.
हे माझे विचार कसे वाटले? आपल्या टिप्पणी च्या प्रतिक्षेत!!!
आणि त्याच बरोबर जाणवायला लागतो बौद्धिक क्षमतेचा र्हास.
जन्मापासून म्हातारपणा पर्यंत असंख्य विषय डोक्यात शिरत असतात. एकदा का बुद्धी ची क्षमता कमी व्हायला लागली की एक एक विषय कायमचा डाऊनलोड व्हायला लागतो.
माझ्या खालील ब्लॉग ला ही भेट द्यावी.
http://www.rnk1.wordpress.com
http://www.ravindra1659.wordpress.com
http://www.manachyakavita.wordpress.com
http://www.koshtiravindra.blogspot.com
