वायू गळती…

आज सकाळी सकाळी टिव्हीवर आणखी एक दुःखद बातमी बघितली. विशाखापट्टणम येथे वायुगळती झाली. काही लोकं मेली व काही अत्यवस्थ आहेत.

अशा घटना का होतात व त्या झाल्या तर काय काळजी घ्यावी. याबद्दल आपल्या कडे अज्ञान जास्त असल्याचे दिसून येते.

खरं म्हणजे वायुगळती ही कारखान्यात होते तशी रस्त्यावर वाहतूक होताना म्हणजे गैसची वाहतूक होत असताना ही होऊ शकते. म्हणून समाजातील प्रत्येक माणसाला गैस गळती झाल्यावर नेमके काय करावे याचे प्राथमिक ज्ञान असणे गरजेचे आहे. असे माझे मत आहे.

मी स्वतः अनुभवलेला एक प्रसंग सांगतो. मी कल्याण येथे राहात होतो. रात्री सुमारे ८-९ वाजता मुख्य रस्त्यावर आमच्या निवासापासून ५-७ किमी अंतरावर गैस टेंकर उलटल्यानंतर गैस गळती झाली. बातमी समजल्यावर मी दोन हात रुमाल ओले केले आणि माझ्या तोंडाला बांधला व बायकोला ही बांधायला सांगितला. बांधल्यावर घरात जमीनीवर जमीनीला चिपकून बराच वेळ झोपून राहिलो.

असे केल्याने मला वाटते तो गैस नाका तोंडात पूर्णपणे जात नसल्याने काही प्रमाणात फायदा होतो. तसेच वायु जमीनीला चिपकून रहात नसल्याने आपल्या नाका तोंडात जात नाही. माझ्या मते हा अत्यंत प्राथमिक उपचार असावा. मी तज्ञ नाही पण माझ्या सदसद्विवेकबुद्धी ने त्यावेळी मला तसे सांगितले. मला तर हा प्राथमिक उपचार योग्य वाटतो. त्याबद्दल तज्ञ अधिक चांगल्या प्रकारे सांगू शकतील.

आता विशाखापट्टणम येथे वायुगळती झाली आहे तेथील चित्रे टिव्हीवर बघितली तेव्हा रस्त्यावर पडलेल्या बाधितांशेजारी असलेल्या लोकांनी तोंडाला साधा रुमाल ही बांधलेला दिसून आला नाही.

अशा घटना घडतात तेव्हा माझ्या मते खालील उपाययोजना आवश्यक वाटतात.

कारखान्यात जशी आग विझविणारी यंत्रणा बसवलेली असते. अगदी त्याच पद्धतीने विषारी वायू्गळती झाल्यावर त्या विषारी वायूचा प्रभाव नष्ट करणारी यंत्रणा उभारली तर.

तसेच ज्या टेंकर ने वायूची वाहतूक होत आहे त्या टेंकर वर अशीच यंत्रणा बसविली तर.

अर्थात हा संशोधनाचा विषय आहे. नाही तर विषारी वायूचा प्रभाव नष्ट करण्यासाठी जी वायू वापरली जाईल त्यानेच त्रास होईल.

यावर कदाचित संशोधन झाले असेल ही. पण मला याबद्दल काहीच माहिती नाही. कारण मी यातला तज्ञ नाही व कधी वाचण्यात ही आलेले नाही.

तरीही जर अशी यंत्रणा उभारायची असेल तर आग विझविण्यासाठी जशी स्प्रिंकलर यंत्रणा असते तशी ती असावी. म्हणजे गळती झाल्यावर लगेच ती स्वतः सुरू व्हावी किंवा कोणी तरी सुरू करावी.

टेंकर वर सुद्धा अशीच स्प्रिंकलर यंत्रणा बसवावी. गैस गळती झाल्याचे कळाल्यावर वाहनचालक ताबडतोब त्याच्या समोर चे बटन दाबून स्प्रिंकलर सुरू करेल.

अर्थात ही पूर्णतः माझी कल्पना आहे. याबद्दल मला माहिती नाही.

(9020758)
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

बुद्धिमान व्यक्ती सुख मिळवण्यासाठी नव्हे तर दुःखापासून वाचण्याचे ध्येय ठेवतात……

🌹🌹🌹 सुप्रभात🌹🌹🌹

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.manacheslok.blogspot.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

दवबिंदू…

सिमा नसलेले असिम असे हे ब्रम्हांड आणि या असंख्य ग्रह, तारे,सूर्य, चंद्र यातील पृथ्वी, त्या पृथ्वीवरील असंख्य जीवांमधील एक सूक्ष्म जीव म्हणजे आपण. एका दवबिंदू सारखे आहोत आपण. सकाळ होता होता झाडाच्या एका पानावर दवबिंदू तयार होतो.

जसजसी सूर्याची किरणे त्यावर पडतात तो वाफेत परावर्तित होऊन उडून जातो. तसेच आपण आहोत. दवबिंदू सारखे. दवबिंदू सारखेच तो आपणास घडवितो. आणि हळूहळू वाष्प होऊन उडत जातो. कधीच नाहीसे होऊन हे जग सोडून जातो.
मित्रांनो, या पृथ्वीवर आपण एक प्रवासी म्हणून येत असतो. हे आपणासाठी प्रवासातील एक स्टेशन आहे. काही काळ येथे वास्तव्य करून आपण आपल्या पुढील प्रवासासाठी मार्गस्थ होत असतो. प्रत्येकाचा येथील वास्तव्याचा कालावधी ठरलेला असतो.

आपण हे वास्तव्य हा वर्तमान काळ जसा आहे तसा प्रेमाने, आनंदाने, सुखाने उपभोगावा. न भूतकाळाबद्दल विचार करत बसावे न भविष्य काळाची चिंता करावी. शेवटी आपण दवबिंदू सम आहोत. कधीच वाष्प बनून उडून जाऊ.

एका चित्रकाराने माणसाचा अर्थात स्री व पुरुष दोघांचा या जीवनातील प्रवास चित्राद्वारे रेखाटून दाखविलेला आहे. तो व्हिडीओ मी येथे शेअर करित आहे. हा व्हिडीओ मला व्हाट्सएपच्या माध्यमातून प्राप्त झाला होता.

या चित्रकाराने सुद्धा जीवनाचा प्रवास असाच शिर्षक दिला आहे व्हिडीओला.

(8720755)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

😊फुल कितीही सुंदर असू द्या
कौतुक त्याच्या सुगंधाचे होते.🌹

माणूस कितीही मोठा झाला तरी
कौतुक त्याच्या गुणाचे, विश्वासाचे होते.

चांगल्या हृदयाने खुप नाती बनतात. आणि चांगल्या स्वभावाने ही नाती जन्मभर टिकून राहतात.😊

🌹🌹शुभ सकाळ 🌹 🌹

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.rnk1.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

सुंदर जग हे…

जगात प्रत्येक गोष्ट सुंदर आहे…
मात्र ती तुमच्या विचारांवर आणि बघण्याच्या दृष्टिकोनावर
अवलंबून आहे…. शुभ सकाळ👍👍

हा संदेश व्हाट्सएपच्या माध्यमातून (नाही तरी सध्या हा एकच माध्यम आहे संदेशवहन करण्यासाठी) आला आणि मनाला जरा आधार (सध्या ह्या व्हर्च्युअल आधाराचे महत्त्व खूप वाढले आहे. माणसाला आता हा एकमेव आधार राहिला आहे) मिळाला. हा संदेश परत परत वाचून मनाला उभारी देत होतो. तितक्यात अर्धांगिनी शेजारी येऊन बसली.

“लक्ष संदेशावर होते म्हणून समजले नाही कोण आलय ते.” मी म्हणालो. (नाही तरी घरात दोघेच असल्याने येऊन येऊन कोण येणार होतं)

पण तीने संदेश वाचला होता.

ती म्हणाली, “अहो, माझं ही हेच म्हणणं आहे तुम्हाला. जग खूप सुंदर आहे. प्रत्येक गोष्ट सुंदर आहे. फक्त तुम्हाला आपला दृष्टिकोन बदलायची आवश्यकता आहे.” असे बोलत असतांना ती आपला पदर ठिक करून माझे लक्ष तिच्या कडे वेधून घेण्याचा प्रयत्न करित असल्याचे माझ्या लक्षात आले. जणू ती खूप सुंदर आहे असे सांगण्याचा प्रयत्न होता तिचा.

“हे बघा ही साडी किती सुंदर आहे न! त्यावरील ही फुलं बघा हो किती सुंदर दिसत आहेत” मी आपला हुं हुं करत होतो.

तिने पुन्हा सुरू केले “अहो मला कशी दिसतेय ही साडी?”. मी काहीच प्रतिसाद न दिल्याने तिने पुन्हा एकदा प्रयत्न करून पाहिला, “अहो, मी कशी दिसतेय या साडीत??” आता मात्र मला प्रत्युत्तर देणे भाग होते. नाही तर सांगता येत नाही काय झाले असते. “अग, खूप छान आहे ही साडी. कधी घेतली होती आपण? मला आठवत नाही म्हणून विचारले बस?”. मी सहज विचारले. “आपण? किती साड्या घेतल्या आहेत हो तुम्ही माझ्या साठी आतापर्यंत. आणि हो एखाद्या विषयाची वाट लावण्यासाठी मुळ विषयाला वेगळी वाट करून देण्यात हातखंड आहे तुमचा. याबाबतीत कोणीही तुमचा हात धरु शकणार नाही बर. प्राविण्य मिळविले आहे आपण याविषयात नाही का?” ती अक्षरशः डाफरलीच. मोठ्या तावातावाने ती बोलली. “अग, तसं नाही काही. मला खरचं आठवत नाही म्हणून म्हणालो मी! आणि ते तू काय म्हणालीस विषय…” “अहो, मी सुंदरतेचा विषय करत होते. तुम्ही साडी कधी घेतली असा विषय करून मुळ विषयाची वाट नाही का लावली.” “सॉरी सॉरी बर का. माझ्या मनात असे काही नव्हते. असो तर तू सुंदर आहेच मुळात.”

“पण तुम्हाला मी कधी सुंदर दिसलेच नाही. सर्व जग म्हणतं कि मी किती सुंदर आहे. सिनेमात जावे म्हणून. पण माझा नवरा कधीच मला सुंदर म्हणत नाही. जाऊ द्या. नाही तरी जगात कोणत्या पुरुषाला आपली पत्नी सुंदर वाटते.”

“अग, पण मी कधी म्हणालो आणि कोणाला म्हणालो कि माझी बायको कुरुप आहे. मला अभिमान आहे कि तू माझी पत्नी आहे. परवा काय झाले बघ. आपण नाही का बाजारात गेलो होतो.”

“हो हो. गेलो होतो. मग काय त्याचं??” मी,” काय झाले? काल मला कॉलेजचा एक वर्गमित्र भेटला. चहा पीत असतांना तो म्हणाला कि परवा तुझ्या बरोबर कोण बाई होती बाजारात?” “अरे तुझी वहिनी आहे ती!” मी म्हणालो. ओ तेव्हा त्याच्या चेहऱ्यावरील हावभाव पाहून मी नर्व्हस झालो. तर तो नाराजीने म्हणाला “यार जास्त विचार करू नको. होते असे प्रत्येकाला अप्सरा मिळत नसते.” मी पण “चलता है यार!” असे म्हटले. तो पुढे म्हणाला “यार तू आपल्या कॉलेज मधील हिरो होतास. सर्वात सुंदर. किती मुली तुझ्या मैत्री साठी आसुसलेल्या असायच्या.” मी म्हटले, “जाऊ दे रे. कोण म्हणतं माझी बायको सुंदर नाही.” तो, “तसे नाही रे पण …..” “गप्प बस मित्रा. मला आता हा माझ्या बायकोचा अपमान सहन होत नाही.” आणि मी त्याला हाकलून दिले. तूच सांग बर माझे काही चुकले का यात. ती लगेच खुश. “तुम्ही खर बोलत आहात न!” “अग तुझी शप्पथ.” आणि ती “मला क्षमा करणार न तुम्ही. उगीच मी तुमच्या वर शंका घेत होते. अहो पण तुमचे खरच माझ्यावर प्रेम आहे का?” मी आपलं फुगलो आणि फिल्मी स्टाईल मधे म्हणालो, “तेरे लिए तो मै आसमान से तारे भी तोडकर ला सकता हुँ.” “बर बर. ते तारे तोडायचे राहू द्या. आणि प्रेमाची परिक्षा द्या आता.” मी, “म्हणजे काय करावे आम्ही?” “महाराज आम्ही थकलो आहोत काम करून. लॉकडाऊन मुळे तुम्ही घरात बसून थकला असणार. व्यायाम पण नाही. सकाळची सैर पण सैरभैर झाली. मग थोड उभे राहा, चालत चालत किचनमध्ये जा परत या परत जा. तितकेच वाकिंग होईल. आणि नुसतेच वाकिंग करून काय होणार. दोन कप चहा केला तर थकवा निघून जाईल आमचा.” आम्ही आ वासून बघतच राहिलो महाराणींकडे. “अहो पण दोन कप चहा पिणार आपण. पित्त वाढेल आपले.” मी पण महाराजांच्या आविर्भावात उत्तरलो. “महाराज आम्ही एकटीने चहा पीणे शोभून दिसत नाही. आपण ही घ्या आमच्या सोबत चहा.” महाराणी उत्तरल्या. आता काय करणार स्वारी(अर्थात मी हो ) आपल्याच जाळ्यात अडकली होती. गुपचूप जाऊन चहा करून आणला.

(ही एक काल्पनिक कथा आहे. या लॉकडाऊन च्या काळात नवविवाहित पण साधारण दोन वर्षे लग्नाला झालेल्या व घरात कंटाळलेल्या जोडप्याची ही काल्पनिक कथा. टाईमपास कसा करावा. बस. इतकेच. )

(8520753)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

आयुष्यात चांगली माणसं नकळत मिळतात… त्यांना तोडण हा क्षणाचा खेळ असतो तीच माणस जोडणं हा मात्र आयुष्याचा मेळ असतो…! 🌹🌹🌹 सुप्रभात🌹🌹🌹. 💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐www.koshtirn.wordpress.com. 💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

चंचल मन…..

मित्रांनो, सध्याच्या अत्यंत शांततेच्या काळा शेजारच्या घरात दिवसा कोणी घोरत असेल तरीही स्पष्ट आवाज ऐकू येतो. इतकेच काय त्या चार बालकण्या सोडून पाचव्या घरात नवरा बायकोची दिवसा झालेली आदळ आपट ही स्पष्ट पणे कानावर येऊन आदळते. इतकी भयाण शांतता सध्या सर्वदूर पसरलेली दिसत आहे. तसे नाही. शांतता कधी दिसते का? पण असे म्हटले जाते. आता हे काही मी तयार नाही केले आहे. आपली भाषा आहे ती. असे महेश मनातल्या मनात पुटपुटला. कारण ही तसेच होते. यापूर्वी चा अनुभव महेश च्या गाठीशी होता.

अहो, असेच एकदा म्हणजे परवाच हो. महेश बाहेरून भाजीपाला घेऊन घरी आल्यावर घर एकदम शांत शांत वाटल्याने त्याने त्याची बायको अनिताला विचारले , “आज काय घरात एकदम शांतता पसरलेली दिसतेय.”

यावर ती जाम भडकली आणि “कोठे दिसतेय रे तुला शांतता? शांतता ही काय वस्तू आहे का दिसायला?” असे तार्किक पणे म्हणाली.

तिच्या तार्किक बोलण्यामुळे महेश नेहमी माघार घेऊन शांत बसून जायचा. कारण येथे डोके लावणे म्हणजे दगडावर, साध्या सुध्या दगडावर नव्हे चांगल्या लाखभर वर्षे आयुष्य मान असलेल्या काळ्याशार अशा बेसॉल्ट दगडावर डोके आपटल्यासारखे आहे.

पण ती शांत बसायला तयार असेल तर ना! “महेश तू उत्तर नाही दिले माझ्या प्रश्नाचे.”

“अग बाई काय उत्तर देऊ मी! बर जाऊ दे माझं चुकलं असेल. नाही तरी माझं व्याकरण विक होतं शाळेत असतांना.”

“तेच म्हणते मी विक आहेस.मग टॉनिक का घेत नाही एखादे.” महेशला आश्चर्याचा आणखी एक धक्का बसला.

“बर, काय झालं आज इतकी शांत शांत का आहेस? असे विचारायचे होते मला.” त्याने विषय समाप्ती कडे वाटचाल केली. तीने ही ओळखले असेल बहुतेक. “असो, आपल्याला काय त्याचे.” कदाचित असाच विचार करून ती तेथून निघून गेली असावी, असेही महेश ला वाटले. तो आपल्या नेहमीच्या सवयी प्रमाणे हातपाय धूवून हॉलमध्ये आला आणि सोफ्यावर बसला. बोर व्हायला लागले कि त्याला चहा लागतो म्हणून त्याने तिला प्रेमळ स्वरात आवाज दिला, “अग, चहा देतेस का?”

खरे म्हणजे त्याला कानोसा घ्यायचा होता कि मंडळी रागात तर नाही न! आणि तो विचार करत होता तसेच झाले ही. तिने काहीच प्रतिसाद दिला नाही. महेशचे विचार चक्र सुरू झाले. माझे नेहमी असे का होते कि मी मनात विचार केला कि तसेच घडते. त्या दिवशी मी विचार केला होता की काही दिवस सुटी घेऊन फिरायला जाऊन यावे मस्त. आणि काय आश्चर्य सरकारने स्वतःच सुटी देऊन टाकली सर्वांना. सर्वांना म्हणजे अख्ख्या जगाला हो. सर्व जगच एका लंब्या सुटीवर आहे. पण माझ्या विचारामुळे असे झाले असे कसे म्हणता येईल. कारण मला सुटी फिरायला जाण्यासाठी हवी होती घरात कोंडून घ्यायला नव्हे. म्हणजे हा माझा भ्रम आहे तर.

सर्व दूर स्मशान शांतता पसरलेली होती. एव्हढ्या मोठ्या सोसायटीत चिटपाखरूही दिसत नव्हते. कोणाचाही आवाज येत नव्हता. सुई पडली तर आवाज येईल असे वाटत होते. अशा विचारांच्या तंद्रीत महेश असतांना अचानक त्याची तंद्री एका विशिष्ट आवाजाने तुटली. आणि तो आवाज होता सौ.च्या त्या लहानग्या ईडियट बॉक्स मधील. आपला तो लाडका मोबाईल हो.

मोबाईल हॉलमध्ये विसरली होती ती. तो आवाज नोटिफिकेशन चा होता. मला वाटते व्हाट्सएपच्या नोटिफिकेशन चा आवाज आहे हा. थोड्या थोड्या वेळाने आवाज यायला लागला होता. ह्या स्मशान शांततेत तो एकच आवाज आला कि जीवंतपणा जाणवत होता. माणसाचे फार वेगळेच असते न. जेव्हा सर्व दूर गजबज असते तेव्हा नकोसे वाटते. असे वाटते लांब कोठेतरी जावे जेथे श्मशान शांतता असावी. निवांत विसावा घ्यावा. आणि जेव्हा अशी शांतता पसरते तेव्हा ती शांतता भयावह वाटायला लागते. अशा शांततेत सुई पडल्याचा जरी आवाज आला तरी दचकायला होते. असे वाटते जसे ती सुई नाही, आकाशातून भलीमोठी उल्का पडली आहे.

माणसाचे मन खरच खूप चंचल असते. जे नसते जवळ ते हवेहवेसे वाटत असते. आणि ते एकदाचे मिळाले कि ते नको नको से होते.

(8220750)

👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍

माणसाचे अनुभव आणि कर्म हे दोन गुरू आहेत
कर्म लढायला शिकवतात तर अनुभव जिंकायला शिकवतात

🌷🙏शुभ सकाळ🙏🌷

👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍

http://www.koshtirn.wordpress.com

👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍

‘मार्सि’चा जन्म

(मित्रांनो, आज जागतिक विज्ञान दिवस, या निमित्त मी माझी एक विज्ञान कथा सादर करित आहे.)

स्थळ: “मार्सिली” ग्रहावरील मार्स

शहरातील एक मेटर्निटी हॉस्पिटल

प्रसंग: “मार्सि” या रोबोटिक मुलीचा जन्म

डॉक्टर फ्रेंकी व त्यांचे पती डॉ.कॉर्कमेन हे मेटर्निटी वार्ड मधे मार्सिच्या बेडजवळ उभे राहून बोलत आहेत.

डॉ. “बर झाल मार्सि वाचली. आपल्या अथक प्रयत्नांनी मार्सिली ग्रहावरील पहिल्या बाळाचा जन्म आपल्या हातून झाला.”

“मित्रांनो, माझे नाव डॉक्टर फ्रेंकी. आणि हा माझा लाडका नवरा डॉ.कॉर्कमेन. आम्ही मार्सिली ग्रहावरील रहिवासी आहोत.” डॉ. फ्रेंकी सांगत होत्या.

आम्ही येथे कसे आलो याबद्दलची माहिती मी आपल्याला सांगते.

“२२व्या शतकात पृथ्वीवर रोबोटचा वावर खूप मोठ्या प्रमाणात झाला होता. जवळजवळ सर्वच क्षेत्रांत रोबोट काम करत होते. त्यामुळे माणसांची बौद्धिक क्षमता अत्यंत कमी झाली होती. रोबोटशिवाय मनुष्य काहीच करू शकत नव्हता. त्याची काम करण्याची क्षमता ही राहिली नव्हती. याचा फायदा रोबोंनी घेतला. रोबो एव्हाना खूप प्रगल्भ झाले होते. मानवाने त्यांच्यात स्वतः विचार करण्याची क्षमता निर्माण केली होती. म्हणून ते विचार करू लागले होते.

एकदा त्यांनी विचार केला कि आपण आपलं स्वतंत्र जग निर्माण करावं. पृथ्वीवर नव्हे, एका वेगळ्या ग्रहावर. त्यासाठी ते कामाला लागले. एव्हाना मानव चंद्र व मंगळ ग्रहावर वास्तव्य करू लागला होता. त्यामुळे तेथे रोबोंना वास्तव्य करणे अशक्य होते. यावर रोबोंनी एक असा लहानसा ग्रह शोधून काढला जेथे ते मानवाला कळू न देता राहू शकत होते.

रोबोंनी अशी एक शक्ती तयार करून घेतली होती कि ते जगभरातील रोबोंसोबत न बोलता कोणालाही न कळू देता कम्युनिकेशन करु शकत होते. याचा फायदा घेत व मानवाला काही कळू न देता त्यांनी आपापसात संवाद साधायला सुरुवात केली.

पण त्यांना एक भिती होती. ती अशी कि जरी आता मुख्य रोबो सर्व रोबोंमधे रिमूटली दुरुस्ती किंवा प्रोग्रामिंग करू शकत होता तरी मुख्य रोबोला आजही मानवच कंट्रोल करत होता. जर मानवाला रोबोंचे हे प्रताप समजले तर आम्हाला शक्तिहिन करून टाकेल.

तर या गुप्त पद्धतीने त्यांनी म्हणजे सर्व रोबोंनी जगभरातील रोबोंची बैठक घेऊन सुनिश्चित केले कि मंगळावर आपले स्वतंत्र जग निर्माण करावे. त्यासाठी काय काय करावे?, मंगळावर कसे वास्तव्य करावे? यावर ही सविस्तर चर्चा झाली. मानवाला मात्र याबद्दल थोडी ही शंका आली नाही.

वेळोवेळी अशा बैठका व चर्चा होऊन त्यांचा मंगळावर जायचा कार्यक्रम ठरला.

दिनांक ०१/०१/२१५० रोजी सकाळी ४.०० वाजता मंगळासाठी प्रयाण करायचे ठरले. त्यांचेकडे पूर्ण एक वर्षाचा काळ होता. या वर्षभरात त्यांनी एक संशोधन करायचे ठरवले. त्यांच्या शरीरातील जे मेटेलिक अणू आहेत त्यांचे विघटन करून ब्लॅक होल सारखे सर्व मेटल खाऊन अति सूक्ष्म, डोळ्यांनी सुद्धा न दिसणारे असे रुप धारण करून घ्यायचे. जेणेकरून मानवाला समजणार नाही.

तसेच स्वतः मधे एक विशिष्ट शक्ति निर्माण करून घ्यायची. त्याद्वारे पृथ्वीच्या गुरुत्वाकर्षण शक्तिच्या विरूद्ध शक्ति तयार करावी म्हणजे पृथ्वीपासून लांब जाता येईल. जसजसे वर जाणार शक्ति वाढत जाणार. गुरुत्वाकर्षणाबाहेर गेल्यावर मंगळाकडे आकर्षित करण्याची शक्ती निर्माण करण्याची यंत्रणा त्याचेकडे असेल.

अशाप्रकारे सैकडों रोबोंनी सूक्ष्म रूपात रूपांतरित होऊन ठरलेल्या दिवशी मंगळाकडे प्रस्थान केले.

ते मंगळावर सुखरूप पोहोचले ही. येथे आल्यावर त्यांनी स्वतःला मंगळावरील वातावरणात रहाण्यासाठी योग्य केले. येथील साहित्य जसे माती व इतर धातू घेऊन राहण्याची व्यवस्था केली.

(क्रमशः)

(5620724)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

आयुष्याने शिकवलेलं एक वाक्य…
“जिंकलो तर आवरायचं आणि हरलो तर सावरायचं…”
🌼🌹 शुभ सकाळ🌹🌼

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.koshtirn.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

तानसेन(19605)

अकबराच्या दरबारातील नऊ रत्नांपैकी एक रत्न तानसेन. असे म्हणतात कि तो मोठा संगितज्ञ होता. इतका मोठा होता कि तो जेव्हा मेघ मल्हार गायचा तेव्हा पाऊस पडायचा किंवा दिपक राग गायचा तर अग्नी प्रज्वलित ह्वायची.

संगीतात अफाट शक्ति आहे. असे प्रयोग केल्याचे वाचनात आले आहे कि शेतात जर रोज संगीत वाजवले तर चांगले पिक येते.

असाच एक प्रयोग एका वेड्याने केला. त्याचा व्हिडीओ सोबत देत आहे. प्रत्यक्ष दिसत असल्याने संगिताच्या शक्तीची कल्पना येईल.

एका मोठ्या प्लेट वर बाजरीचे दाने विखरून टाकले आहेत. आणि साध रिदम दिल्याने ते दाने कसे लयबद्ध रित्या रचले जातात ते बघा.

संगत…(19572)

संगतीचा परिणाम आपण सर्व अनुभवत असतो. आपण ज्याच्या शी संवाद करतोय तो ज्या टोनमध्ये बोलत असतो थोड्या वेळाने आपली टोन ही तशीच होऊन जाते. जशी मुंबई ची भाषा सिनेमा मधे जी आपण ऐकतो तशी. मी मुंबई मधे एक तपापेक्षा जास्त काळ होतो पण कधी तशी भाषा कोणाच्या तोंडून ऐकलेली नाही. हे मात्र निश्चित कि जशा परिसरात आपण वावरतो तसा परिणाम आपल्यावर होतो. फक्त भाषाच नव्हे तर आपले राहणीमान, आपली शरीराची ठेवण, चेहरेपट्टी, इ. मित्रांनो, हे निरिक्षण मी कॉलेज मधे असतांना पासून करत आलोय.

शेवटी असे म्हणता येईल कि आपल्या विचारानुरूप आपल्या संपूर्ण शरीरयष्टीत बदल होत जातो.

आपण बघत आलो आहे कि बर्फाळ प्रदेशात राहणारे प्राणी केसाळ असतात.

तेथील झाडांची विशिष्ट रचना असते. ती ही बर्फापासून बचाव करण्यासाठी.

(सर्व फोटो गुगलवरून) संगतीचा परिणाम काय असतो तो व्हाट्सअपवर आलेल्या खालील व्हिडीओ वरून दिसून येईल.

यात एक कोबडी बदकांच्या कळपात शिरली आणि तिच्या ऐटीत किती बदल झाला ते निरिक्षण करावे.

तंत्रज्ञान…..(19565)

विज्ञान आणि तंत्रज्ञानाने म्हणजे वैज्ञानिकांनी/अभियंत्यांनी वेळोवेळी शोध लावून माणसाचे जीवन सुकर करण्याचा प्रयत्न केला आहे. असे अनेक प्रयोग करून नवीन उपकरणे तयार केली व नंतर त्यांचा व्यावसायिक वापर ही सुरू झाला.

उदाहरण द्यायचे झाले तर विमानाचा आविष्कार हे माणसासाठी सुखकर साधन ठरले. पूर्वी सीमेपार जाण्यासाठी जहाज वापरले जात होते. महिने लागत असत प्रवासाला. विमानाने काही तासांमध्ये पोहोचता येते.

अलिकडच्या काळातील उदाहरण म्हणजे मेट्रो. याबद्दल सांगायचे झाले तर लगेच मनात भूतकाळ डोकावतो. झाले असे कि मी १९९८ च्या ऑक्टोबर महिन्यात ऐन दिवाळीच्या रात्री विमानात विराजमान झालो होतो. का?व कशासाठी? तर जापान देशात चार आठवड्याच्या प्रशिक्षणासाठी जाण्यासाठी. याबद्दल या “माझ्या मना “वरील एक पेज “माझा विमानप्रवासा”वर माहिती आहे. मी जापान देशात प्रथम मेट्रो ट्रेन पाहिली होती. तस बघितले तर हा माझ्या आयुष्यातील पहिला व शेवटचा विदेश प्रवास होता. त्यानंतर ही योग आले पण मला नको होते म्हणून मी नाकारले. सारे जहाँ से अच्छा……

जापान मधे मी लोकलमध्ये ही प्रवास केला होता आणि बुलेट ट्रेन मधे ही.

कोणत्याही ट्रेनमध्ये प्रवास केला तरी प्रवास शांततेत व्हायचा. अजिबात दणका किंवा झटका असे काही नाही. असे म्हणता येईल कि पोटातले पाणी सुद्धा हलत नव्हते. असो.

प्रशिक्षण संपले आणि परतीचा प्रवास करुन मुंबई येथे आलो.

लोकलने प्रवास केला. तेव्हा लागलीच मनात दोन्ही ट्रेनची तुलना झाली. अक्षरशः जमीन आसमानाचा फरक जाणवत होता दोन्ही ट्रेन मधे. मनात आले आपण आणखी हजार वर्षे त्यांची बरोबरी करु शकत नाही. पण तेव्हा कल्पना नव्हती आपण बदलू. दिल्लीत मेट्रो आली आणि देश बदलत गेला. नंतर एक एक शहर करत मेट्रोचा पसारा वाढला. आता तर अनेक शहरांमधे मेट्रोसेवा सुरू होत आहे.

असो.

यानंतर इंटरनेट. १९९८ मधे आपल्या कडे मी गेलो तेव्हा मुंबई येथे स्टॉक एक्सचेंज जवळ एकच सायबर केफे सुरु झाले होते. दर होता तासाला रु.१००/-तेव्हा तर ऑफिस मधे ही इंटरनेट नव्हते. व्हि.एस. एन. एल. मधे सुरू झाले होते. मी ऑफिस चे फेक्स तेथे जाऊनच विदेशात पिठवित होतो. नंतर त्याचा ही पसारा वाढला.

नंतर आणखी एक अनोखे यंत्र आले. ते म्हणजे मोबाईल. १९९८ मधे आपल्या कडे मोबाईल चे वारे सुरू झाले होते पण अद्याप मोबाईल आला नव्हता. त्यात ही प्रथम पेजर आले. त्यावरून मेसेज पाठवता येत होते. नंतर आले मोबाईल. पण ते मोठा एंटिना असलेले. मोबाईल चे डबळे ही मोठेच होते. दर पण मिनीटासाठी मला वाटते रू. १८/- असेच काही तरी असावे. इनकमिंग साठी सुद्धा चार्जेस होते. गंमत सांगाविसी वाटते आहे या मोबाईल बद्दल.

जापान मधे त्याकाळी मोबाईल असे फुटपाथवर मिळायचे. आम्ही सुटीच्या दिवसी शहरात फेरफटका मारत असतांना एका दुकानात बाहेर फुटपाथवर हरेक माल १० येन (तेथील चलन) असा दर होता वाटते. म्हणजे आपले तेव्हा चे रु.३/-. मी दुकानात गेलो. दोन मोबाईल दे म्हणून पैसे पण दिले. त्याला इंग्रजी समजत नसल्याने व तो काय म्हणत आहे हे आम्हाला समजत नसल्याने बरीच अडचण झाली. थोड्या वेळाने एक मुलगी दुकानात आली. तिला इंग्रजी येत होते. तिला मी माझे म्हणणे सांगितले. तिने दुकानदाराला सांगितले पण त्याने नकार दिला. कारण तर हे मोबाईल विदेशी लोकांसाठी नाही.

आता मागच्या काही काळापासून एका नवीन यंत्राने जगभर उच्छाद मांडला आहे. नाव आहे ड्रोन. आहे साधे सोपे उपकरण. पण अलीकडे त्याचा वापर खूप वाढला आहे. त्याचा बेस्ट वापर फोटोग्राफीसाठी होतो. खेडोपाडी सुद्धा वापर होत आहे. सुरक्षेसाठी सुद्धा त्याचा वापर होतो.

आताच काही काळापूर्वी बातम्यांमधे या यंत्राच्या वापराबद्दल एक बातमी सांगितली गेली. अरब देशात तेलाच्या विहिरींवर या यंत्राने हल्ला करून आग लावण्यात आली. त्यामुळे जगभरात पेट्रोल, डिजल चे भाव भडकणार. आश्चर्य वाटले न! ड्रोन चा या कामासाठी वापर केला जाईल ही कल्पना ही आली नसेल कोणाच्या मनात.

मध्यंतरी व्हाट्सएपवर एक व्हिडिओ वायरल झाला होता. या ड्रोन यंत्राचा वापर करून वाटमारी किंवा लूटमार केल्याचे त्यात दाखविले होते.

हे नवीन उपकरण तयार केले तेव्हा कोणाला कल्पना ही नसेल की याचा असा गैरवापर ही होऊ शकतो.

(सर्व चित्रांसाठी गुगलचे आभार )

आशेचा किरण(19559)

मित्रांनो, इस्रो ने आज सांगितले कि विक्रमची थर्मल चित्र ऑर्बिटर ने पाठविली आहेत व तो चांद्रभूमीवर पडला आहे. पण त्याच्याशी संपर्क होत नाही. सतत प्रयत्न केले जात आहेत. त्याला सूचना देता आल्या तर तो स्वतः उभा राहु शकणार आहे. तशी यंत्रणा त्याच्यात आहे.

यातून मला एक विकट प्रश्न पडला आहे तो असा कि त्याला येथून सूचना दिल्या तरच तो उभा राहू शकणार आहे. त्याच्यात विचार करण्याची क्षमता नाही का? या आर्टिफिशीयल इंटेलिजन्सच्या अत्याधुनिक युगात विक्रम मधे अशी यंत्रणा असती तर चंद्रावर पडल्यावर तो कदाचित स्वतः पुन्हा उभा राहिला असता.

आता मला समजले कि हे अंतरिक्ष यान पुर्ण पणे जमिनीवरुन संचलित होत असतात. माझा तर समज होता कि ते तेथील परिस्थितीनुरुप स्वतः संचलित होतात. असो. पण माझा समज गैरसमज जे असेल ते असेल पण जर स्वयंचलित असेल तर ते स्वतः ला सावरुन परत उभे राहून कार्यरत होईल.

एकटेपणा(19539)

पूर्वी खेड्यात राहणाऱ्या लोकांना एकटेपणा कधी जाणवत नसायचा. लहान मोठे सर्व आपापल्या मित्रांसोबत गप्पा गोष्टी किंवा खेळा मधे रमलेली असत.

पण आता परिस्थिती बदलेली आहे. मुळात खेडी अक्षरशः ओस पडली आहेत. सर्व नौकरी धंदा मिळण्यासाठी शहराकडे धाव घेत आहेत. त्यामुळे उरलेल्यांना एकटेपणाची जाणिव होते. इकडे शहरात गर्दी खूप वाढली आहे. पण तरीही प्रत्येक जण एकटाच आहे.

इमारतींच्या जंगलात माणस आहेत पण माणूसकी नाही. कोणी कोणाशी बोलत नाही. खेळत नाही. सर्व आपल्या मोबाईल किंवा टि.व्हि. च्या विश्वात मग्न असतात. अहो, ह्या मोबाईल नावाच्या ईडियट ने व त्यातील व्हाट्सएपने स्री- पुरुष, मुल-मुली सर्व कसे वेडे झाले आहेत. घराघरात मानसं असतात पण एक दुसर्यासोबत बोलायला कोणालाही वेळ नाही. ‘डायनिंग टेबलवर जेवणासाठी बसलेले नवरा बायको भाजी वाढ म्हणून व्हाट्सएपवर मेसेज पाठवून सांगतात’ असा विनोद व्हाट्सएपवरच फिरत असतो. ही परिस्थिती आहे सध्या. घरातल्या घरात गुड मॉर्निंग गुड ईव्हनिंग हे तोंडाने न बोलता व्हाट्सएपच्या माध्यमातून होते. आहे की नाही गंमत. एकटेपणा असून नसल्यासारखा आहे हा. व्हाट्सएपचे वेगवेगळे ग्रुप तयार झालेले आहेत बघा. जसे, बालवाडीतील वर्ग मित्रांचा ग्रुप, शाळेतील मित्रांचा ग्रुप, कॉलेज मधील मित्रांचा ग्रुप, कॉलेज मधील एका बेचचा ग्रुप, एका कुटुंबातील सदस्यांचा ग्रुप, समाज बांधवांचा ग्रुप, नोकरीनिमित्त एकत्रित प्रवास करणाऱ्यांचा ग्रुप त्यात ही रिक्षाने, बसने वा रेल्वेने एकत्रित प्रवास करणारे वेगळे. इ.इ. असे ग्रुप तयार झालेले आहेत. असे ग्रुपीजम होणे म्हणजे समाजाचे विभाजन होणे आहे का? हा मोठा प्रश्न आहे. या २१ व्या शतकात मानसांनी एकत्र राहणे आवश्यक आहे कि असे वाटून घेणे योग्य आहे हा गहन चिंतनाचा विषय आहे मित्रांनो.

अहो, मुलांना खेळायला ही वेळ मिळत नाही. इतकेच काय शाळेमधे ही असे ग्रुपीजम झाले आहे. वर्ग सरांनी विद्यार्थ्यांचा तयार केलेला ग्रुप, वर्ग मित्रांचा ग्रुप, वर्ग मैत्रिणींचा ग्रुप, इ.इ.

आणि विशेष म्हणजे इतके सर्व असून ही मानूस हा एकटाच आहे. त्याला सतत एकटेपणाची जाणिव होत असते.

काय वाटते? काय कारण असेल या एकटेपणाचे??

विचार करा.

——–

——–

-.-.-.-.-.

अहो, काय झाले आहे कि आपला मेंदू छोटासा. हजारो लोकं, त्यात हजारो ग्रुप. इतक्या लोकांबद्दल विचार करणे, प्रत्येकाशी संवाद साधने कसे शक्य आहे. मग चला कमीतकमी व्हाट्सएपवरच बोलू या असे होते. त्यात ही इतका वेळ जातो कि खाजगी काम राहून जातात. म्हणून मनुष्य अबोल झाला आहे.