आजच्या सकाळ वर्तमानपत्रात अंटार्क्टिका तापला ही बातमी सकाळी सकाळी वाचली आणि भविष्याने भविष्यात आपल्यासाठी काय वेचून ठेवले आहे या कल्पनेने मलाही ताप चढल्याची जाणिव प्रकर्षाने जाणवली. बातमी अशी आहे की यंदा पहिल्यांदा च अंटार्क्टिकेचे तापमान २० अंशाहून अधिक नोंदले गेले आहे. घाबरू नका मी पूर्ण बातमीच येथे सादर करतो.
भविष्य फार तापलेले आहे असा संकेत असल्याचे हे द्योतक आहे.
मित्रांनो,
मी टु व्हिलर खरेदी केल्यापासून चार पाच वेळा तरी गाडीवरून पडून माझा अपघात झाला आहे.
गाडी घेतली आणि दोन- तीन महिन्यातच पहिला अपघात झाला. कामावरून येताना उशीर झाला होता. पुलाचे काम सुरू होते म्हणून रस्त्यावर रेती पसरली होती. आणि लाईट बंद होती. त्यामुळे समजलं नाही. गाडी गतीने असल्याने रेतीवरुन घसरली. गाडी बरोबर मी ही घसरत थोडे अंतर गेलो. पण क्षणात सावध झाल्याने मी पाठीवर पडलो होतो. पडता क्षणी मी दोन्ही खांदे उचकावले. त्यामुळे खांदे वाचले. पण डोके एका दगडावर आपटले. मागून भरधाव वाहनं येत होती. पण मी बाजूला घसरत गेल्याने त्रास झाला नाही. लगेच लोकं मदतीला आली. मला एका रिक्षात बसवलं. जवळ खाजगी दवाखाना होता. त्यात सोडलं. लोकांनी ऐनवेळी मदत केली. त्यांचे मनापासून आभार.
दुसरा अपघात भयानक होता. भर रस्त्यावर मधोमध गाडी घसरली व मी पडलो. कशी व का हे मलाच माहित नाही. कारण मी शुद्ध हरपली म्हणून घसरलो असे मला वाटते.आज ही मला तो क्षण आठवत नाही. तेव्हा ही नशीब बलवत्तर होते म्हणून वाचलो. कारण भर वाहतूकीच्या रस्त्यात गाडी घसरली होती. तेव्हा ही लोकांनी मदत केली. एका रिक्षात बसवले मला घरी सोडले. घरच्यांनी दवाखान्यात भरती केले. मला हे सर्व लक्षात नाही. पण घरच्यांनी सांगितले कि मी रिक्षात बसून मोबाईल वरून घरच्या नंबर वर फोन केला. रिक्षाचालकाला पत्ता सांगितला. आठवडाभर मी दवाखान्यात होतो. बरीच मंडळी भेटायला आली होती. मी फोनवर पण बोलत होतो. कामाबाबत हाताखालील लोकांना सूचना ही देत होतो पण मला आजही आठवत नाही. असो. तेव्हा ही लोकांनी मदत केली नसती तर अवघड झाले असते.
ह्या घटना सन एप्रिल २००६ नंतर च्या आहेत. त्याकाळी मोबाईल तितकासा प्रसिद्ध झाला नव्हता. आणि हे स्मॉर्ट फोन तर नव्हतेच. सर्वी घाण केली आहे या स्मॉर्ट फोन ने. सर्वांचे सुख चैन हिरावून घेतले आहे.
या फोनमुळे माणसातील माणूस हरवून गेला आहे. माणूसकी नाहिशी झाली आहे.
कारण आपल्याला माहिती आहेच. अधूनमधून टिव्हीवर वायरल व्हिडीओ बघायला मिळतात. रस्त्यावर अपघात झाला आहे. जखमी मनुष्य मदत मागतो आहे. त्याच्या चारही बाजूने लोकांची गर्दी आहे. पण एक ही माणूस त्याला उचलून दवाखान्यात नेत नाही. सर्व मोबाईल मध्ये व्हिडीओ शूटिंग करत आहेत. त्याची ती मर्मभेदी व आर्त हाक कोणाच्या ही कानावर पडत नाही. कारण सर्व बहिरावलेले असतात. विशेष म्हणजे ज्याने व्हिडीओ शूट केला असतो व टिव्हीवर दाखविला जातो तोही मदत करत नाही. एका अपघातात असेच लोकं व्हिडीओ काढत होते. तो विनवणी करत होता मला मदत करा. नंतर त्या बिचार्याचे प्राण गेले.
ह्या स्मॉर्ट फोनने माणसातील माणूसपण संपवले आहे. पण काय करणार जगासोबत रहावे लागते न.
(2320690)
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐
प्रभाते मनी राम चिंतित जावा।
पुढे वैखरी राम आधींं वदावा॥
http://www.ownpoems.wordpress.com
💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐
आपल्या कडे दानधर्माला खूप महत्त्व दिले गेले आहे. मग ते कोणत्याही स्वरूपात का असेना.
शिक्षक विद्यार्थ्यांना शिकवितात ते विद्यादान. भिक्षुकाला अन्नदान किंवा धनदान किंवा एखादी वस्तू दान दिली जाते. तसेच रक्त दान. जनसंख्या व वाहने वाढल्यानंतर अपघातात मरण पावणारांचे प्रमाण खूप वाढले. डोक्याला मार लागून कोमात गेलेल्यांचे प्रमाण ही खूपच वाढले आहे. असा रुग्ण कोमातून बाहेर कधी येईल, किती वर्षांनी येईल कसलीच खात्री नसते. तेव्हा अशा रुग्णांचे अवयव दान करण्याचा विचार केला जातो.
याशिवाय एक वेगळे दान ही आहे. त्याला म्हणतात अवयव दान. अवयव म्हणजे शारीरिक अवयव. जसे, ह्रदय, किडनी, इ. जेव्हा पासून आपल्याकडे वैद्यकीय शास्त्र प्रगत झाले आहे तेव्हा पासून अवयव दानाला खूप महत्त्व प्राप्त झाले आहे.
काही दिवसांपूर्वी वर्तमानपत्रात एक बातमी वाचली होती. एक तरुण अगदी २०-२२ वर्षांचा. त्याचा अपघात झाला व डोक्याला मार लागल्याने तो कोमात गेला. कोमातून मनुष्य परत फिरेल का? याची शास्वती नसल्याने गरीब बिचारे त्याचा खर्च करण्याच्यी क्षमता नसते. अशा परिस्थितीत ते काय करू शकतात? बातमीनुसार त्याच्या नातेवाईकांनी त्याचे अवयव दान करण्याचा निर्णय घेतला. तीन लोकांना त्याने जीवदान मिळाले.
यावरून माझा एक अनुभव सांगू इच्छितो. साधारण २००७ चा जुलै महिना होता. टु व्हिलर वर ऑफिस मधून घरी येत होतो. शासकीय वाहन दिमतीला होते पण प्रामाणिकपणा नेहमीच आड आलेला आहे. म्हणून स्वतः ची टु व्हिलर नेहमी वापरत होतो.
मोठ्या जवाबदारी चे काम असल्याने सतत व्यस्त होतो. घरी जाताना कार्यालयीन कामाचे विचार मनात घोळू लागले आणि शुद्ध हरपली. तेही गाडी चालवत असतांना. काय झाले काही समजले नाही. रस्त्याच्या मधोमध गाडी स्लिप होऊन पडलो. कसा ते मला माहित नाही. शुद्ध हरपली होती माझी. रहदारी चा रस्ता असल्याने नशीब बलवत्तर म्हणून वाहने थांबली. अन्यथा काही खरे नव्हते. कोणी तरी मदतीला आले. एका रिक्शावाल्याने पेसेंजर असतांना बसवले. मी मोबाईल वरून घरी सांगितले. रिक्शावाल्याने घरी सोडले. नंतर दवाखान्यात भरती केले. यातील मला काही आठवत नाही. नंतर मला सांगितले गेले. आय.सी.यु. मधे घेतले. डोक्यात रक्त गोठल्याने त्या काळातील मेमोरी पुसली गेली असे डॉक्टरांनी नंतर सांगितले. एक आठवडा दवाखान्यात होतो. कोण आले भेटले काय काय झाले काहीच आठवत नाही. नंतर समजले त्या अवस्थेत ही मी ऑफिस मधील सर्वांना कामाबद्दल सूचना व आदेश देत होतो. इतकेच नव्हे तर वरिष्ठ कार्यालयातील प्रमुखांना मोबाईलवरून संपर्क साधून कामाची सद्दस्थिती इ. सांगत होतो. हे ही मला नंतर कळाले. कार्यालय प्रमुख असल्याने व महत्त्वाची जवाबदारी असल्याने मला रजा मिळाली नाही. मी त्याच अवस्थेत माझी जवाबदारी योग्य रित्या पार पाडली. डोक्याला जखम व गळ्यात टांगलेला हात घेऊन मुंबई येथे बैठका घेतल्या. ईश्वरीय शक्ती प्राप्त झाल्यागत मी कामे केली व निर्णय ही घेतले. असो.
विषयांतर झाले व वैयक्तिक विषय मांडला गेला. पुन्हा मुळ विषयाला येऊ या. त्या मुलाच्या पालकांचे कौतुक करावेसे वाटते.
मला ही वाटते की आपण अवयव दान किंवा देहदान करावे. हे शरीर जाळून नष्ट करण्यापेक्षा जर कोणाच्या तरी कामी आले तर काय हरकत आहे.
असे वाचण्यात आले आहे कि पारशी समाजात मेल्यावर सुद्धा हे शरीर उपयोगी यावे म्हणून अगियारी मधे टांगून दिले जाते. जेणेकरून पक्षी त्यास खाऊन टाकतील.
मेल्यावर सुद्धा हे शरीर कोणाला आयुष्य देत असेल तर यापेक्षा श्रेष्ठदान काय असू शकते??
विज्ञान आणि तंत्रज्ञानाने म्हणजे वैज्ञानिकांनी/अभियंत्यांनी वेळोवेळी शोध लावून माणसाचे जीवन सुकर करण्याचा प्रयत्न केला आहे. असे अनेक प्रयोग करून नवीन उपकरणे तयार केली व नंतर त्यांचा व्यावसायिक वापर ही सुरू झाला.
उदाहरण द्यायचे झाले तर विमानाचा आविष्कार हे माणसासाठी सुखकर साधन ठरले. पूर्वी सीमेपार जाण्यासाठी जहाज वापरले जात होते. महिने लागत असत प्रवासाला. विमानाने काही तासांमध्ये पोहोचता येते.
अलिकडच्या काळातील उदाहरण म्हणजे मेट्रो. याबद्दल सांगायचे झाले तर लगेच मनात भूतकाळ डोकावतो. झाले असे कि मी १९९८ च्या ऑक्टोबर महिन्यात ऐन दिवाळीच्या रात्री विमानात विराजमान झालो होतो. का?व कशासाठी? तर जापान देशात चार आठवड्याच्या प्रशिक्षणासाठी जाण्यासाठी. याबद्दल या “माझ्या मना “वरील एक पेज “माझा विमानप्रवासा”वर माहिती आहे. मी जापान देशात प्रथम मेट्रो ट्रेन पाहिली होती. तस बघितले तर हा माझ्या आयुष्यातील पहिला व शेवटचा विदेश प्रवास होता. त्यानंतर ही योग आले पण मला नको होते म्हणून मी नाकारले. सारे जहाँ से अच्छा……
जापान मधे मी लोकलमध्ये ही प्रवास केला होता आणि बुलेट ट्रेन मधे ही.
कोणत्याही ट्रेनमध्ये प्रवास केला तरी प्रवास शांततेत व्हायचा. अजिबात दणका किंवा झटका असे काही नाही. असे म्हणता येईल कि पोटातले पाणी सुद्धा हलत नव्हते. असो.
प्रशिक्षण संपले आणि परतीचा प्रवास करुन मुंबई येथे आलो.
लोकलने प्रवास केला. तेव्हा लागलीच मनात दोन्ही ट्रेनची तुलना झाली. अक्षरशः जमीन आसमानाचा फरक जाणवत होता दोन्ही ट्रेन मधे. मनात आले आपण आणखी हजार वर्षे त्यांची बरोबरी करु शकत नाही. पण तेव्हा कल्पना नव्हती आपण बदलू. दिल्लीत मेट्रो आली आणि देश बदलत गेला. नंतर एक एक शहर करत मेट्रोचा पसारा वाढला. आता तर अनेक शहरांमधे मेट्रोसेवा सुरू होत आहे.
असो.
यानंतर इंटरनेट. १९९८ मधे आपल्या कडे मी गेलो तेव्हा मुंबई येथे स्टॉक एक्सचेंज जवळ एकच सायबर केफे सुरु झाले होते. दर होता तासाला रु.१००/-तेव्हा तर ऑफिस मधे ही इंटरनेट नव्हते. व्हि.एस. एन. एल. मधे सुरू झाले होते. मी ऑफिस चे फेक्स तेथे जाऊनच विदेशात पिठवित होतो. नंतर त्याचा ही पसारा वाढला.
नंतर आणखी एक अनोखे यंत्र आले. ते म्हणजे मोबाईल. १९९८ मधे आपल्या कडे मोबाईल चे वारे सुरू झाले होते पण अद्याप मोबाईल आला नव्हता. त्यात ही प्रथम पेजर आले. त्यावरून मेसेज पाठवता येत होते. नंतर आले मोबाईल. पण ते मोठा एंटिना असलेले. मोबाईल चे डबळे ही मोठेच होते. दर पण मिनीटासाठी मला वाटते रू. १८/- असेच काही तरी असावे. इनकमिंग साठी सुद्धा चार्जेस होते. गंमत सांगाविसी वाटते आहे या मोबाईल बद्दल.
जापान मधे त्याकाळी मोबाईल असे फुटपाथवर मिळायचे. आम्ही सुटीच्या दिवसी शहरात फेरफटका मारत असतांना एका दुकानात बाहेर फुटपाथवर हरेक माल १० येन (तेथील चलन) असा दर होता वाटते. म्हणजे आपले तेव्हा चे रु.३/-. मी दुकानात गेलो. दोन मोबाईल दे म्हणून पैसे पण दिले. त्याला इंग्रजी समजत नसल्याने व तो काय म्हणत आहे हे आम्हाला समजत नसल्याने बरीच अडचण झाली. थोड्या वेळाने एक मुलगी दुकानात आली. तिला इंग्रजी येत होते. तिला मी माझे म्हणणे सांगितले. तिने दुकानदाराला सांगितले पण त्याने नकार दिला. कारण तर हे मोबाईल विदेशी लोकांसाठी नाही.
आता मागच्या काही काळापासून एका नवीन यंत्राने जगभर उच्छाद मांडला आहे. नाव आहे ड्रोन. आहे साधे सोपे उपकरण. पण अलीकडे त्याचा वापर खूप वाढला आहे. त्याचा बेस्ट वापर फोटोग्राफीसाठी होतो. खेडोपाडी सुद्धा वापर होत आहे. सुरक्षेसाठी सुद्धा त्याचा वापर होतो.
आताच काही काळापूर्वी बातम्यांमधे या यंत्राच्या वापराबद्दल एक बातमी सांगितली गेली. अरब देशात तेलाच्या विहिरींवर या यंत्राने हल्ला करून आग लावण्यात आली. त्यामुळे जगभरात पेट्रोल, डिजल चे भाव भडकणार. आश्चर्य वाटले न! ड्रोन चा या कामासाठी वापर केला जाईल ही कल्पना ही आली नसेल कोणाच्या मनात.
मध्यंतरी व्हाट्सएपवर एक व्हिडिओ वायरल झाला होता. या ड्रोन यंत्राचा वापर करून वाटमारी किंवा लूटमार केल्याचे त्यात दाखविले होते.
हे नवीन उपकरण तयार केले तेव्हा कोणाला कल्पना ही नसेल की याचा असा गैरवापर ही होऊ शकतो.
(सर्व चित्रांसाठी गुगलचे आभार )
MRI बद्दल बरच ऐकत आलो आहोत आपण पण प्रत्यक्ष अनुभव करणे वेगळे असते.
१०-११ वर्षापूर्वी माझा दुचाकी वरून पडल्याने अपघात झाला होता. डोक्यात रक्त साठल्याने डोक्याचा MRI काढला होता. पण मी बेशुद्ध असल्याने मला त्याचा अनुभव नाही.
पण ऑपरेशन होण्यापूर्वी माझ्या संपूर्ण शरिराचे MRI टेस्ट करण्यात आले.
एक महाकाय मशीन. संपूर्ण शरीर मशिन मध्ये घातले जाते. आंत मधे खुप अंधार असते म्हणून भिती वाटते. असे ऐकिवात होते. पण मी त्यावेळी निर्विकार झालो. त्यामुळे मला भिती वाटत नव्हती.
जेव्हा बेल्ट बांधून मला मशिन मधे ढकलण्यात आले तेव्हा मी डोळे घट्ट मिटून घेतले. मला सांगितलं गेलं कि मशिन मधून वेगवेगळे आवाज येतील. त्यासाठीच कानावर पॉड लावण्यात आले होते.
जेव्हा मशिन सुरु झाले तेव्हा असे वाटायला लागले जसे आपण प्रत्यक्ष युध्द भूमीवर आहोत. आपल्या अवतीभवती रणगाडे असून त्यातून तोफगोळे सोडले जात आहेत. धडपड धडपड असे ते आवाज. बाप रे.
जवळजवळ अर्धा तास टेस्ट सुरू होता. आणि युद्धावरुन परत आल्यासारखे वाटू लागले.
मित्रांनो, काल सकाळी मी नोज फिडिंग ही पोस्ट टाकली होती. आजारपण ही वैयक्तिक बाब असल्याने बर्याच मित्रांना आवडली नसावी. पण मला आलेला दिव्य अनुभव मला मनापासून इतरांना सांगावासा वाटला म्हणून ती पोस्ट. यात कसली ही सहानुभूती मिळविण्याचा प्रश्न नाही.
असो पण आपल्या सर्वांच्या स्नेहाचे लागलीच परिणाम जाणवले. मी 11 वाजेला दवाखान्यात गेलो. डॉक्टरांनी लगेच सांगितले नाकातील नळी काढा. आता तोंडाने जेवण करा. त्याक्षणी माझा आनंद गगनात मावेनासा झाला.
मी घरी आल्यावर लगेच पाणी पिण्याचा आनंद न उपभोगता थोडे थांबून कल्पनेत जगणे पसंत केले आणि अर्ध्या तासाने थोडसं पाणी तोंडाने पीलं. मित्रांनो, 25 जून रोजी रात्री 11 पासून तोंडाने घेण्यासाठी प्रतिबंध करण्यात आला होता. आज जवळजवळ 1 महिना झाला.
नंतर सौ. ने मिक्सर मध्ये पोळी वरण आणि थोडी भाजी अर्थात तयार झालेले पेस्ट एक ग्लास भर होते. ते तोंडाने घेतल्यानंतर काय आनंद झाला असेल मित्रांनो, तो शब्दात व्यक्त करणे अशक्य आहे.
मित्रांनो, अभियांत्रिकी चे दुसरे वर्ष सुरु असतांना एका मित्राचा प्रेम भंग झाला आणि तो वेड्यासारखा वागू लागला.काही काळाने त्यातून तो बाहेर पडला आणि शिक्षण सुरू ठेवले. पण त्याचा तो देवदासपणा काही केल्या जात नव्हता. मी मला वेळच कुठे होता हे प्रेम वेम चे वेड बाळगायला! सकाळी ७ वाजता स्वतः तयार केलेले पराठे चहा सोबत खाऊन जीवनाचा आनंद उपभोगुन कॉलेजला जायचे तेथून च पुढे शिकवणी ला जायचे. शिकवणी म्हणजे लहान मुलांना शिकवायला त्यांच्या घरी जायचे. संध्याकाळी घरी परत यायला ७-८ होणार. आल्यावर घरी स्वयंपाक करणे. अभ्यास मात्र रात्रीच.
अशा स्ट्रगल असलेल्या जीवनात प्रेमाचा दरवाजा असू शकतो का हो? विचार सुद्धा येत नाहीत.
अशा दुःखी माणसाला त्याने सोबत मागितल्यावर नकार देणे कसे शक्य आहे. माझे ही तसेच झाले. तो मला सोबत घेऊन गेला. कोठे बर नेले असेल त्याने? दुसरे कोठे?
तिच्या घरासमोर तिच्या दर्शनासाठी लांब बसून प्रतिक्षा करण्यासाठी. त्याला सोबत म्हणून मी बसून राहावे.
आणि बस तोच हा चुकीचा निर्णय ठरला माझ्या आयुष्यातला. तो वेळ घालविण्यासाठी सिगारेट ओढायचा. मला त्याने आग्रह केला. मी नकार देत देत थोडा वेळ घालवून नेला पण स्वतः ला थांबवू शकलो नाही. शेवटी एक दम लावून बघीतला आणि प्रचंड त्रास झाला.
मग दुसरा, तिसरा करत सुरू झाली आणि त्या अनामिकेने माझ्या सुस्थितीत सुरु असलेल्या जीवनात अनाहूतपणे प्रवेश मिळविला.
या प्रवेशाला आज जवळजवळ ४० वर्षे झालीत. तिच्या त्या अनाहूत प्रवेशाचे दुष्परिणाम आता या म्हातारपणी दिसून आले आहेत.
अस म्हणतात न कि पहिले प्रेम हे मनुष्य कधीच विसरत नाही. माझे ही तसेच झाले. सिगारेट च्या प्रेमात पडलो आणि तिचाच होऊन बसलो.
लग्न झाले आणि दुसरी “ती” आयुष्यात आली. तिने खुप प्रयत्न करून पाहिले पहिल्या तिला माझ्या आयुष्यातून घालविण्याचे. पण तिला ते शक्य झाले नाही.
जीवन असेच सुरू राहिले. पुढे आयुष्यात मुलगी (हिच ती तिसरी “ती”)आली. तेव्हा एक मात्र ठरविले. मुलगी सोबत असेल तेव्हा सिगारेट टाळावी. तसे झाले ही. मुलगी मोठी झाली. आता तिला कळायला लागले. पत्नी ने मुलीच्या मदतीने दबाव टाकायचा प्रयत्न केला सिगारेट सोडवायचा पण बिचारी ती ही थकली.
१५जून २०१९. लग्नाचा ३३वा वाढदिवस. संध्याकाळी डॉक्टरांच्या क्लिनिकमधून फोन आला. तुमचे टेस्ट रिपोर्ट आले आहेत. मी गेलो. मनात देवाचा धावा करत करत डॉ. साहेबांना भेटलो आणि ……….
आयुष्याला एक कलाटणी मिळाली. ४० वर्षांपासून करित आलेल्या एंजॉय मेंट चे हे परिणाम आहे मित्रा असे माझा मी च मला बोलून गेलो. पण बायको आणि मुलीचे काय? त्यांची यात काय चुक? त्यांनी का आपल्यामुळे हे सहन कराव?
