आपल्या कडे दानधर्माला खूप महत्त्व दिले गेले आहे. मग ते कोणत्याही स्वरूपात का असेना.
शिक्षक विद्यार्थ्यांना शिकवितात ते विद्यादान. भिक्षुकाला अन्नदान किंवा धनदान किंवा एखादी वस्तू दान दिली जाते. तसेच रक्त दान. जनसंख्या व वाहने वाढल्यानंतर अपघातात मरण पावणारांचे प्रमाण खूप वाढले. डोक्याला मार लागून कोमात गेलेल्यांचे प्रमाण ही खूपच वाढले आहे. असा रुग्ण कोमातून बाहेर कधी येईल, किती वर्षांनी येईल कसलीच खात्री नसते. तेव्हा अशा रुग्णांचे अवयव दान करण्याचा विचार केला जातो.
याशिवाय एक वेगळे दान ही आहे. त्याला म्हणतात अवयव दान. अवयव म्हणजे शारीरिक अवयव. जसे, ह्रदय, किडनी, इ. जेव्हा पासून आपल्याकडे वैद्यकीय शास्त्र प्रगत झाले आहे तेव्हा पासून अवयव दानाला खूप महत्त्व प्राप्त झाले आहे.
काही दिवसांपूर्वी वर्तमानपत्रात एक बातमी वाचली होती. एक तरुण अगदी २०-२२ वर्षांचा. त्याचा अपघात झाला व डोक्याला मार लागल्याने तो कोमात गेला. कोमातून मनुष्य परत फिरेल का? याची शास्वती नसल्याने गरीब बिचारे त्याचा खर्च करण्याच्यी क्षमता नसते. अशा परिस्थितीत ते काय करू शकतात? बातमीनुसार त्याच्या नातेवाईकांनी त्याचे अवयव दान करण्याचा निर्णय घेतला. तीन लोकांना त्याने जीवदान मिळाले.
यावरून माझा एक अनुभव सांगू इच्छितो. साधारण २००७ चा जुलै महिना होता. टु व्हिलर वर ऑफिस मधून घरी येत होतो. शासकीय वाहन दिमतीला होते पण प्रामाणिकपणा नेहमीच आड आलेला आहे. म्हणून स्वतः ची टु व्हिलर नेहमी वापरत होतो.
मोठ्या जवाबदारी चे काम असल्याने सतत व्यस्त होतो. घरी जाताना कार्यालयीन कामाचे विचार मनात घोळू लागले आणि शुद्ध हरपली. तेही गाडी चालवत असतांना. काय झाले काही समजले नाही. रस्त्याच्या मधोमध गाडी स्लिप होऊन पडलो. कसा ते मला माहित नाही. शुद्ध हरपली होती माझी. रहदारी चा रस्ता असल्याने नशीब बलवत्तर म्हणून वाहने थांबली. अन्यथा काही खरे नव्हते. कोणी तरी मदतीला आले. एका रिक्शावाल्याने पेसेंजर असतांना बसवले. मी मोबाईल वरून घरी सांगितले. रिक्शावाल्याने घरी सोडले. नंतर दवाखान्यात भरती केले. यातील मला काही आठवत नाही. नंतर मला सांगितले गेले. आय.सी.यु. मधे घेतले. डोक्यात रक्त गोठल्याने त्या काळातील मेमोरी पुसली गेली असे डॉक्टरांनी नंतर सांगितले. एक आठवडा दवाखान्यात होतो. कोण आले भेटले काय काय झाले काहीच आठवत नाही. नंतर समजले त्या अवस्थेत ही मी ऑफिस मधील सर्वांना कामाबद्दल सूचना व आदेश देत होतो. इतकेच नव्हे तर वरिष्ठ कार्यालयातील प्रमुखांना मोबाईलवरून संपर्क साधून कामाची सद्दस्थिती इ. सांगत होतो. हे ही मला नंतर कळाले. कार्यालय प्रमुख असल्याने व महत्त्वाची जवाबदारी असल्याने मला रजा मिळाली नाही. मी त्याच अवस्थेत माझी जवाबदारी योग्य रित्या पार पाडली. डोक्याला जखम व गळ्यात टांगलेला हात घेऊन मुंबई येथे बैठका घेतल्या. ईश्वरीय शक्ती प्राप्त झाल्यागत मी कामे केली व निर्णय ही घेतले. असो.
विषयांतर झाले व वैयक्तिक विषय मांडला गेला. पुन्हा मुळ विषयाला येऊ या. त्या मुलाच्या पालकांचे कौतुक करावेसे वाटते.
मला ही वाटते की आपण अवयव दान किंवा देहदान करावे. हे शरीर जाळून नष्ट करण्यापेक्षा जर कोणाच्या तरी कामी आले तर काय हरकत आहे.
असे वाचण्यात आले आहे कि पारशी समाजात मेल्यावर सुद्धा हे शरीर उपयोगी यावे म्हणून अगियारी मधे टांगून दिले जाते. जेणेकरून पक्षी त्यास खाऊन टाकतील.
मेल्यावर सुद्धा हे शरीर कोणाला आयुष्य देत असेल तर यापेक्षा श्रेष्ठदान काय असू शकते??
