कट, कॉपी व पेस्ट…

कट, कॉपी व पेस्ट…हे शब्द संगणकीय भाषेत प्रचंड प्रमाणात प्रसिद्ध आहेत हे आपण सर्व सूज्ञ लोकं जाणतातच. पण या शब्दांचा जनक कोण? हे माहित आहे का?

काल परवाच्या वर्तमानपत्रात याबद्दल ची बातमी वाचण्यात आली. या शब्दांचा जनक लॉरी टेस्लर यांचे १७ फेब्रुवारी रोजी वयाच्या ७४ व्या वर्षी निधन झाल्याची ती बातमी होती.

हे तिन्ही शब्द एक दुसऱ्याला पूरक आहेत. कसे? ते पहा. नुसतेच कट केले तर चालत नाही. कट केलेले अक्षर किंवा शब्द हे कुठे तरी चिपकवणे आवश्यक असते. त्यासाठी पेस्ट करणे आवश्यक असते. म्हणजे कट व पेस्ट हे एक दुसऱ्या ला पूरक शब्द आहेत. तसेच कॉपी केलेले अक्षर किंवा शब्द कुठे तरी पेस्ट करावे लागते.

Larry Tesler

एक आणखी विशेष आहे कि एकदा कट किंवा कॉपी केलेला शब्द कायम क्लिपबोर्ड वर राहतो. ते ही पुढचा दुसरा शब्द कट किंवा कॉपी करेपर्यंतच.

पण संगणकामधील ही संकल्पना अतिशय प्रसिद्ध झाली व माणसाला वेडं करून टाकले आहे. बर्याच वेळा आपण काय पेस्ट करतोय हे ही बघत नसतो व योग्य ठिकाणी अयोग्य शब्द पेस्ट केला जातो. याने अर्थाचा अनर्थ होतो. काही वेळा गंमतीशीर वाक्य तयार होतं तर काही वेळा विकट परिस्थिती ला सामोरं जावं लागतं.

संगणकाने आपले काम जितके सोपे केले आहे तितकेच ते विकट पण झाले आहे. खर म्हणजे आपल्या मेंदूत आपण असे कोरून ठेवले आहे कि संगणक हा चूक करू शकत नाही. म्हणून पूर्णपणे त्यावर आपण विसंबून असतो.

बहुतेक मंडळी एक ड्राफ्ट तयार करून ठेवतात. परत परत टाईप करण्याची गरज पडू नये. तसेच करायचे होते तर मग पूर्वी चा टाईपरायटर काय वाईट होता? असे म्हणतात. पण त्यामध्ये दुरुस्ती करतांना शब्द न शब्द तपासून दुरुस्ती होत नसल्याने काही वेळा पूर्वीचा शब्द तसाच राहून जातो आणि गोंधळ उडतो. काही वेळा तर नाव सुद्धा पूर्वी चे राहून जाते.
असो. तर अशा ह्या संगणक युगात क्रांती घडवून आणणार्या वैज्ञानिकांस विनम्र श्रद्धांजली.

(5020717)

🖥️🖥️💻💻🖥️🖥️🖥️🖥️💻💻🖥️🖥️🖥️🖥️💻💻

कौतुक हा शब्द खूप छोटा आहे, पण ते करायला मन मात्र खूप मोठे लागते.

💐💐शुभ सकाळ💐💐

🖥️🖥️🖥️🖥️💻💻🖥️🖥️🖥️🖥️💻💻🖥️🖥️🖥️

http://www.ownpoems.wordpress.com

🖥️💻💻🖥️🖥️🖥️🖥️💻💻🖥️🖥️🖥️🖥️💻💻🖥️🖥️

मित्रच ते….(व्यंग कथा)

सुधीर आणि सौमित्र दोन अगदी जीवलग मित्र.

अधूनमधून भेटतात. पण सुधीर बाहेर गावी नौकरी साठी गेल्यानंतर त्यांची भेट क्वचितच होते. सौमित्र च्या लग्नानंतर त्यांची पहिली भेट होय. सुधीर च्या कानावर एक बातमी आली कि तो घटस्फोट घेतोय. त्याला हे न पटल्याने सुधीर गावी आला होता. सौमित्र ला सुधीर ने बोलावून घेतले गावाबाहेर नेहमी भेटतात तेथे.

सुधीर मित्राला विचारतो : कायरे मित्रा, तुझं वर्षभरापूर्वीच तर लग्न झालयं. इतक्या लवकर तुला घटस्फोट हवाय.
सौमित्र : यार, तुला काय सांगू!

सुधीर: अरे सांग की.

सौमित्र: माझी बायको माझ्या कडून लसुन सोलुन घेते,कांदे चिरून घेते आणि भांडी सुद्धा घासुन घेते.
सुधीर: मग त्यात काय? सर्वच करतात ही कामं.

सौमित्र: काय? ही काय पुरूषाची कामं आहेत व्हय!( आश्चर्याने)

सुधीर: अरे पण, ह्यात अवघड काय आहे, हे बघ मी तुला शिकवतो.

सौमित्र त्याच्या कडे टक लावून बघू लागला.

सुधीर ने सुरू ठेवले: (१) लसुण गरम करून घेतली की सोलायला सोपी जाते. मी तर मित्रा हेच करतो. एकदम सोपे जाते.
(२) कांदे चिरायच्या आधी फ्रिज मधे ठेव म्हणजे कापताना डोळ्यात जळजळ होणार नाही.

(३) भांडी घासायला घेण्यापुर्वी १० मिनिटे पाणी भरलेल्या टब मधे ठेव व नंतर भांडी घास.

(४) कपडे सर्फनी धूण्यापूर्वी साध्या पाण्यात भिजवून ठेवा म्हणजे डाग आरामात निघून जातील
सौमित्र: समजलं मित्रा. चांगलं समजलं.
सुधीर: काय समजलं

सौमित्र: तुला हे सर्व कस काय ठाऊक आहे.

सुधीर: अरे मी हे वाचलं आहे.

सुधीर बोलताना तोंड लपवत आहे, हे सौमित्र च्या लक्षात आले होते.

सौमित्र: खर सांग मित्रा. तुला माझी शप्पथ आहे.

सुधीर: काय सांगु मित्रा. घरोघरी मातीच्याच चुली आहेत.

आणि दोघे जोरजोरात हसायला लागले.

सौमित्र ने मात्र घटस्फोटाचा विचार त्यागला.

(1620683)

🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋

तुटलेली फुले, “सुगंध” देऊन जातात🌹गेलेले क्षण, “आठवण” देऊन जातात प्रत्येकांचे “अंदाज” वेग-वेगळे असतात
म्हणुन काही माणसं “क्षणंभर”, तर काही “आयुष्यभर” लक्ष्यात राहतात…!!

💐💐 शुभ सकाळ 💐💐
🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋

http://www.manachyakavita.wordpress.com
🕊🦢☀🦢🕊🌷🕊🦢☀🦢🕊🕊🦢☀🦢🕊

एक संपलेले नाट्यपर्व

बावनकशी अभिनयाचे प्रेक्षकांवर अधिराज्य गाजवणारे व त्याच बरोबर बुद्धीप्रामाण्यवादाची कास धरून समाजजागृती करणारे “नटसम्राट” डॉ. श्रीराम लागू यांनी त्यांच्या ९२ व्या वर्षी जगाचा व रंगभूमी चा अखेरचा निरोप घेतला.

अशा ह्या अभिनय सम्राटाला भावपूर्ण श्रद्धांजली. ईश्वर त्यांच्या आत्म्याला चिरशांती देवो💐💐

(19655B)

साक्षात यमराजच…

काही दिवसांपूर्वी दिल्लीत एक भयंकर अग्नीकांड घडले. आगीत जवळजवळ ४३ लोकं जळून मेली. माणसाच्या एका छोट्या चुकीचे इतक्या मोठ्या रुपात रुपांतर होणे ही एक शोकांतिका आहे.

थोड्या पैशासाठी किंवा काय झालं दुरुस्ती नाही केली तर, काही होत नाही त्याने, असे गैरसमज करुन घेऊन जीव धोक्यात घालने कितपत योग्य आहे. जस जसी इमारत जुनी होत जाते त्यातील वायरिंग ही जुनी होत जाते. मानुस जुना झाल्यावर त्याची ताकद कमी होते हे आपणा सर्वांना कळते पण वास्तू अगर वस्तू जूनी झाल्यावर तिची ताकद कमी होईल हे आपण मान्य करत नाही. आपल्याला फक्त आपण प्रिय असतो असे आपल्याला वाटते. पण आपण आपलेच वैरी ही असतो हे आपल्याला कधी समजलेच नाही. कारण हे वैर छुपे असते. जेव्हा आपण ‘काय होते त्याने’ हे वाक्य उच्चारले कि आपण आपलेच वैरी आहोत हे सिद्ध होते.

जसे जुन्या वायरिंग वर घरातील अगर कारखान्यातील लोड वाढवत गेले तर ती वायरिंग तग धरेल का? तिला तो भार सोसवेल का? याचा आपण विचारच करत नाही. आपल्याला हे कळते कि आपण आता म्हातारे झालोय वजन उचलू शकत नाही. आपल्या मुलाबाळांना कळतं कि बाबा तुमच वय झालय झालय आता तुम्ही वजन उचलून आजारपण ओढवून आम्हाला त्रास देऊ नका. तेव्हा हे का हो कळत नाही कि इमारत जूनी, त्यातील वियरिंग ही जूनी तिला वाढीव भार कसा सोसवेल? आणि काही झाले तर?!! येथे गोंधळ होतो. आणि मन म्हणते काही होत नाही थोड्याफार बदलाने.

(फोटो:गुगल)

आणि म्हणून अशा घटना घडतात व नाहक लोकांचा जीव जातो.

या दिल्लीत झालेल्या घटनेतील आणखी एक गोष्ट मनाला चटका लावून गेली. हल्ली गरीबात गरीब माणसाकडे मोबाईल हा असतोच. जी लोकं हे अग्नी तांडव सुरू होते तेव्हा त्यात अडकले होते त्यांनी आपल्या नातेवाईक किंवा मित्रांना मोबाईल वरुन संपर्क साधला. त्यांना आपण कशा परिस्थितीत अडकलो आहोत हे सांगितले. आपल्याला वाचवा किंवा या मरणयातनेतून बाहेर काढा अशी विनंती ही केली. हे त्यांचे संभाषण टीव्हीवर ऐकवले तेव्हा मन विषण्ण झाले हो. मन रडू लागले. काल एका गरीबाचं संभाषण पेपरात छापून आलं होतं. त्याने अशा वेळी म्हणजे जीवनाच्या अंतिम क्षणी आपल्या बायका पोरांना किंवा आई वडिलांना फोन न लावता मित्राला फोन लावला. त्याला हकिकत सांगितली. आणि मित्राला विनवणी केली कि “माझ्या घरच्यांकडे लक्ष दे, त्यांची काळजी घे.” किती मरणयातना होत असतील त्यावेळी माणसाला. काय म्हणत असेल त्याचा जीव. साक्षात यमराज समोर येऊन ठाकलाय. काही क्षणातच तो आपले जीवहरण करून घेऊन जाणार आहे. अशा ही क्षणी पहिल्यांदा आपल्या घरच्यांची काळजी करणे !केवढं हे प्रेम हो. पण घरचे असं प्रेम करत असतात त्याच्यावर? नाही, मुळीच नाही. जर खरच प्रेम असतं तर ती बायको सतत छळत नसली असती त्याला. असो. पण पुरुषाचे प्रेम कधीच कोणाला दिसत नाही व दिसणार ही नाही कारण ते मनापासून मनातून व मनाला भिडलेले असते.

(19650)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

👍आपल्या निःस्वार्थी कर्माने दुसऱ्यांच्या मनात घर करून जगणे हीच जीवनातील सर्वात मोठी कमाई आहे!

💐💐सुप्रभात💐💐

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.manachyakavita.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

अडगळीतील वस्तू..

पूर्वी अडगळ हा फार प्रचलित शब्द होता. सर्रास वापरला जात असे. प्रत्येक घरामध्ये अशी अडगळीची जागा असे. ‘नको असलेला सामान’ या अडगळीच्या जागेत ठेवला जात असे. नको असलेला सामान! नको तरी ही असलेला म्हणजे गरज असलेला असा हा फेकून द्यावासा वाटत असतांना आवश्यक वाटणारा व म्हणून घरातील एका कोपर्यात ज्याला अडगळीची जागा म्हणून संबोधले जाई अशा जागेत साठवला जाणारा हा सामान. कधीतरी आठवण आली कि अरे आपल्या कडे अशी वस्तू होती न! मग पटकन त्या अडगळीच्या जागेत जाऊन ती वस्तू शोधली जात असे. मग ती वस्तू शोधता शोधता इतर ही वस्तू हातात येणं, त्यांचं काही तरी करावं असं वाटणं आणि बाजूला काढून ठेवणं, एक एक वस्तू तपासून त्यांचं काही तरी करावं म्हणून बाजूला काढून ठेवणं, थोड्या वेळाने पाहिल्यावर भला मोठा ढिग दिसणं, मग काय करावं या वस्तूंचं म्हणून विचारात पडणं आणि सर्व वस्तू पुन्हा तेथेच अडगळीच्या खोलीत सोडून निघून जाणं.

हे सर्व रिकामटेकड्या म्हणजे अडगळीतील माणसांची कामं आहेत. आणि आम्ही म्हणजे म्हातारी माणसं ही अशीच अडगळीतील वस्तू ठरत असतात. पिढ्यानपिढ्या हे असच चालत आलयं. म्हातारी माणसं घरातील एका कोपर्यात बसलेली किंवा खाटेवर पडलेली सर्रास नजरेस पडतात. त्यांचे जवळ जायला ही कोणाला वेळ नसतो. त्यांचेशी बोलायला वेळ नसतो. मात्र त्यांचेकडे वेळेचा अभाव नसतो. दिवस रात्र रिकामे असल्याने दिवसा ही आणि रात्री सुद्धा झोप डोळ्यात नसतेच. सताड डोळे उघडे. जर पंखा असला आणि असला वजर तो सुरू असला म्हणजे बटन चालू केलेले असले आणि तो गोलगोल फिरत असला तर तोच एक सहारा असतो जगण्याचा. विशेष करून सत्तरी पार केल्यानंतर शरीराचे खूप हाल होतात.

अशी अडगळीतील लोकं भुकेली असतात फक्त दोन शब्दांची. कोणी तरी बोलायला भेटलं कि त्यांना जीवदान मिळाल्या सारखे होते. पण अशा लोकांशी बोलायला कोणालाही वेळ नसतो.

अशी म्हातारी माणसं आजारी पडली कि पुर्णतः घायाळ होऊन जातात. जागेवरुन उठणे सुद्धा त्यांना शक्य नसते. मग त्यांचे हाल होतात. घरातील मंडळी त्यांच्या दैनंदिनी मधे व्यस्त असल्याने त्यांना यांचेकडे लक्ष देणे शक्य होत नाही. देतात ही पण दोन चार दिवस ठिक आहे कायम लक्ष देणे कसे शक्य आहे?

त्यात ही केंसर सारख्या दुर्धर आजाराने ग्रस्त असेल तर सर्वांनी तो गेल्यात जमा आहे असे ग्रुहितच धरून टाकलेले असते. सर्व संबंध तोडून टाकतात. कारण आता हा म्हातारा गेल्यातच जमा आहे. दिवस मोजत आहे. राहिला काय आणि गेला काय? पूर्वीचा काळ व आताचा काळ यात खूप फरक आहे. पूर्वी आजारी पडले तर शेजारी सुद्धा धावत यायचे. तेव्हा लोकांमध्ये माणूसकी होती. आता कलीयुग आहे. नातेवाईक सुद्धा बोलत नाहीत तर शेजार्यापाजार्यांचा प्रश्न येतो कोठे?

वर्तमानपत्रात बातम्या येत असतात. मध्यंतरी एक बातमी आली होती. एक म्हातारी आई घरात एकटी राहत होती. मुलं विदेशात होती. ती आई कधी गेली कोणाला कळले नाही. घरात शरीर कुजायला लागलं. वास पसरला तेव्हा सोसायटीवाल्यांनी पोलिसांना कळवलं. दार तोडले तेव्हा त्या मातेची अवस्था बघून माणूसकी मेली आहे कि काय असे सर्वांना वाटले. शेजार्यांनी ही हळहळ व्यक्त केली. पण कोणालाही आपण सहज डोकावून पहावे व आजी कशा आहात? तब्येत बरी आहे का? असं विचारावसं वाटलं नाही.मला वाटते ही मुंबईतील घटना आहे. पुण्यात ही अशी घटना मध्यंतरी घडली होती.

(19647)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

👍आपल्या निःस्वार्थी कर्माने दुसऱ्यांच्या मनात घर करून जगणे हीच जीवनातील सर्वात मोठी कमाई आहे!

💐💐शुभ सकाळ💐💐

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.koshtirn.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

प्रदूषण एक गंभीर समस्या…..

पूर्वी जर एखाद्या कडून कोणते काम करणे शक्य नसे व हळूहळू सुरुवात होत असे तर दिल्ली अभी बहुत दूर है. असे म्हटले जात असे. उपरोधिक असा अर्थ होत असे या म्हणीचा.

ही म्हण आज ही प्रचलित आहे.

आता हिच म्हण आणखी एका वेगळ्या संदर्भाने प्रचलित होत चालली आहे. ती म्हणजे प्रदूषण.

एखाद्या शहरात प्रदूषण वाढायला लागले कि आता असे म्हटले जाते ……. शहराचे आता दिल्ली होण्यापासून कोणी रोकू शकणार नाही. किंवा …….. चे आता लवकरच दिल्ली होणार.

सद्ध्या दिल्ली शहर हे प्रदूषणाच्या चरम सीमेवर पोहोचले आहे. टिव्हीवर रोजच या विषयी बातम्या असतात. या शहराची परिस्थिती अशी आहे कि लहान मुलं सुद्धा मास्क लावल्याशिवाय बाहेर पडू शकत नाहीत. याला काय म्हणायचे. इतकी वाईट परिस्थिती का झाली या शहराची? कशामुळे झाली? याचा विचार प्रत्येक माणसाने करायला हवा. नियम किती ही केले तरी तितकासा फरक पडत नाही. शेवटी स्वयंशिस्त हा एकच पर्याय उरतो.

आजच बातमी वाचली. नियमांची कडकपणे अंमलबजावणी झाल्याने रस्त्यावरील अपघात कमी झाले, प्राणहानी कमी झाली.

पण थोडी स्वयंशिस्त लावली तरी हे शक्य होते. मी विरुद्ध दिशेने गाडी चालवणार नाही, सिग्नल तोडणार नाही हे मनाने ठरवले तर अपघात होणारच नाहीत.

तसेच प्रदूषणाचे ही आहे. बातम्यांमध्ये सांगितले जाते कि पंजाब, हरियाणा व राजस्थान येथील शेतकरी शेतातील कडबा किंवा कचरा पेटवतात म्हणून प्रदूषण होत आहे. यावर उपाय असायलाच हवा. जसे तो कचरा क्रश करून जनावरांना खाऊ घालतात, किंवा त्याला सडवून शेतात खत म्हणून वापर करायला हवा, किंवा कागद बनविण्यासाठी वापरायला हवा, इ.इ.

(19639)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

🌹🌿शुभ सकाळ🌹🌿

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.manachyakavita.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

एकटेपण भाग-१

सेवानिवृत्त झालो कि उद्या पासून काय हा खूप मोठा प्रश्न समोर उभा ठाकलेला असतो. नौकरी करित असतांना दररोज हजारों लोकांशी संबंध असतात. बोलचाल असते. कार्यालयात सहकारी असतात. हाताखालील स्टाफ असतो. वरिष्ठ असतात. त्यामुळे दिवस कसा जातो जाणवतच नाही. म्हणून संध्याकाळी घरी यायचं पडलेलं असतं.

सेवानिवृत्त झाले कि संपूर्ण दिवस घरीच. आपल्याला वाटते चला आता पूर्ण वेळ आराम करू या. खूप झाली नौकरी, खूप झाले काम. पण घरी वेळ कसा घालवायचा हा प्रश्न पडतो. बोलायला कोणी नसते. बायकोला वेळ नसतो. अशात तुम्ही चुकुन मनातील भावना व्यक्त केल्या कि ‘आण काही मदत करु का?’ आणि तिने तुमचा शब्द पकडलाच समजायचे. ‘अरे वा वा! या या! काय काम करणार आपण?’ उपरोधक व खोचक शब्द कानी पडलेच म्हणून समजा. मग तिला कदाचित दया आल्यागत ती आवाज देते, ‘अहो जरा कांदा कापून देता का?’ झालं नको तेच काम बायकोने सांगितले. आयुष्यात कधी कांदा कापला नाही. म्हातारा तत पप करायला लागला. म्हातारी चिडली. ‘अहो, तुम्ही मदत करत होता न! काय झाले?’ ‘अग मला एक काम आठवलं आहे. मी बाहेर जाऊन येतो.’ असे म्हणून तो तिच्या उत्तराची वाट न बघताच पळत सुटतो. बायको अहो, अहो करत राहिली. आणि शेवटी हसत हसत कामाला लागली.

बाहेर आल्यावर मोठा सुस्कारा सोडत मनातल्या मनात पुटपुटतो, ‘बर झालं रे बाबा. सुटलो. नाही तर काय अवस्था झाली असती माझी.’

उगाच रस्त्यावर हिंडत फिरत असतांना शेजारचे आजोबा आवाज देतात,’अहो, लेले, असे भर दुपारी कुठे फिरताय?’

त्या आजोबांच्या आवाजाच्या दिशेने नजर वळते, तेव्हा कावरा बावरा चेहरा बघून ते दिर्घ अनुभवी आजोबा छद्मी हास्य आणून म्हणतात,’अहो, लेले, त्यात काय वाईट वाटून घ्यायचं. सेवानिवृत्त झाल्यावर सर्वांची हिच गत होते. घरातले काही काम सांगितले असेल तुम्हाला. म्हणून पळून आला आहेत न!’

बिचारा, खाली मान घालतो. म्हणजे होकार बर का! आजोबा मनात हसतात आणि असो या फिरून. म्हणतात आणि पुढे निघून जातात.

असं हे एकटेपण नकोस झालेलं. टिव्हीवर हजारो चेनल पण बघण्यासारखे एक ही नाही. बातम्या त्याच त्या. रटाळपणा वाटतो. दर दहा मिनिटात टिव्ही सुरू करतो. दोन मिनिटात पुन्हा बंद करतो.

(19638)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

आईवडीलांसाठी कोणतीही गोष्ट सोडा पण कोणत्याही गोष्टीसाठी आईवडिलांना सोडू नका.

💐💐शुभ प्रभात💐💐

http://www.ownpoems.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐