विरह वेदना…

शाळेतून कॉलेजात प्रवेश घेतला तर कसे पंख फुटल्या सारखे वाटते. आपण आकाशातील स्वच्छंदी पक्षी आहोत असा भास होतो. आणि अशा वेळी खिशात पैका असेल तर पहायलाच नको.

असे माझे काही नव्हते बर का! निर्धन परिस्थिती होती. स्वतः काम करून कमवू लागलो आणि शिक्षण घेतले व इंजिनिअर झालो.

पण एक मैत्रीण कायमची सोबतीला आली. ती म्हणजे सिगारेट. एका मित्राने नको नको म्हणत मला ओढायला लावली आणि तिने कायमची संगत धरली. त्याची घरची परिस्थिती चांगली होती. तोच खर्च करायचा. नंतर मी कंटाळून त्याची संगत सोडली. पण ह्या मैत्रिणीने कायमचे जखडून ठेवले. मग काय, मी जे कमवायचो त्यातून खर्च करायला लागलो. वाईट सवय आहे हे माहित असूनही ती सोडत नाही.

लग्न झाले व सौ.ने सिगारेट सोडण्याचा आग्रह धरला पण. नाही. ती बया ऐकायचीच नाही.

जवळजवळ ३९ वर्षे ती सोबत राहिली. २५ जून २०१९ रोजी मी ऑपरेशन साठी दवाखान्यात भरती झालो. तोपर्यंत ती सोबत होती. तेव्हा पासून मीच तीला त्यागले आहे. एव्हढा प्रदिर्घ काळ तिची सोबत राहिल्याने विरह हा होणारच.

(19621)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

आयुष्यात वाईट संगत आणि वाईट सवय ही नेहमी वाईटच करते.

💐💐शुभ सकाळ💐💐

आली दिवाळी..(19588)

मित्रांनो,हल्ली दिवाळी आली कधी व गेली कधी काही कळतच नाही. जाणीव होते ती फक्त लक्ष्मी पूजनाच्या दिवसी थोडे फार फटाके फुटल्याने.

एकेकाळी घरात इडली करायची म्हटलं तरी उत्सव आहे असा भास व्हायचा. आणि आता आठ दिवसांवर दिवाळी आली आहे तरी ही कोणाचीच लगबग नाही कि धावपळ नाही.

पूर्वी साधी इडली करण्यासाठी घरातील बायकांची किती धावपळ असायची! आणि घरातील लहान मुलांची तर विचारूच नका. फक्त घरात इडली बनवणार आहेत हे कानावर जरी पडले तरी ही बातमी बाहेर वार्यासारखी पसरायची. रविवार येण्याची सर्व आतुरतेने वाट बघायचे. आणि घरातील बायकांची लगबग तर बघुच नका. आदल्या दिवशी तांदूळ-डाळ धुवून,भिजत घालून वाटायची, पीठ आंबवण्यासाठी ठेवून द्यायचं. मग सांबार आणि चटणीसाठी तयारी करायची. रविवारी घरातील सर्व पहिल्यांदा लहान मग मोठी व शेवटी बायका एकत्र खाणार. त्या दिवशी तेच जेवण असायचे. तरी ही कंटाळा येत नसायचा. कारण एकच महिन्यात एकदाच इडली व्हायची.

आता हे सगळं अाठवणींपुरतं शिल्लक राहिले आहे. आता तर इडलीचे तयार पीठ आणि तयार चटणीही गल्लोगल्ली विकत मिळते. नुसत्या इडल्या केल्या की काम झालं. तेवढे कष्ट नको असतील तर हाॅटेल्स आहेतच. आणि हो, तेवढेही कष्ट नको असतील तर स्विगी, झोमॅटो, उबर वगैरे ऑनलाइनवालेआहेतच सेवेला…!😊 पण आजही. जी जून्या पिढीला घरचेच आवडते.

असो, तर आपला विषय दिवाळी फराळाचा होता. पूर्वी दिवाळी जवळ आली की घरात फराळाच्या पदार्थांची तयारी सुरू व्हायची. काय व्याप असायचा तो..! पण घरातल्या बायकांना खूप आनंद वाटायचा. एक दुसर्याच्या मदतीला जाणे, फराळ करणे. कसे घरगुती संबंध असायचे. आता ते संपल्यात जमा आहे. आॅर्डर देऊन पदार्थ विकत आणायचे आणि खायचे. कैरीचं पन्हंसुद्धा तयार करण्याचे कष्ट आता कुणी घेत नाहीत, त्याचाही पल्प दुकानात तयार मिळतो. साखरसुद्धा मिसळायची गरज नाही. नुसतं पाण्यात टाकून ढवळलं की झालं. ते काहीही असो. पण जेव्हा पासून हे रेडिमेड पदार्थ मिळायला लागले न तेव्हा पासून सणांची मजाच नाहीशी झाली. शेजार्यापाजार्याशी जवळीक राहिली नाही. नातेवाईकांशी जवळीक नाही. पैसा फेको और…..असो.

बायकांनी पूर्वी ढोकळा, अळूवड्या, कोथिंबीर वड्या करायच्या म्हणजे पुष्कळ घाट असायचा. आता हे घरी करण्याचे पदार्थ राहिलेले नाहीत. अहो, भेळेसाठी लागणारी चिंच-गुळाची चटणीसुद्धा तयार मिळते, पाणीपुरीचं पाणी सुद्धा तयार मिळतं.

मुगाची खिचडी सुद्धा तयार मिळते. आपण फक्त त्यात मापानं पाणी घालून कुकर लावायचा की झालं.

पूर्वी चिवडा, चकली, करंज्या, शंकरपाळ्या, अनारसे, इ.पदार्थ दिवाळीतच खायला मिळायचे. आणि त्यामुळे खाण्यात मजा यायची. आता तर ती वर्षभर मिळतात. आंब्याचा रस वर्षभर मिळतो, आंबापोळी-फणसपोळी वर्षभर मिळते, गव्हाचा चिकसुद्धा वर्षभर मिळतो. पूर्वी केवळ दिवाळीतच हौसेनं होणारी कपड्यांची खरेदी आता वर्षभरात कधीही होते किंवा वर्षभर सुरूच असते. एकूण काय तर, कोणत्याही गोष्टीसाठी आता वाट पहावी लागत नाही. येथेच तर गोम आहे. सर्वी मजाच गेली राव. इंतजार में जो मजा होता है वोही खत्म हो गया.

सगळं झटपट आणि तयार मिळतं, कधीही-केव्हाही-कुठंही…! यामुळे झालं काय कि आयुष्यातलं अप्रूप पार संपूनच गेलं.. त्या अप्रूपातला आनंद आणि अनामिक हुरहूरही आटून गेली. आठवणींची धरणं ही अप्रूपाच्या दुष्काळामुळं कोरडी पडलीत न राव.

आता तर आयुष्यातलं अप्रूप संपवून टाकण्याची इतकी घाई झाली आहे लोकांना की काही सांगायलाच नको. अहो लग्नाआधीच प्री-वेडींग शूट केल जातय. आयुष्याच्या होणार्या जोडीदाराबरोबर तो/ती कसा असेल/ कशी असेल ही उत्कंठा असायची, आयुष्यातील ती पहिली जवळीक व त्या बद्दलची आतुरता आता राहिली नसल्याने आनंद संपला आहे. या गोष्टी मुळे आयुष्य कृत्रिम, बेचव, नीरस, कंटाळवाणं वाटायला लागल आहे. आणि लवकरच बोअर व्हायला लागतं ते ह्याच गोष्टींमुळे. पुढे जाऊन हे तर मानसिक अस्वस्थतेचं मूळ कारण ठरते.

पूर्वी घराघरात निरांजनाच्या फुलवाती बनवल्या जात होत्या. आता तर त्या नुसत्या मिळत नाहीत तर थेट तुपात भिजवलेल्याच मिळतात. दसरा, दिवाळीची फुलांची तोरणं आता तयारच मिळतात. संक्रांतीचे हलव्याचे दागिने तयारच मिळतात.

लग्नातलं रूखवत सुद्धा तयारच मिळतं. आता तर ते भाड्यानंसुद्धा मिळतं. नऊवारी साडी किंवा सोवळं शिवून तयारच मिळतं. साड्या नेसवणारी व तयारी करणारी माणसंसुद्धा मिळतात आणि ती बक्कळ पैसे ही घेतात.

इतकच काय सत्यनारायण पूजेचं किंवा गणपतीच्या पूजेचं साहित्य रेडीमेड खोक्यात मिळतं.

“भूक लागली भूक लागली म्हणून कावकाव करू नकोस. दहा मिनिटं बस एका जागी. थालिपीठं लावतेय..” असं आता कोणती आई म्हणते? हे तर आयांनी सोडूनच दिल आहे. कारण काय? तर “वेळच नसतो..”नौकरी करणाऱ्या आयांच ठिक आहे. पण घरी असणार्या आयाही विसरल्या.
आठ-आठ दिवस एखाद्या गोष्टीची तयारी करणं, त्यासाठी आवर्जून वेळ देणं, ती गोष्ट पूर्ण होईपर्यंत वाट पाहणं ही जगण्याची पद्धतच आता अडगळीत गेली आहे.

जीवनात आता राम राहिला नाही. क्रेझच राहिले नाही काही. अहो क्षणात सर्व उपलब्ध होते आता. मग त्यासाठी कष्ट कोण करणार! आणि जेव्हा कष्ट केले जात नाही तेव्हा त्यात जी मजा येते ती कशी येणार.

ता.क. ः-राग आणि वादळ, दोन्ही सारखेच शांत झाल्यावरच समजते,
किती नुकसान झाले ते! 🌹

हुशार हंस….(19585)

मित्रांनो, आपण टिव्हीवर बातम्यांमधे सतत बघत असतो जगातील कुठल्या न कुठल्या शहरात अतिवृष्टी मुळे पाणी साठले आहे. महापुर आला आहे. गाड्या वाहून जात आहेत. घर कोसळत आहेत आणि इतकी लोकं मेली. प्रगत देशांमध्ये सुद्धा हे घडत आहे. याच मुख्य कारण प्लास्टिकचा अति वापर……पुढे खालील लिंक वर वाचा😊

https://koshtirn.wordpress.com/2019/10/17/325/

श्रेष्ठदान…(19568)

आपल्या कडे दानधर्माला खूप महत्त्व दिले गेले आहे. मग ते कोणत्याही स्वरूपात का असेना.

शिक्षक विद्यार्थ्यांना शिकवितात ते विद्यादान. भिक्षुकाला अन्नदान किंवा धनदान किंवा एखादी वस्तू दान दिली जाते. तसेच रक्त दान. जनसंख्या व वाहने वाढल्यानंतर अपघातात मरण पावणारांचे प्रमाण खूप वाढले. डोक्याला मार लागून कोमात गेलेल्यांचे प्रमाण ही खूपच वाढले आहे. असा रुग्ण कोमातून बाहेर कधी येईल, किती वर्षांनी येईल कसलीच खात्री नसते. तेव्हा अशा रुग्णांचे अवयव दान करण्याचा विचार केला जातो.

याशिवाय एक वेगळे दान ही आहे. त्याला म्हणतात अवयव दान. अवयव म्हणजे शारीरिक अवयव. जसे, ह्रदय, किडनी, इ. जेव्हा पासून आपल्याकडे वैद्यकीय शास्त्र प्रगत झाले आहे तेव्हा पासून अवयव दानाला खूप महत्त्व प्राप्त झाले आहे.

काही दिवसांपूर्वी वर्तमानपत्रात एक बातमी वाचली होती. एक तरुण अगदी २०-२२ वर्षांचा. त्याचा अपघात झाला व डोक्याला मार लागल्याने तो कोमात गेला. कोमातून मनुष्य परत फिरेल का? याची शास्वती नसल्याने गरीब बिचारे त्याचा खर्च करण्याच्यी क्षमता नसते. अशा परिस्थितीत ते काय करू शकतात? बातमीनुसार त्याच्या नातेवाईकांनी त्याचे अवयव दान करण्याचा निर्णय घेतला. तीन लोकांना त्याने जीवदान मिळाले.

यावरून माझा एक अनुभव सांगू इच्छितो. साधारण २००७ चा जुलै महिना होता. टु व्हिलर वर ऑफिस मधून घरी येत होतो. शासकीय वाहन दिमतीला होते पण प्रामाणिकपणा नेहमीच आड आलेला आहे. म्हणून स्वतः ची टु व्हिलर नेहमी वापरत होतो.

मोठ्या जवाबदारी चे काम असल्याने सतत व्यस्त होतो. घरी जाताना कार्यालयीन कामाचे विचार मनात घोळू लागले आणि शुद्ध हरपली. तेही गाडी चालवत असतांना. काय झाले काही समजले नाही. रस्त्याच्या मधोमध गाडी स्लिप होऊन पडलो. कसा ते मला माहित नाही. शुद्ध हरपली होती माझी. रहदारी चा रस्ता असल्याने नशीब बलवत्तर म्हणून वाहने थांबली. अन्यथा काही खरे नव्हते. कोणी तरी मदतीला आले. एका रिक्शावाल्याने पेसेंजर असतांना बसवले. मी मोबाईल वरून घरी सांगितले. रिक्शावाल्याने घरी सोडले. नंतर दवाखान्यात भरती केले. यातील मला काही आठवत नाही. नंतर मला सांगितले गेले. आय.सी.यु. मधे घेतले. डोक्यात रक्त गोठल्याने त्या काळातील मेमोरी पुसली गेली असे डॉक्टरांनी नंतर सांगितले. एक आठवडा दवाखान्यात होतो. कोण आले भेटले काय काय झाले काहीच आठवत नाही. नंतर समजले त्या अवस्थेत ही मी ऑफिस मधील सर्वांना कामाबद्दल सूचना व आदेश देत होतो. इतकेच नव्हे तर वरिष्ठ कार्यालयातील प्रमुखांना मोबाईलवरून संपर्क साधून कामाची सद्दस्थिती इ. सांगत होतो. हे ही मला नंतर कळाले. कार्यालय प्रमुख असल्याने व महत्त्वाची जवाबदारी असल्याने मला रजा मिळाली नाही. मी त्याच अवस्थेत माझी जवाबदारी योग्य रित्या पार पाडली. डोक्याला जखम व गळ्यात टांगलेला हात घेऊन मुंबई येथे बैठका घेतल्या. ईश्वरीय शक्ती प्राप्त झाल्यागत मी कामे केली व निर्णय ही घेतले. असो.

विषयांतर झाले व वैयक्तिक विषय मांडला गेला. पुन्हा मुळ विषयाला येऊ या. त्या मुलाच्या पालकांचे कौतुक करावेसे वाटते.

मला ही वाटते की आपण अवयव दान किंवा देहदान करावे. हे शरीर जाळून नष्ट करण्यापेक्षा जर कोणाच्या तरी कामी आले तर काय हरकत आहे.

असे वाचण्यात आले आहे कि पारशी समाजात मेल्यावर सुद्धा हे शरीर उपयोगी यावे म्हणून अगियारी मधे टांगून दिले जाते. जेणेकरून पक्षी त्यास खाऊन टाकतील.

मेल्यावर सुद्धा हे शरीर कोणाला आयुष्य देत असेल तर यापेक्षा श्रेष्ठदान काय असू शकते??

तंत्रज्ञान…..(19565)

विज्ञान आणि तंत्रज्ञानाने म्हणजे वैज्ञानिकांनी/अभियंत्यांनी वेळोवेळी शोध लावून माणसाचे जीवन सुकर करण्याचा प्रयत्न केला आहे. असे अनेक प्रयोग करून नवीन उपकरणे तयार केली व नंतर त्यांचा व्यावसायिक वापर ही सुरू झाला.

उदाहरण द्यायचे झाले तर विमानाचा आविष्कार हे माणसासाठी सुखकर साधन ठरले. पूर्वी सीमेपार जाण्यासाठी जहाज वापरले जात होते. महिने लागत असत प्रवासाला. विमानाने काही तासांमध्ये पोहोचता येते.

अलिकडच्या काळातील उदाहरण म्हणजे मेट्रो. याबद्दल सांगायचे झाले तर लगेच मनात भूतकाळ डोकावतो. झाले असे कि मी १९९८ च्या ऑक्टोबर महिन्यात ऐन दिवाळीच्या रात्री विमानात विराजमान झालो होतो. का?व कशासाठी? तर जापान देशात चार आठवड्याच्या प्रशिक्षणासाठी जाण्यासाठी. याबद्दल या “माझ्या मना “वरील एक पेज “माझा विमानप्रवासा”वर माहिती आहे. मी जापान देशात प्रथम मेट्रो ट्रेन पाहिली होती. तस बघितले तर हा माझ्या आयुष्यातील पहिला व शेवटचा विदेश प्रवास होता. त्यानंतर ही योग आले पण मला नको होते म्हणून मी नाकारले. सारे जहाँ से अच्छा……

जापान मधे मी लोकलमध्ये ही प्रवास केला होता आणि बुलेट ट्रेन मधे ही.

कोणत्याही ट्रेनमध्ये प्रवास केला तरी प्रवास शांततेत व्हायचा. अजिबात दणका किंवा झटका असे काही नाही. असे म्हणता येईल कि पोटातले पाणी सुद्धा हलत नव्हते. असो.

प्रशिक्षण संपले आणि परतीचा प्रवास करुन मुंबई येथे आलो.

लोकलने प्रवास केला. तेव्हा लागलीच मनात दोन्ही ट्रेनची तुलना झाली. अक्षरशः जमीन आसमानाचा फरक जाणवत होता दोन्ही ट्रेन मधे. मनात आले आपण आणखी हजार वर्षे त्यांची बरोबरी करु शकत नाही. पण तेव्हा कल्पना नव्हती आपण बदलू. दिल्लीत मेट्रो आली आणि देश बदलत गेला. नंतर एक एक शहर करत मेट्रोचा पसारा वाढला. आता तर अनेक शहरांमधे मेट्रोसेवा सुरू होत आहे.

असो.

यानंतर इंटरनेट. १९९८ मधे आपल्या कडे मी गेलो तेव्हा मुंबई येथे स्टॉक एक्सचेंज जवळ एकच सायबर केफे सुरु झाले होते. दर होता तासाला रु.१००/-तेव्हा तर ऑफिस मधे ही इंटरनेट नव्हते. व्हि.एस. एन. एल. मधे सुरू झाले होते. मी ऑफिस चे फेक्स तेथे जाऊनच विदेशात पिठवित होतो. नंतर त्याचा ही पसारा वाढला.

नंतर आणखी एक अनोखे यंत्र आले. ते म्हणजे मोबाईल. १९९८ मधे आपल्या कडे मोबाईल चे वारे सुरू झाले होते पण अद्याप मोबाईल आला नव्हता. त्यात ही प्रथम पेजर आले. त्यावरून मेसेज पाठवता येत होते. नंतर आले मोबाईल. पण ते मोठा एंटिना असलेले. मोबाईल चे डबळे ही मोठेच होते. दर पण मिनीटासाठी मला वाटते रू. १८/- असेच काही तरी असावे. इनकमिंग साठी सुद्धा चार्जेस होते. गंमत सांगाविसी वाटते आहे या मोबाईल बद्दल.

जापान मधे त्याकाळी मोबाईल असे फुटपाथवर मिळायचे. आम्ही सुटीच्या दिवसी शहरात फेरफटका मारत असतांना एका दुकानात बाहेर फुटपाथवर हरेक माल १० येन (तेथील चलन) असा दर होता वाटते. म्हणजे आपले तेव्हा चे रु.३/-. मी दुकानात गेलो. दोन मोबाईल दे म्हणून पैसे पण दिले. त्याला इंग्रजी समजत नसल्याने व तो काय म्हणत आहे हे आम्हाला समजत नसल्याने बरीच अडचण झाली. थोड्या वेळाने एक मुलगी दुकानात आली. तिला इंग्रजी येत होते. तिला मी माझे म्हणणे सांगितले. तिने दुकानदाराला सांगितले पण त्याने नकार दिला. कारण तर हे मोबाईल विदेशी लोकांसाठी नाही.

आता मागच्या काही काळापासून एका नवीन यंत्राने जगभर उच्छाद मांडला आहे. नाव आहे ड्रोन. आहे साधे सोपे उपकरण. पण अलीकडे त्याचा वापर खूप वाढला आहे. त्याचा बेस्ट वापर फोटोग्राफीसाठी होतो. खेडोपाडी सुद्धा वापर होत आहे. सुरक्षेसाठी सुद्धा त्याचा वापर होतो.

आताच काही काळापूर्वी बातम्यांमधे या यंत्राच्या वापराबद्दल एक बातमी सांगितली गेली. अरब देशात तेलाच्या विहिरींवर या यंत्राने हल्ला करून आग लावण्यात आली. त्यामुळे जगभरात पेट्रोल, डिजल चे भाव भडकणार. आश्चर्य वाटले न! ड्रोन चा या कामासाठी वापर केला जाईल ही कल्पना ही आली नसेल कोणाच्या मनात.

मध्यंतरी व्हाट्सएपवर एक व्हिडिओ वायरल झाला होता. या ड्रोन यंत्राचा वापर करून वाटमारी किंवा लूटमार केल्याचे त्यात दाखविले होते.

हे नवीन उपकरण तयार केले तेव्हा कोणाला कल्पना ही नसेल की याचा असा गैरवापर ही होऊ शकतो.

(सर्व चित्रांसाठी गुगलचे आभार )

क्षणिक नाती(19561)

एखाद्याचा जन्म झाल्यावर अनेक नाते जन्मतात। पण आपण आपल्या दैनंदिनी त इतके व्यस्त असतो न कि याचा विचार ही मनात येत नाही.

मुलगा जन्मला कि १)आई२)वडील ३) काका ४)काकू५) भाऊ ६)बहिण७) मामा ८)मामी ९)आजोबा १०)आजी अशी ज्ञात अज्ञात असंख्य नाती जन्म घेतात. हे अवलंबून असते त्या त्या परिस्थितीवर. म्हणजे काय तर काकाच लग्न झाले असेल तर काकू असणार. तसेच मामाच ही.

पूर्वीच्या काळी ही नाती खूप जपली जात होती. तेव्हा बहुतेक गोतावळा हा जवळपास रहात असायचा. म्हणजे हो नातेवाईक जवळपासचेच असायचे. फार पूर्वी तर चालत प्रवास करावा लागत होता. नंतर घोडा, मग घोडागाडी किंवा बैलगाडी हे साधन आलं. मग एस टी आली. त्यामुळे लग्न जवळपासचे सोयरे शोधूनच होत होती.

७० च्या दशकानंतर काळ बदलत गेला. मुलं शिकायला लागली. नंतर उद्योग धंदे व नौकर्या आल्या. त्यामुळे स्थलांतर सुरू झाले. गावाकडून शहराकडे प्रवास सुरु झाला. मग शहरांची महानगरं झाली. यामुळे नाती दुरावत गेली. सुरुवातीला प्रत्येक सण गावी साजरा करण्यासाठी जात. नंतर खंड पडायला लागला. हळूहळू कमी झालं. मग कधीतरी गावाकडे जायला लागले. यामुळे नात्यांमधील रुंदी वाढतच गेली.

अस म्हणता येईल की जसजसा विकास मोठा होत गेला नाती भकास होत गेली.

असो मुळ मुद्दा हा नाहीच.

मुळ मुद्दा आहे “क्षणभंगुर नाती“.

मित्रांनो, ही नाती जी असतात न ही क्षणभंगुर असतात. जो पर्यंत मनुष्य जीवंत असतो तोपर्यंत आई, बाबा, भाऊ, बहिण, इ.इ. ही असतात. ज्या क्षणी ह्या शरीरातून आत्मा निघाली कि शरीराशी नाते संपले म्हणून समजा. निर्जीव शरिराला बॉडी किंवा म्रुतदेह/प्रेत असेच संबोधले जाते. तेव्हा असे कोणी म्हणत नाही कि मेलेल्या बाबाला घरी आणले का? किंवा आईला स्मशानात घेऊन गेले का?

तेव्हा शरीर निर्जीव असते म्हणून त्याला बॉडी किंवा म्रुतदेह/प्रेत असेच संबोधित करतात. म्हणजे आपण जीवंत असे पर्यंतच आपल नातं जीवंत असतं.

आपखी एक एकदा आत्मा शरीरातून बाहेर पडला व अंत्यविधी होण्यापूर्वी ते शरीर पुन्हा जीवंत झाले तर ते शरीर किती ही लाडक्या जीवाचे असले तरी आपण त्याला घाबरणार, त्याला भूत म्हणूनच संबोधणार.

तात्पर्य आपले आपल्या आप्तेष्टांशी नाते किती ही घनिष्ट असले तरी ते जीवंत असे पर्यंतच घनिष्ट असतात.

सेल्फी…(19552)

मित्रांनो, नवनवीन तंत्रज्ञान आले की नवीन संज्ञा तयार होतात असा तुम्ही कधी विचार केला आहे का? नसेल. कारण आपल्या न कळत त्या संज्ञा किंवा शब्द आपण आत्मसात करतो किंवा असे म्हणता येईल की ते नवीन शब्द इतक्या सहज आपल्या अंगवळणी पडून जातात कि आपल्याला कळत सुद्धा नाही. असाच एक शब्द आहे सेल्फी.

मोबाईल मध्ये आधी साधा केमरा आला. त्याने समोरच्या चे फोटो घेणे शक्य झाले. पण तंत्रज्ञान थांबणार कसं? मोबाईल वापरणार्याला स्वतः चा फोटो काढण्याचा मोह झाला तर तो कसा काढेल? त्यांनी त्याच मोबाईल ने काढून बघितला असेल. पण त्रास होतो हे पाहिले आणि समोरून एक केमरा बसवून टाकला. आता स्वतः चा फोटो स्वतः काढणे ह्या क्रियेला काही तरी नाव देने आवश्यक होते. स्वतः काढत असल्याने त्याला नाव दिले “सेल्फी”. फार छान संज्ञा आहे ही.

पण या सेल्फी चे वाईट परिणाम ही दिसत आहेत. नको तेथे ही सेल्फी काढण्याचे धाडस करतात आणि ते अंगलट येते किंवा जीवावर बेतते.

अहो, कोणी धावत्या रेल्वेच्या समोर सेल्फी काढण्याची कल्पना ही करेल का? पण करतात. मध्यंतरी एक बातमी आली होती. समुद्रात विमान कोसळले. त्यातून जी लोकं बाहेर पडली त्यांनी तेथे ही बुडत्या विमानासह सेल्फी काढली.म्हणजे प्राणांची किंमत सेल्फी पेक्षा ही कमी. डोंगराच्या शिखरावर जाऊन सेल्फी घेतात आणि कडेलोट होतो अशा बातम्या वर्तमान पत्रात झळकत असतातच.

महिला मंडळी ह्या सेल्फीचा एक चांगला उपयोग करून घेऊ शकतात. तो कसा ते आपण बघु.

महिलांना नेहमी छोटा आरसा चेहरा बघण्यासाठी सोबत ठेवावा लागतो. तो त्यांचा त्रास कमी होऊ शकतो. सेल्फी मोडमध्ये मोबाईल हा आरशाचे काम करतो. म्हणजे थोडे का होईना वजन कमी होऊ शकले नाही का??