अमरत्व…

हे ईश्वरा तू काय विचार करून हे जग निर्माण केले आहे? आम्ही जन्माला येतो, आयुष्यभर मर मर राबतो, झटतो आणि शेवटी मरतो. जे काही कमावतो चांगल वाईट जे असेल ते सर्व येथेच तर सोडून जातो. अगदी नाव सुद्धा. मग का तू हे जग निर्माण केले असावे? बर असे ही नाही कि एकदा जन्माला आला कि कायमस्वरूपी अमर झाला. तसे असते तर आयुष्यभर जगण्यासाठी पैसा अडका लागला असताच. म्हणून झटणे साहजिकच झाले असते. पण असे शक्य नाही असे झाले असते तर ही धरती माणसांच्या वजनाने केव्हाच जागेवरून लांब सरकून गेली असती आणि हे ब्रम्हांडाच मुळी जागेवर राहिलं नसतं. असो. आपल्याला काय त्याचं.

मला ही अशी भिती वाटतेच. शेवटी माणूस आहे. आज दोन वर्षे झाली ऑपरेशन ला. केंसर सारख्या जीवघेण्या आजारातून बाहेर पडणे सोपे नव्हे. पण वेळीच कळाले व लागलीच ऑपरेशन करून टाकले. ऑपरेशन च्या आधी खूप भिती वाटत होती. आता आपल संपल. अस वाटायच. पण २५ जून २०१९ रोजी दवाखान्यात भरती झालो. आणि सर्व दैवावर सोडून दिले. मरणाचा विचार सोडून दिला. बस्स. आणि कोठून हिम्मत एकवटली माहिती नाही. सहज सामोरे गेलो. माझी मुलगी माझ्या सोबत होती. मला वाटायचं ही कस करणार आपलं. पण तिला ही कशी व कोठून हिम्मत आली माहीत नाही. केल तिने व्यवस्थित. तिला तर वाटत आहे कि तिचे आईवडील अमरत्व घेऊन जन्माला आले आहेत. ती सतत म्हणत असते तुम्हाला काय झाले आहे? उगाच घाबरत असतात. तिच्या मुळे जगण्याची हिम्मत मिळते.

पण अमरत्व घेऊन कोणीही जन्माला येत नाही. जो आला तो कधीतरी जाणारच. त्याला परत जायला काहीतरी निमित्त लागते इतकंच. कोरोना आला आणि लाखो लोकांना घेऊन गेला. एरव्ही ही लोक मरतातच कोणी हार्ट फेल होऊन जातो, कोणी कर्करोगाने जातो तर कोणी अपघाताने जातो. दररोज लोक मरतातच. मरण हे अटळ आहे. पण तरीही मनुष्य मरणाला घाबरतो. कोणालाही जायचे नसते. (5721873)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐“जेव्हा वेळ आपल्यासाठी थांबत नाही मग आपण योग्य वेळेची वाट का पाहत बसायचे,प्रत्येक क्षण हा योग्यच असतो चुकतो तो फक्त आपला निर्णय…!”🍁शुभ सकाळ🍁💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐www.ownpoems.wordpress.com

ऑक्सिजन चे मुल्य

कोरोना ने आपल्याला खूप काही शिकवून दिले आहे. तसा माणसाचा स्वभावधर्म आहे कि जे मोफत असते त्याला शून्य लेखायचे. म्हणजे त्याचे महत्त्व कमी असे समजून घ्यायचे. जसे पाणी जवळजवळ मोफतच असते. निसर्गाने दिलेली एक देण आहे ती. पण मोफत असल्याने आपल्या लेखी त्याला अत्यल्प महत्त्व. वाटेल तस वापरायचं. ज्या भागात आठ आठ दिवस नळांना पाणी येत नाही. जेथे १०-१० मैलांवरुन पाणी आणाव लागत. अशा ठिकाणी राहणाऱ्या लोकांना विचारा पाण्याचे मोल काय असते ते.

अगदी ऑक्सिजन चे ही तसेच आहे. पाणी तरी डोळ्यांना दिसते. ऑक्सिजन तर दिसत सुद्धा नाही. त्यामुळे तिला महत्त्व आहे हे किंवा तिच्या अस्तित्वाची कल्पना आपल्याला नसते. आतापर्यंत दवाखान्यात गेल्यावरच तेही आयसीयु मधे रुग्णाला ऑक्सिजन दिल्याचे दिसत होते. पण आता रस्त्यावर लोकांच्या हातात, घरोघरी हे सिलिंडर दिसत आहेत. ऑक्सिजन अभावी लोकं मरत आहेत. आता माणसाला ऑक्सिजन चे व पर्यायाने निसर्गाचे महत्त्व पटले असेलच. अर्थात वन जंगल झाडे यांचे आपल्या साठी काय महत्त्व आहे हे लक्षात आले असेलच. आता तरी मानवाने डोळे उघडावे.

नॉर्मल माणसाला दिवसात दोन सिलिंडर ऑक्सिजन लागतो. असे ग्रुहित धरले. आणि एका सिलिंडर ची किंमत रु. ४००/- याप्रमाणे वर्षाला…. आणि साधारण पणे ६५ वर्षे आयुष्य असते असे मानले तर आपण….४००x२x३६५x ६५ =रु.१,८९,८०,०००/- म्हणजे जवळजवळ २ कोटी रुपयाची ऑक्सिजन आपण आयुष्यभरात प्राशन करतो. ती ही अगदी मोफत. ज्या अद्रुष्य शक्तिने हे ब्रम्हांड रचले आहे, हे ऑक्सिजन ची निर्मिती करणारे व्रुक्ष निर्माण केले आहेत, त्या अद्रुष्य शक्तिची कुठलीही क्रुतज्ञता व्यक्त न करता ही ऑक्सिजन आपण प्राशन करतो. आणि तेच ऑक्सिजन निर्माण करणारे व्रुक्ष आपण तोडतो. जंगल आपण तोडतो. परत ते उभ राहायला किती वर्षे जातात. अहो पुन्हा तसे जंगल उभे राहातच नाही. नैसर्गिक क्रिया असते ती आपल्या केल्याने होत नाही. मी जेथे लहानाचा मोठा झालो, तेथे लहानपणी घनदाट जंगल होते. हळूहळू ते नाही से झाले. आता परत तसे जंगल उभे राहिले नाही.

आता आपल्याला ऑक्सिजन चे महत्त्व पटायला लागले आहे. आता तरी झाडे लावण्याचे मनावर घेतील लोकं असे वाटते.

आता कोणती झाडे ऑक्सिजन देतात त्याच्या पोस्ट वायरल होत आहेत. त्यात वडाचे झाड ही येते. हे झाड सैकडो वर्षे टिकणारे आहे. घनदाट असल्याने ऑक्सिजन ही मोठ्या प्रमाणात देत असावे. मला वाटतं ह्या झाडाचे रोपण मोठ्या प्रमाणात झाले तर योग्य होईल. विशेष म्हणजे याच्या फांदीचे रोपण केले तरी ती जगते. मी स्वतः तसे केले आहे. जवळपास १५ वर्षे झाली असावीत. आता ते खूप मोठे झाले असावे. २-३ वर्षापूर्वी त्याचा फोटो मी मेरी नाशिक येथून मागवला होता. तो येथे टाकत आहे.

पूर्वी रस्त्याच्या दुतर्फा कडूनिंब आणि वडाची झाडे खूप लावलेली दिसायची. कदाचित त्याचे कारण हेच असावे. आता ती नाहीशी झालीत.

असो.

ता.क.:- आजच वर्तमानपत्रात चिपको आंदोलनाचे प्रणेते सुंदरलाल बहुगुणा यांचे निधन झाल्याची बातमी वाचली. त्यामुळे ही पोस्ट त्यांना समर्पित करतो.

झाडे लावा झाडे जगवा

हा मंत्र अंगी बाळगावा.

(4421860)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

जीवनात मागे बघाल तर

अनुभव मिळेल..

जीवनात पुढे बघाल तर

आशा मिळेल..…

इकडे -तिकडे बघाल तर

सत्य मिळेल…

आणि आपल्या स्वत:च्या आत मध्ये बघाल तर

आत्मविश्वास मिळेल

🙏🏻शुभ सकाळ🙏🏻

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.ravindra1659.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

अरे मी थकलोय आता…..

मित्रांनो, गेल्या वर्षभरापासून कोरोना च्या महामारी ने जगाला आपल्या विळख्यात घेतले असून जगभर त्याने थैमान घातले आहे. काही देशात तिसरी-चौथी लाट आलेली आहे. आपल्या कडे पहिली लाट आली आणि ओसरली. नंतर आपण गाफिल राहिलो. आपल्याला वाटले आपल्या सारखे आम्हीच. पण कोरोना ने पुन्हा शिरकाव करून हे दाखवून दिले आहे की त्याच्या सारखा तोच. त्याला हरवणे इतके सोपे राहिलेले नाही. टिव्हीवर मोठमोठे तज्ञ डॉक्टर सांगतात की हा कोरोना आता जाणार नाही. आपल्याला याच्या सोबतच जीवन व्यतित करावे लागेल. जे सहजपणे अशक्य आहे. आता एव्हढी भयावह परिस्थिती असतांना लोकं गांभीर्याने घेत नाही ते आयुष्यभर त्याच्या म्हणजे कोरोना च्या सोबत कसे राहतील? अशक्यप्राय आहे हे. अकल्पित. असो हा गहन विषय आहे. यावर स्वतंत्रपणे लिहिणार आहे.

आताचा विषय बघू या. मित्रांनो, सेवानिवृत्त म्हणजे रिकामटेकडे. दिवसभर टिव्ही समोर. दुसरे काम नाही. काय बघायचे तर बातम्या. विविध चैनलवरील वादविवाद. पण कोरोना च्या बातम्या मन हेलावून टाकतात हो. पत्रकार बंधू, बंधूच कशाला भगिनी सुद्धा स्वतःचा जीव धोक्यात घालून स्मशानभूमीत जावून तेथील थरारक व थरकाप उडवून देणारी चलचित्र दाखवत आहेत. तरी ही आपण दगडा सारखे वागत आहोत. यांसारखे असंख्य अधिकारी व कर्मचारी आहेत ज्यांच्या मुळे आपण घरात बसून व्यवस्थित व सुरक्षित राहू शकत आहोत. आपण इतके दडड आहोत का? आपण इतके असंवेदनशील आहोत का?कि आपणास इतकी साधी गोष्ट ही कळत नाही.

अहो, मला तर वाटतय कि ते यमराज आणि त्यांचे ते यमदूत ही आता थकले असावेत इतकी लोकं मरत आहेत दररोज. ते ही म्हणत असतील कि आम्ही थकलोय आता.

तरीही आपल्याला भिती वाटत नाही. बायको म्हणते तुम्ही घाबरट आहात. मी म्हणतो हो हो आहे मी घाबरट. आपल्या मुळे हजारो लोकांच्या जीवाला धोका निर्माण होत असेल आणि म्हणून मी घरात बसत असेल तरीही लोकं मला घाबरट म्हणत असतील तर मला ते मान्य आहे. असा प्रत्येकाने विचार केला आणि घरात बसून राहिले तर रस्त्यावर फक्त अत्यावश्यक सेवा देणारे वावरतील. म्हणजे गर्दी कमी होईल. म्हणून कोरोना पसरायचा प्रश्नच उद्भवणार नाही.

अहो, जरा विचार करा कि ते डॉक्टर, नर्स, वार्डबॉय, वाहनचालक, पोलीस, पत्रकार, चैनल चालवणारे कर्मचारी, बँक कर्मचारी, पोस्ट खात्यातील कर्मचारी, विज पुरवणारे कर्मचारी, जीवनावश्यक वस्तू पुरवठा करणारे हे नसले तर आपण कसे जगू शकणार आहोत. हे व्यवस्थित राहिले तरच आपण व्यवस्थित राहू.

जर ते ही आजारी पडले किंवा त्यांच्या घरच्यांनी त्यांना बाहेर जाऊ दिले नाही तर जग चालेल कसे?

ते सर्व व्यवस्थित रहावे म्हणून आपण सर्व घरातच राहायला हवे.

म्हणून म्हणतो मित्रांनो, त्या यमराज व यमदूतांची हाक ऐका व त्यांना अधिक थकवा येऊ देऊ नका. त्यांना चिडून जाऊ देऊ नका.

🙏घरी रहा सुरक्षित रहा. 🙏

(03021846)

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

💐💐शुभ सकाळ💐💐

कारणं सांगणारी लोकं यशस्वी होत नाहीत,

आणि

यशस्वी होणारी लोकं कारणं सांगत नाहीत.

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

http://www.koshtirn.wordpress.com

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏

मन आवरेना…

आपले आपले मन एक अद्रुष्य शक्ति आहे. त्यात अफाट ताकत लपलेली असते. हे आपल्या सर्वांना माहीत असेलच आणि तसा अनुभव ही सर्वांनी घेतला असेल. आपल्या मनाला असंख्य चक्षु असतात. ते ही अद्रुष्य असतात. त्या चक्षुंनी मन काही ही आणि किती ही लांबचे बघु शकते. अगदी अंतरिक्षातील सुद्धा. त्याच्या द्रुष्टीला सीमा नाहीच मुळी. ती असीम आहे.

म्हणूनच कवी वाळवंटात सुद्धा पाऊसाचा अनुभव आपल्याला मिळवून देऊ शकतो. आपण ही डोळे बंद केले आणि एखाद्या प्रेक्षणीय स्थळाचे चित्र डोळ्यासमोर आणले तर प्रत्यक्ष जाऊन आल्याचा भास होतोच की. फक्त मनाची ताकद असली पाहिजे.

मनाने आपण संवाद सुद्धा साधू शकतो. अर्थात असे माझे वैयक्तिक मत आहे. तुम्ही एखाद्या ची ज्याच्याशी खूप जवळीक आहे, मनाने आठवण काढली कि त्याला ही तुमची आठवण येते. हिचकी लागली कि कोणीतरी आठवण काढली असे पूर्वी म्हणत असत. ते हेच. मी असे अनुभव अनेक वेळा घेतले आहेत. पण आता आपण ते सर्व विसरत चाललो आहोत.

असो, मूळ मुद्दा असा आहे मित्रांनो, कि या कोरोना काळात माणसाचे मन हरपून चालले आहे. एखाद्याला छिंक आली तरी नाना विचार मनात घोंघवायला लागतात. भिती वाटायला लागते. रोजचे रुग्णांचे आंकडे बघून तर मन खिन्न होऊन जाते. अनेक विचार मनात खलबते करत असतात. बातम्या बघून तर मनात सुरू होणाऱ्या विचारांना आवर घालणे अशक्यप्राय होऊन जाते.

मागच्या वर्षाची परिस्थिती आणि या वर्षाची परिस्थिती यात खूप फरक आहे. तेव्हा रुग्ण संख्या हळूहळू वाढत होती. आता रुग्ण संख्या झपाटल्यागत वाढत आहे. अक्षरशः भिती वाटते रोजचे आकडे बघून.

त्यात आपला मित्र परिवार, नातेवाईक यातील काही जण कोरोना मुळे गेली असल्याने भिती आणखी वाढते. जायचे प्रत्येकाला असतेच मित्रांनो. पण कोरोना ने खूप हाल होतात. रुग्णाचे ही आणि इतरांचे ही. अहो, मुलं पालकांना दारोदारी फिरत आहेत पण दवाखान्यात जागा नाही. आता तर आईवडील आजारी मुलांना घेऊन फिरत आहेत. हे मी म्हणत नाही मित्रांनो. सतत बातम्या येत आहेत टिव्हीवर.

म्हणून म्हणतो मित्रांनो, शक्य तो घराबाहेर जायचे टाळाच. अगदी जायची गरज असलीच तर पूर्ण काळजी घेऊन बाहेर पडा. मास्क पूर्ण तोंड आणि नाक झाकू शकेल असेच वापरा. आपल्याला गुदमरल्या सारखे होते पण थोडे सोसले तर मनाची मानसिकता बदलते. ते एडजस्ट करून घेते स्वतःला.

मित्रांनो, यावर्षी चिंता या गोष्टींची आहे कि कोरोना आता लहान मुलं आणि तरुणांना ही ग्रासत आहे. ही भावी पिढी आहे. त्यांना अशा परिस्थितीतून जाणे आपल्याला परवडण्यासारखे मुळीच नाही.

मित्रांनो, घरात रहा, स्वस्थ रहा, मस्त रहा.

( 02921845 )

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

आनंद देणाऱ्या व्यक्ती पेक्षा हक्काने त्रास देणाऱ्या माणसाच्या आठवणी जास्त आल्हाददायक असतात.

👍👍शुभ प्रभात👍👍

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.ownpoems.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

ऋणानुबंध….

असे आपण नेहमी ऐकत असतो कि नवरा बायको ची जोडी वरूनच तयार करून तो म्हणजे देव पाठवतो. अर्थात असे ही म्हणता येईल कि पूर्व जन्माचे ऋणानुबंध असल्याशिवाय ते दोघे एकत्र येत नाहीत. अर्थात हे माणण्यावर आहे. जेव्हा नवरा बायको यांचे खूप चांगले संबंध असतात तेव्हाच असे म्हटले जाते. जर संबंध खराब असले तर दोष संबंध जोडणाराला किंवा आईवडिलांना दोष दिला जातो.

असेही म्हणतात कि ऋणानुबंध असल्याशिवाय दोन माणसे कधीच एकत्र येत नाही. मग ते कोणीही असो. मित्र असोत, नातेवाईक असोत, शाळेतील मित्रमैत्रिणी असोत किंवा कार्यालयातील सहकारी असोत, किंवा इतर अनेक जण असोत जे आपल्या संपर्कात येत असतात.

सोशल मीडिया आल्यापासून असे असंख्य लोकं आहेत ज्यांना कधीच पाहिले किंवा भेटले नाही. जगातील कानाकोपऱ्यात राहणारे काहीही संबंध नसतांना संपर्कात येत असतात.

अर्थात चांगले संबंध. हे त्या व्यक्ति विशेष वर अवलंबून असते.

याशिवाय ही काही असतात ज्यांच्याशी ऋणानुबंध असतात. ते असतात प्राणी, पक्षी, झाडेझुडपे, इ. एकदा का त्यांचेशी संबंध जुडला कि तो आयुष्यभर राहतो.

असाच एक प्राणी आमच्या घरी पंधरा दिवस राहून गेला. एक मांजरीचे पिल्लू. नाव होते टिटू. मुलीची खूप दिवसांपासून इच्छा होती. ती पूर्ण झाली. ज्यांच्या कडून ती आली होती ते सदग्रुहस्थ खरोखर प्राणीमित्र. त्यांची दिनचर्या डॉग फिडिंग ने सुरू होते.

खरे म्हणजे तिला कायम सांभाळण्यासाठी आणले होते. पण बायकोचे आजारपण आणि आता माझे आजारपण याशिवाय वाढते वय अर्थात म्हातारपण यामुळे पंधरा दिवसांत लक्षात आले कि आपले घर या सतकर्मासाठी योग्य नाही.

त्यांना विनंती केली. आणि मुली ने नेटवर कोणाला किटन पाहिजे का अशी विचारणा केली. काही लोकांनी प्रतिसाद दिला. त्यातील एका व्यक्ती शी मी बोललो. ते लगेच तयार झाले. मग ज्यांचेकडून आमच्या कडे आली होती, त्यांना सांगितले ते ही त्यांचेशी बोलले. शेवटी रविवारी आम्ही तिला त्यांचेकडे सोडून आलो. ते हि लगेच तिला पुढील घरी घेऊन गेले.

तेव्हा ते सदग्रुहस्थ म्हणाले ती भाग्यवान आहे. तिला चांगले घर मिळाले आणि आता ही चांगले च घर मिळत आहे.

या टिटू मुळे माझ्या शब्दकोशात नवीन शब्दांची भर पडली. मांजरीच्या पिल्लाला किटन म्हणतात हे मी प्रथमच ऐकले.

तीला घरात शी व सु करण्यासाठी केट लिटर लागते. ते आम्ही अमेझॉन वरून मागविले. हेही नवीन होते.

मांजर हा प्राणी एक कोपरा निवडला कि त्याच कोपऱ्यात शी व सु करते. घरभर घाण करत नाही. हा अत्यंत स्वच्छ राहणारा प्राणी आहे. तसेच शिस्त प्रिय ही आहे.

आमच्या कडील किटन खूप हुशार होती. तिला सर्व कळायचे. दिवसभर मांडीवर बसायला आवडायचे. बसू दिले नाही तर नाराजी दर्शविण्यासाठी कोपऱ्यात गुपचूप बसून राहायची.

तिला सोबत खेळायला खूप आवडायचे. लपाछपी व बॉल खेळणे हा तिचा आवडता खेळ.

वरील व्हिडीओ बघा. किती मस्ती करत असेल ती हे यावरून लक्षात येईल.

तीची खूप आठवण येते. आज आम्ही घरात सर्व शांत आहोत. केवळ तिच्या मुळेच.

एक मात्र चांगले व समाधानी वाटले कि ती एका चांगल्या घरात गेली आहे. तिला तेथे खूप प्रेम मिळेल.

(01521831)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

🌹🌹❣️शुभ प्रभात ❣️🌹🌹
आपल्या आयुष्यातील चांगल्या माणसांचं महत्त्व आणि स्थान, हृदयातील ठोक्यांसारखं असतं. जे कधीही दिसत नाहीत; पण त्यांची स्पंदनं, त्यांचं अस्तित्व, आपणास सदैव जाणवतं.

☘️शुभ सकाळ☘️

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.koshtirn.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

ते आठवणीतील दिवस

मित्रांनो, साधारण ५०-५५ वर्षापूर्वीचा काळ आठवा. बारकी बुरकी पोरं कधी नागडी तर कधी लंगोट वजा फडके बांधलेली अंगणात खेळताना दिसायची. कधी कोणाला याची लाज वाटत नसे. कारण घरोघरी असेच होते. ५-६ वर्षाचं पोर होईपर्यंत कपडे नसायचे नेसायला. मग मोठ्या भावाचे जूने कपडे मिळायचे घालायला. ऐपतच नसायची नवीन घेण्याची.

तेव्हा पोरांच्या छातीच्या बरगड्या दिसायच्या आणि पोट अगदी पाठीला टेकलेले दिसायचे. खायला सुद्धा मोठ्या मुश्किलने मिळत होते. आता परिस्थिती बदलली आहे. जन्म होताच मुलांना कपडे घातले जातात. वर्षाचा मुलगा सुद्धा नागडे राहायला लाजतो. एक वर्षाचा होईपर्यंत हजार रूपये खर्च होतात त्याच्या कपड्यावर.

आताची मुलं खाणे आणि बसल्या बसल्या मोबाईल खेळणे. दुसरे काम नाही. त्यामुळे चौथीपाचवीच्या पोरांची सुद्धा सुटलेली पोटे दिसतात.

पूर्वी पोरं दिवसभर खेळून खेळून रात्री बिछान्यावर पडले की गाढ झोपी जात.

त्याकाळी घरात फक्त आजी आजोबांना डोळ्याला चष्मा असायचा. आता दुसरीची मुलं नाकावरील चष्मे सावरत शाळेत बसतात. बरेच आजीआजोबा वयाची८० गाठत पण चष्मा कधी लागला नसायचा.

तेव्हा वडिलांचा फार धाक असायचा. अहो मुलं म्हातारी झाली तरी वडिलांशी बोलायची हिंमत होत नसायची. आता काळ बदलला आहे. पोरं वडिलांच्या डोक्यावर जाऊन बसतात. नाराज होऊ नयेत म्हणून त्यांचे डॅड त्यांना ते म्हणतील तेव्हा हॉटेलात नेऊन ते म्हणतील ते खाऊ घालतात. पूर्वी हॉटेल बघायला ही मिळत नसे.

तेव्हा कधीतरी सणावाराला केलेली पुरणपोळी गोड लागायची. आता मुलांना दररोज झोपेतून उठल्यावर आई मागे लागून खाऊ घालते ते अंजीर, पिस्ते, मनुका पण त्यांना चव नसते. आता दररोज गोडधोड खायला असल्याने त्याचे कौतुक किंवा आकर्षक ते काय असणार! पूर्वी कधीतरी जिन्नसी पदार्थ बघायला मिळायचे. त्यामुळे तोंडाला पाणी सुटायचे. मग खायलाही खूप मजा यायची. आता तोंडाला पाणीच सुटत नाही. त्यामुळे खाण्यातील मजा व पदार्थांची चव हा प्रकारच राहिलेला नाही.

तेव्हा वाढदिवसाला आई औक्षण करून प्रेमाने एखादा बेसनाचा लाडू हातावर ठेवायची. खूप आनंद व्हायचा. आता मुलांच्या वाढदिवसाला तोंडाला फासण्यासाठी एक आणि खाण्यासाठी एक असे दोन मोठे केक्स लागतात. पण ती मजा दिसून येत नाही.

तात्पर्य काय कि

तेव्हा फार काही मिळत नसतानाही आनंदात जगता यायचं.

आता

बरंच काही मिळत असूनही आनंदी जीवन कसे जगावे हे माहित नसते.

म्हणून यावरील सेमिनार्स’ अटेंड करावे लागतात. तरीही आनंदाची वानवाच असते.

(13920807)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

💐💐शुभ सकाळ💐💐

योग्य क्षणाची वाट बघण्यासाठी संयम असणे हिच जीवनातील अवघड परीक्षा आहे.

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.koshtirn.wordpress.com

💐💐👌💐👌💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

मोठी माणसं

शिर्षक वाचून मोठी माणसं म्हणजे अंबानी किंवा एखादा मोठा पुढारी यांचं चित्र डोळ्यासमोर येते. पण येथे तसं काही नाही.

का हो? फक्त हिच मोठी माणसं असतात का? आपल्या कुटुंबातील सर्वात मोठ्या व्यक्तीची गणना यात होत नाही का? जितके समाजात त्यांना महत्त्व आहे तितकेच किंबहुना त्यापेक्षा ही जास्त आप आपल्या घरातील मोठ्या व्यक्तीला असते.

पण काळ बदलत गेला आणि घरातील मोठ्या माणसाचे महत्त्व हळूहळू कमी होत गेले.

ही मोठी माणसं आता अडगळीची वस्तू असते तशी झाली आहेत. यांची घराला गरज राहिलेली नाही.

वय झाले कि माणसाचे शरीर आणि बुद्धी दोन्ही क्षीण होत जातात. शरीर जसजसे साथ सोडत जाते आपली माणसं ही तसतशी संगत सोडत जातात.

मित्रांनो, आपण बालवयात होतो तेव्हाचा काळ आठवा. त्याकाळी आपली वडिलांशी बोलायची सुद्धा हिम्मत होत नसायची. काही काम असेल तर दोन तीन दिवस आईचे कान कोरायचे. तेव्हा आई हिम्मत करायची वडिलांना सांगायची. आता लहानपणीच मुल उलटं बोलायला धजावतात. घेऊन द्यायची ऐपत नव्हती तर जन्माला का घातले आम्हाला. असे लहानपणी बोलतात मुलं. आणि पालक कौतुकाने थाप देतात पाठीवर.

एखाद्या बापाने गालात लगावली तर मुलांची आई वर म्हणणार काय चुकल हो त्याचं? तुम्हाला हे शक्य नव्हते तर लग्न का केले? मुलांना जन्माला का घातलं?

आता घरातील मोठ्या माणसाचा धाकच राहिला नाही कोणाला!

पूर्वी मात्र घराचा कारभार मर्यादेत आणि धाकात चालायचा…! कुठल्याही कार्याचा श्रीगणेशा करण्याआधी घरातील जेष्ठ मंडळींचा सल्ला घेतला जायचा. त्यांच्या अनुभवाचा सर्व विचार करायचे. त्यामुळे घरातील देवघरा नंतर महत्वाचे स्थान म्हणजे घरातील वयस्करांचे होते…! आताची वास्तविकता पार वेगळी झाली आहे. आता देवघरालाच घरात जागा नसते तर देवासारख्या जेष्ठांना कोठे मिळणार जागा?

जसजसा जगात आधुनिकता व तंत्रज्ञानाचा पसारा वाढत गेला तसतशी माणसाची बुद्धी आणि मन संकुचित होत गेले.

घरात घरात गुळगुळीत फरश्या बसल्या आणि घरातील जेष्ठ त्यावर घसरत गेले. गेले ते सरळ घराबाहेरच. घरात त्यांना जागाच शिल्लक राहिली नाही. 😭

घरातून मोठी माणसं नाहीशी होत आहेत. त्यामुळे धाक नावाची गोष्ट सुद्धा लोप पावत चालली आहे. मर्यादा, धाक , शिस्त , संस्कृती इत्यादि प्रकारच्या या गोष्टी हल्ली व्हॉट्स ऍप वर सकाळी सकाळी संदेश पत्रावर वाचण्यापुरत्या मर्यादित राहिल्या आहेत. तेही कोणी वाचत नाही. आलेले संदेश शक्य तो कोणी डाऊनलोड करायच्या भानगडीत पडत नाही. जर पडलाच तर डाऊनलोड केले जाते पण वाचण्याच्या भानगडीत न पडता. डाऊनलोड केले कि फॉरवर्ड करायची घाई असते.

एकाला शोकसंदेश प्राप्त झाला होता. न वाचल्यामुळे प्रत्त्युत्तर देतांना अभिनंदन देऊन मोकळा झाला.

अहो सोशियल मिडिया वर शोकसंदेशाला लाईक केले जाते. काय म्हणायचे लोकांना. म्हटले तर काय करणार प्रतिक्रिया देण्यासाठी दुसरे साधनच नाही. अरे पण दोन शब्द लिहून दुःख व्यक्त करू शकत होतास न! पण इतकी तसदी ही घ्यायला मनुष्य तयार नाही. तास न तास वेळ घालवेल मोबाईल वर. असो.

पूर्वी घरातील मोठी माणसं लहानांना गोष्टी सांगायची. समाजातील चालीरीती शिकवायची.

आता तर मुलांवर ते जूने बुरसटलेले विचार नका बिंबवू. असे म्हणून सुना लहान मुलांना आजी आजोबां जवळ ही जाऊ देत नाहीत. अर्थात ते सोबत रहात असले तर.

पूर्वी संध्याकाळी दिवे लावणीला शुभंकरोति – रामरक्षा- आरतीचे स्वर कानावर पडत असायची. आता तर फक्त टिव्ही, मोबाईल बस.

म्हणून घरात मोठी वयस्कर माणसे पाहिजेत.

स्वयंपाकघर काय अन् देवघर काय.. सगळीकडे घरभर चपला घालून फिरायला सुरुवात झाली आणि घराचे घरपण नाही से झाले. याला उच्चभ्रू संस्कृती म्हणतात म्हणे.

मोजून-मापून पैसा खर्च कसा करायचा याचे धडे शिकवणारं, चुकलं तिथे रागवणारं व कधीतरी तोंड भरून कौतुक करायला ही न विसरणारं असं कुणीतरी मोठं माणूस प्रत्येक घरात पाहिजेच हो. त्याशिवाय घराला घरपण येत नाही!

एकाच छताखाली सर्वांना एकत्रितपणे बांधून ठेवणारं, टिव्ही बंद ठेवायला भाग पाडून सर्वांना सोबत घेऊन जेवण करायला लावणारं, घराबाहेर पडतांना मोठ्यांना वाकून नमस्कार करायची सवय लावणारं व देवापुढचा अंगारा कपाळावर लावणारं, आनंदाच्या वेळी पटकन देवापुढे साखर ठेवणारं, तर संकटाच्या वेळी देवाला साकड घालून प्रार्थना करणारं… असं मोठ्ठ माणूस घरात कुणीतरी पाहिजेच पाहिजे…!

पूर्वी मुलीच काय मुलांना ही घराबाहेर परवानगीशिवाय जायची अनुमती नसायची. आणि कोणी चुकुनही तशी हिम्मत करत नसे. खेळायला जायचे झाले तरी आईची परवानगी घेत असत. रात्री तर घराबाहेर अजिबात पडता येत नसे. तसे जेवण झाले कि घरातील मोठी मंडळी घराबाहेर खाटेवर येऊन बसत. तेव्हा त्यांच्या पुढ्यात येऊन बसता येत होते. मग ते गोष्टी सांगत. नसायची.

एखाद्या वडाच्या झाडासारखी सावली देणारी ही मोठी-वयस्कर माणसं असतात हो..! त्यांच्या असण्यानेच आपल्याला नकळत खूप आधार होतो. त्यांचे अस्तित्व घर व घरातील सर्वांसाठी खुप मोलाचे असते.

म्हणून म्हणतो मित्रांनो, घरातून बाहेर पडतांना डोकं ठेवून नमस्कार करण्याची सवय कायम राहावी म्हणून घरात ते अनुभवी पाय पाहिजेतंच…! त्यांच्याशिवाय घराला घरपण नाही.

( मध्यंतरी व्हाट्सएपच्या शाळेत एक छान पोस्ट वाचण्यात आली. त्याच विषयाचा आधार घेऊन ही पोस्ट लिहिली आहे.)

(13520803)

🌹🙏🙏❤🙏🙏🌹🌹🙏🙏❤🙏🙏🌹

चुका एकांतात सांगाव्या आणि कौतुक चारचौघात करावे. याने नातं जास्त टिकतं.

💐💐शुभ सकाळ💐💐

🌹🙏🙏❤🙏🙏🌹🌹🙏🙏❤🙏🙏🌹

http://www.koshtiravindra.blogspot.com

🌹🙏🙏❤🙏🙏🌹🌹🙏🙏❤🙏🙏🌹

एकटेपण

मित्रांनो, वर्तमानपत्रात नुकतीच एक आगळी वेगळी बातमी वाचण्यात आली. एका मुलीने आपल्या ५० वर्षीय विधवा आईचे लग्न लावून दिले. बातमी खरंच आगळीवेगळी वाटली. म्हणून मी लक्षपूर्वक व पूर्ण बातमी वाचली. तर मुलीचे वडील १०-१२ वर्षापूर्वी वारले होते. मुलीचे लग्न झाल्यावर आई घरी एकटीच राहत होती. आणि एकटेपणा माणसाला जगू देत नाही. तीहि स्त्री असेल तर एकटे राहणे अवघड असते. म्हणून त्या मुलीने आपल्या माउलीचे लग्न लावून द्यायचे ठरविले असावे. विशेष म्हणजे जावयाने सुद्धा यात सहभाग घेतला. हि घटना म्हणजे समाजात नवीन प्रथा किंवा पायंडा सुरु होत आहे असेच म्हणावे लागेल.

पण यानिमित्त नेहमीप्रमाणे माझ्या मनात बरेच प्रश्न घर करून गेले. गेले म्हणजे निघून गेले असे नव्हे. ते प्रश्न मनात येऊन पक्के घर करून राहू लागले. गमतीचा भाग वेगळा ठेऊन मूळ विषयावर परत येऊ.

त्यातील एक प्रश्न माझ्या मनात आला तो असा कि हि परिस्थिती का उदभवली. ५० वय असून एक जावई असताना लग्न करणे का आवश्यक वाटले. अर्थात त्या माउलीला नव्हे. भारतीय स्त्री या वयात लग्न करायचा विचार सुद्धा मनात आणत नाही. तर मुलगी आणि जावयाने त्या माऊलीचा एकटेपणा, सुरक्षितता या सर्वांचा विचार नक्कीच केला असणार. पूर्वीच्या काळी सुद्धा महिला कमी वयात विधवा होत असत. तेव्हा त्या माहेरी जाऊन राहत असत. मुलीचा पुनर्विवाह अजूनही समाजात तितकासा रुजलेला नाही. हा स्त्रीवर एका प्रकारे अन्यायच आहे. तेव्हा मामाच्या मुलीसोबत आत्याचा मुलगा मोठा होत असल्याने कदाचीत म्हणूनच मामाच्या मुलीशी लग्न करण्याची प्रथा जडली असावी. असो. तर त्या काळी एकेक घरात ४ ते ८ मूल मुली असत. मोठे कुटुंब असे. त्यामुळे ती विधवा माउली भावाकडे किंवा वडिलांकडे राहत असे. मुलांनाहि काही वाटत नसे. आता काळ बदललेला आहे.

एका कुटुंबात मुलगा असो व मुलगी एकच अपत्य असते. त्याचेच हे परिणाम आहेत. एकच मुलगी किंवा मुलगा असतो. मुलगी असेल तर सासरी जाते. मुलगा बहुतेक नौकरीसाठी विदेशात किंवा बाहेरगावी गेलेला असतो. किंवा सुनेला सासू आवडत नाही. अशी एक न अनेक कारणे असतात. ज्यामुळे सासूला एकटे राहावे लागते. अहो अशी अशी कुटुंब पाहायला मिळतात कि ८० वर्षाची आई वेगळी एकटी राहते व मुलगा थोड्याच अंतरावर आपल्या कुटुंबासोबत राहतो. त्या म्हातारी सोबत एक बाई असते सांभाळ करणारी. बारा तास ती सोबत राहते. रात्रीची वेगळी बाई येते सोबत म्हणून. पण त्या म्हातारीला नातवंडांचे सुद्धा सुख भोगता येत नाही. एक म्हातारी बिचारी दिवसभर एक बाई असते तिच्या सोबत. आणि रात्री. झोपेची गोळी घेऊन झोपायचे. अरे काय हे जीवन? देवा कोठे आहेस रे तू ? याचे मूळ कारण मला वाटते एक एक अपत्य असावं.

या एका अपत्यामुळे त्या अपत्याला ही तो एकटेपणा सलतो. हेवेदावे करता येत नाहीत. जीवनात जोपर्यंत प्लस मायनस म्हणजे सुख दुःख, चांगला वाईट हे सोबत अनुभवत नाही तोपर्यंत जीवनाचा आनंद उपभोगता येत नाही. फक्त सुख असेल तर त्याचे महत्त्व काय? दुःखाशिवाय त्याचे मुल्य शून्य. म्हणजे तुलना केली तरच सरसता लक्षात येते. म्हणून घरात एकटे मुल असेल तर तो कोणाशी भांडेल? बर वडील ही एकटे असल्याने काका किंवा आत्या असे कोणी नसते. म्हणजे त्यांच्या मुलात कधीतरी मिसळता येते. पण तसे ही नाही. तेव्हा पर्याय उरतो फक्त मित्रांचा. मित्र हे असतातच. पण शेवटी नातलग हे नातलगच. याने झाले काय कि काका- काकू, मामा- मामी, आत्या, चुलत भाऊ -बहिण, अशी नातीच राहिली नाहीत.

भला उसकी कमीज मेरी कमीज से सफेद कैसी? हे समोर जास्त पांढरे शर्ट असेल तर कळते. असा एकटेपणा माणसाला नंतर हिस्टेरिक करून टाकतो. चिडचिडेपणा वाढतो.

याचे रुपांतर मग कुटुंब विस्कटून टाकण्यात होते.

देव जाणे पुढे काय मांडून ठेवले आहे. १०० वर्षाने समाज कसा असेल ह्याची कल्पना केलेलीच बरी.

(12320791)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

😊फुल कितीही सुंदर असू द्या
कौतुक त्याच्या सुगंधाचे होते.

माणूस कितीही मोठा झाला तरी
कौतुक त्याच्या गुणाचे, विश्वासाचे होते.

चांगल्या हृदयाने खुप नाती बनतात. आणि चांगल्या स्वभावाने ही नाती जन्मभर टिकून राहतात.💐🙏😊

🌹शुभ सकाळ 🌹

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.koshtiravindra.blogspot.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

होमाफिस

नवीन वर्ष उजाडल्या उजाडल्या जगावर एक महाभयंकर संकट येऊन पडले. नाही नाही. ते काही महाकाय संकट नाही कि एखादी उल्का ही नाही. ते आहे एक अतिशय सूक्ष्म साध्या डोळ्यांना न दिसणारा निर्जीव असा अतिसूक्ष्म विषाणू.अशा ह्या निर्जीव अतिसूक्ष्म विषाणू ने सजीव व महाकाय अशा या पृथ्वीची दारूण अवस्था करून टाकली आहे. संपूर्ण जगातील माणसे घरात बंदिस्त होऊन बसली आहेत आणि प्राणी स्वच्छंद फिरत आहेत. असो, फिरो बिचारे.पण यामुळे जीवनशैली बदलत चालली आहे. अनेक परिवर्तनांपैकी वर्क फ्रॉम होम ही एक नवशैली अस्तित्वात येऊ पहात आहे.मी ह्या नवशैलीला शॉर्ट नाव “होमाफिस” असे दिले आहे. असे का? तर यांच्या साठी घरच ऑफिस झाले आहे. होम आणि ऑफिस यांची संधी करून होमाफिस हा शब्द योग्य वाटला.इंटरनेटवर काम करणारी जवळ जवळ सर्वच मंडळी होमाफिस चालवत आहेत. मला वाटते यापुढे बहुतेक कंपन्या याच पद्धतीने काम करणे पसंत करतील.याने कंपन्याची फार मोठी बचत संभवते. जसे, १) मोठमोठ्या इमारतीमध्ये ऑफिस सुरू करायची गरज भासणार नाही. फक्त अत्यावश्यक असेल त्याच कर्मचाऱ्यांना बैठकीसाठी बोलवावे लागेल. याने खूप मोठी बचत होईल.२) ऑफिस छोटे असेल तर फर्निचर कमी लागेल, विज कमी लागेल, पाणी कमी लागेल, इ. बराच खर्च वाचेल. याबदल्यात कर्मचाऱ्यांना घरीच एक छोटे कार्यालय सुरू करण्यासाठी आपूर्ती करता येईल.३) कर्मचाऱ्यांना कार्यालयात येण्या- जाण्यासाठी वाहन व्यवस्था करण्याची गरज नसल्याने मोठा खर्च वाचेल.४) कंपनीचा इतर ही बराच खर्च कमी होऊ शकेल.तसेच कर्मचारी सुद्धा घरीच रहात असल्याने कुटुंबासोबत जास्त वेळ घालवू शकतील. मुलाबाळांच्या संगोपनात कमतरता राहणार नाही. पति पत्नी दोन्ही नौकरी करत असल्यास त्यांना एकाच छताखाली दररोज राहाता येईल. यामुळे परस्पर जिव्हाळा वाढेल.असे खूप फायदे होतील. मला ओझरते आठवते कि मध्यंतरी वर्तमानपत्रात बातमी झळकली होती कि केंद्र सरकारचे काही कर्मचारी घरून काम करणार आहेत. हे खरे असले तर हा केव्हढा मोठा बदल म्हणावा लागेल.यापुढील आपले आयुष्य व येणारे जग हे वेगळेच असणार आहे हे नक्की.

(9620764)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

आपण जगासाठी
एक व्यक्ती आहात,
परंतू कुटुंबासाठी आपण
संपूर्ण जग आहात”
म्हणून स्वतःची काळजी घ्या
!! घरी राहा – आनंदीत राहा !!
!!…शुभ प्रभात…!!

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐www.ravindra1659.wordpress.com💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

कशासाठी….

मित्रांनो,

अनंतकाळापासून चालत आले आहे कि मानव जन्म झाल्यापासून जगण्यासाठी खूप जिवापाड धडपड करित असतो. अगदी शेवटच्या घटकेपर्यंत अर्थात मरेपर्यंत त्याची ही धडपड सुरु असते. पूर्वी मानवाची फक्त जगण्यासाठी धडपड असायची. ती तर प्रत्येक प्राणी करतच असतो. पण मागच्या काही काळापासून मानवाची ही धडपड फक्त जगण्यासाठी नसून संग्रहासाठी सुरु झाली आहे. माणसांत जे मिळेल ते संग्रह करण्याची होड लागलेली आहे .

पण हे सर्व जमा करून करून शेवटी रिकाम्या हाती तो निघून जातो. कायमचा या शास्वत जगाचा अखेरचा निरोप घेऊन कधी परत न येण्यासाठी. पण त्याला कळेपर्यंत खूप उशीर झालेला असतो. त्याला वास्तविकता कळण्या आधीच हे शरीर थकून जात असते.

पण आता ईश्वराने अशी चक्र फिरवली आहेत कि मानवाला त्याच्या हयातीत हे कळले आहे कि पैसा धन दौलत किती ही जमा केली तरी संकटकाळी ती कामी येत नसते. आज एका सूक्ष्म जीवाच्या भितीपोटी संपूर्ण मानवजग हे घराच्या चार भिंतीत दबकून बसलय.
ड्रोन च्या सहाय्याने जगभरातील मोठ्या शहरातील व्हिडीओची एक क्लिप मध्यंतरी व्हाट्सएपवर वायरल झाली होती. तीत ती अफाट पसरलेली विराण शहरं पाहून मन खिन्न होऊन गेले. रस्त्यावर या आपणच निर्मिलेल्या जगाचा उपभोगघेण्यासाठी चिटपाखरूही दिसत नव्हते. मानवाने निर्मिलीली मानव विरहित ही शहरं खंडहरं वाटत होती. (असे लिहिलेले कोणालाही आवडणार हे मी मान्य करतो. तरीही ते मला नाईलाजाने लिहावे लागत आहे.) पण प्रत्येक मानवाला असे वाटले असेल का हो? हे कशासाठी सर्व निर्माण करत आहोत आपण? हा विचार त्याला आला असेल का? असेल. माझे मन सांगतेय मला कि त्याच्या मनात हा विचार निश्चितच आला असेल. प्रत्येक माणसाच्या मनात हा विचार आला असेलच. त्याला निश्चितच वाटले असेल कि हे अफाट विश्व आपण का उभे करतोय? एकेका घरात शंभर माणसं राहू शकतील एव्हढ्या घरात चार माणसं राहतात!! आणि फक्त एका माणसाला पुरेल एव्हढ्या १० × १० च्या घरात दहा माणसं राहतात. ही प्रचंड मोठी तफावत का? मध्यंतरी वाचण्यात आले होते कि जगातील अर्धी संपत्ती ही हाताच्या बोटांवर मोजता येतील इतक्या लोकांकडे एकवटलेली आहे. जगातील असंख्य लोकांकडे रोजच्या पोट भरण्यासाठी ही पैसे नाहीत. अर्थात संपत्ती एकवटली आहे. एक प्रचंड मोठी दरी किंवा तफावत समाजामध्ये निर्माण झाली आहे.
जाऊ देत.

पण आता मानवाला उमजेल कि आपण किती ही धावपळ करून संपत्ती एकवटली तरी ती संपत्ती ऐनवेळी कामी येत नाही. जातांना रिकाम्या हातीच जावे लागते.

(9520763)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

नेहमी सुखापेक्षा आनंदात रहाव … कारण सुखात नेहमी व्यवहार असतो आणी आनंदात कायम तडजोड असते

🌹🌹🌹 सुप्रभात🌹🌹🌹

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.ownpoems.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐