रोज सकाळी आंघोळ झाल्यावर डोक्यावर खोबरेल तेल लावले कि कंगवा घेऊन आरशासमोर उभे राहायचे व भांग पाडायचा हे प्रत्येकाचे नित्य कर्म. मला ह्या धनाढ्य लोकांचा प्रश्न नेहमी सतावत असतो. बिचारे स्वतः केस विंचरत असतील का? नाही मला नाही पटत. अरे इतके नौकर चाकर असतात ते काय कामाचे? मला वाटते त्यांचे रोज सकाळी उठल्यावर दाढी करणे, केस विंचरणे हे नौकर करत असावेत. असो.
पण आरसा हा जीवनाचा अविभाज्य घटक आहे. रस्त्यावर राहणाऱ्या गरिबाला ही आरसा लागतो. तो अखंड नसला, तुकडा असला तरी चालतो. तोंड दिसते न मग झाल. मोठ्यांकडे भिंती एवढ्या आकाराचे आरसे असतात. मुगले आजम सिनेमातील ते गाणं आठवा. चहु बाजुंनी आरसेच आरसे. आज ही जुन्या वास्तुत गेले जसे एखादा महाल तर तेथे मोठ मोठे आरसे दिसतात.
पूर्वी सर्कशीत बघा चित्र विचित्र चेहरे दिसणारे आरसे असायचे. तिकिट काढून तेथे जात असू लहानपणी. गंमत वाटायची.
गुगल वरून साभार
सिनेमात आरशांनी तयार केलेला भुलभुलय्या ही आठवत असेल. त्यात नायक व खलनायक भांडता भांडता शिरतात. खलनायकाला हजारो नायक दिसतात. तो गोंधळतो. नायकाला मात्र तो दिसत असतो. तो त्याची खूप धुलाई करतो आणि सहज निसटतो ही. आपण प्रेक्षक हसून हसून लोटपोट होतो.
आरशाचा शोध कधी व कोणी लावला याचा मी शोध घेण्याचा खूप प्रयत्न केला पण मला त्याचा काही केल्या शोध लागला नाही. असो.
।।इति श्री आरसा पुराण समाप्तम्।।
