“अहो, तुम्ही हॉलमधे आहात का?” तिने बेडरूम मधून आवाज दिला.
“हो ग!काही काम आहे का?”मी पेपर वाचता वाचता उत्तरलो.
“अहो, जरा ऐका न” तिने थोडे लाडाने म्हटले. मी समजलो. तिने बेडरूममध्ये बोलावले होते ते.
“हं बोल काय म्हणतेय.” मी बेडरूममध्ये गेल्यावर बेडवर बसता बसता विचारले.
“काही नाही.” ती मला बसताना बघून सुद्धा मला “बसा न” असा प्रेमळ आदेश देत म्हणाली.
मी ही मिश्किलपणे “धन्यवाद ” म्हणत पलंगावर बसलो. (पलंग हे मी मनातच म्हणालो कारण पलंगाला कॉट म्हणायचे असा तिचा ती या घरात आल्यापासून आदेश आहे व आम्ही सर्व तिचे सर्व आदेश पाळतो).
गुगल इमेज
“मग कशाला आवाज दिला?” मी विचारले. ती माझ्या कडे प्रश्नार्थक नजरेने बघत राहिली.
मी म्हणालो, “अग, तू मघाशी मी “बोल काय म्हणतेय?” असे विचारले तेव्हा मला “काही नाही” असे म्हणाली न. त्यावर मी म्हणालो “मग कशाला आवाज दिला मला?”
“बर बर. तुम्ही न. गोंधवळून टाकतात समोरच्याला” आता तिचा चेहराच सांगायला लागला होता कि ती गोंधळून गेली आहे. मी मनातल्या मनात हसलो.( तिला बर्याच गोष्टी आवडत नसल्याने आम्ही सर्व त्या गोष्टी मनातल्या मनात करत असतो. इतकी वर्ष झाली. आता आम्हाला मनातल्या मनात काम करण्याची सवय झाली आहे.)
“मी म्हणत होते हॉलमध्ये असाल व इकडे येत असाल तर मला ते टिपॉय वर ठेवलेले कुकींग चे पुस्तक घेऊन येणार का?”
“अग, मग हे सांगण्यासाठी मला इकडे बोलावले तू.”
” अहो, तसं नाही. मला वाटले तुमचा इकडे येण्याचा काही बेत असेल. तर येताना साधं एक पुस्तक आणायला काय हरकत आहे!”
” अग पण माझा असा काही बेत असावा असे तुला वाटण्याचे कारण काय?”
“अहो, सहज मला असं वाटलं. ते काय म्हणतात! इंट्युशन का काय ते.”
“अग, काही तरी आपलं. मी पेपर वाचत होतो.”
ती तातकन,” पेपर नाही. वर्तमानपत्र. हे इतकी वर्षे झाली मी सांगत आले आहे. पण तुम्ही लक्षात ठेवत नाही.” अरे बाप रे मुड बिघत चाललेला दिसून येऊ लागला. आणि मी लगेच, “बर, ते कसले पुस्तक आणायला सांगत होतीस तू.”
“अहो, ते~~~~~~~हो आठवले. कुकींग चे.” मी हॉलकडे आपला मोर्चा वळवणार तोच बाईसाहेब,” अहो, तुम्ही नाराज नाही न झालात माझ्यावर.”
“अग तस नाही. पण मी पेपर नाही नाही वर्तमानपत्र वाचत होतो न त्यामुळे…..”
“अहो, आता तुम्हाला ओरडून सांगणे योग्य वाटते का? सोसायटी मधील लोकं काय म्हणतील? म्हणून मला तुम्हाला बोलावून सांगणे योग्य होईल असे वाटले”
“हो. ते ही बरोबर आहे म्हणा.”
“बर असू देत. तुम्ही नाराज होऊ नका. मी बघते.” आता ती मला आश्चर्याचा धक्का देत ( हा खरोखरचा धक्का होता. मी सडपातळ व ती…. त्यामुळे तिचा स्पर्श जरी झाला तरी हवेत उडाल्यासारखे वाटते.) हॉलमध्ये पुस्तक शोधायला गेली. मला वाटले. चला मी सुटलो एकदाचा.
पण. दोनच मिनिटांनी तिने पुन्हा आवाज दिला.
“अहो. जरा ऐका न!”
मी “हो हो. आलो.” म्हणत आज्ञा धारकासारखा हॉलमध्ये गेलो.
मी सोफ्यावर बसण्यासाठी वाकलो. तितक्यात ती म्हणाली. “अहो बसायला नाही बोलावले मी.”
“मग!” मी तिच्या कडे प्रश्नार्थक नजरेने बघितले व एक तसाच उकडू स्थितीत स्तब्ध राहिलो. मग सरळ झालो.
“अहो मी येतांना चष्मा तेथे बेडवर विसरले. जरा!!!!” तिची केविलवाणी विनंती ऐकून मला राहावले नाही.
“हो बाई. आणतो~~~.” तिचे एक आहे. पहिल्यांदा ती आदेश देते. दुसर्यांदा मात्र केविलवाणा चेहरा करून विनवणी केल्या सारखे करते. मग काय. पुरुष बिचारा ऐकणार नाही तर काय करणार! आणि जर तरीही ऐकले नाही किंवा न ऐकल्या सारखे केले तर मात्र ……….. सॉरी मी हे अनुभवले नाही. फक्त पाहिले आहे. एकदा मुलावर हा प्रयोग झाला होता. तेव्हा मी पाहिले होते. तेव्हा पासून मी पहिल्या आवाजात च ऐकतो. जास्तीत जास्त दुसर्या आवाजात.
असो. मी बेडरूममध्ये चष्मा आणायला गेलो तर मला तो तिने सांगितले होते त्या ठिकाणी म्हणजे बेडवर सापडला नाही. इकडे तिकडे ही शोधला पण सापडला नाही. मग मी तिला आवाज देऊन हे सांगितले. तर ती “अहो इकडे येऊन बोला. तेथून ओरडू नका. सोसायटी मधे आवाज जातो. लोकं काय म्हणतील. तसे ते बिचारे काही ही म्हणत नाहीत, कारण त्यांना माहिती आहे तुम्हाला ते चांगले ओळखतात.” झालं सुरू. आता मी वैतागून काही बोललो, नव्हे नुसते बडबडलो (मनातल्या मनात, याची मला खूप खूप सवय झाली आहे.), तरी तिचा पारा चढेल आणि मग माझेच काय कोणाचेही घरात राहणे अवघड होऊन जाते. मुलं असताना असं काही घडलं तर मग माझंच अवघड होऊन बसते. सर्व घर माझ्या वर उलटतं, मुलांसहित.
असो, तिने आवाज दिल्यावर मी हॉलमध्ये गेलो.
“हं, बोल?” मी तिच्यासमोर एखाद्या आज्ञाधारक बाळासारखा उभा राहत म्हटले.
“मला वाटते त्या दुसर्या बेडरूममध्ये असेल. नाही तर किचनमध्ये तरी असेल.”
मी पटकन किचनमध्ये गेलो. कारण ती थोड्या वेळा पूर्वी तेथेच होती. आणि चष्मा तेथेच डायनिंग टेबलावर होता. तो मी उचलून तिला हॉलमध्ये दिला आणि लगेच बेडरूममध्ये कपडे बदलायला गेलो. बाहेर जायला निघालो व जातांना “अग मी जरा बाहेर जाऊन येतो. तो मित्र वाट बघत असेल.” असे म्हणून तिच्या प्रतिसादाची वाट न बघता घराबाहेर पडलो. बाहेर पडता पडता माझ्या कानावर तिचा आवाज आला, “अहो, जरा ऐका न”.
(19657)
🌼🌹🌹🌼🌼🌹🌹🌼🌼🌹🌹
तुटलेली फुले, “सुगंध” देऊन जातात🌹गेलेले क्षण, “आठवण” देऊन जातात प्रत्येकांचे “अंदाज” वेग-वेगळे असतात
म्हणुन काही माणसं “क्षणंभर”, तर काही “आयुष्यभर” लक्ष्यात राहतात…!!
💐💐 शुभ सकाळ 💐💐
🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋🦋
http://www.manachyakavita.wordpress.com
🕊🦢☀🦢🕊🌷🕊🦢☀🦢🕊
