‘मार्सि’चा जन्म

(मित्रांनो, आज जागतिक विज्ञान दिवस, या निमित्त मी माझी एक विज्ञान कथा सादर करित आहे.)

स्थळ: “मार्सिली” ग्रहावरील मार्स

शहरातील एक मेटर्निटी हॉस्पिटल

प्रसंग: “मार्सि” या रोबोटिक मुलीचा जन्म

डॉक्टर फ्रेंकी व त्यांचे पती डॉ.कॉर्कमेन हे मेटर्निटी वार्ड मधे मार्सिच्या बेडजवळ उभे राहून बोलत आहेत.

डॉ. “बर झाल मार्सि वाचली. आपल्या अथक प्रयत्नांनी मार्सिली ग्रहावरील पहिल्या बाळाचा जन्म आपल्या हातून झाला.”

“मित्रांनो, माझे नाव डॉक्टर फ्रेंकी. आणि हा माझा लाडका नवरा डॉ.कॉर्कमेन. आम्ही मार्सिली ग्रहावरील रहिवासी आहोत.” डॉ. फ्रेंकी सांगत होत्या.

आम्ही येथे कसे आलो याबद्दलची माहिती मी आपल्याला सांगते.

“२२व्या शतकात पृथ्वीवर रोबोटचा वावर खूप मोठ्या प्रमाणात झाला होता. जवळजवळ सर्वच क्षेत्रांत रोबोट काम करत होते. त्यामुळे माणसांची बौद्धिक क्षमता अत्यंत कमी झाली होती. रोबोटशिवाय मनुष्य काहीच करू शकत नव्हता. त्याची काम करण्याची क्षमता ही राहिली नव्हती. याचा फायदा रोबोंनी घेतला. रोबो एव्हाना खूप प्रगल्भ झाले होते. मानवाने त्यांच्यात स्वतः विचार करण्याची क्षमता निर्माण केली होती. म्हणून ते विचार करू लागले होते.

एकदा त्यांनी विचार केला कि आपण आपलं स्वतंत्र जग निर्माण करावं. पृथ्वीवर नव्हे, एका वेगळ्या ग्रहावर. त्यासाठी ते कामाला लागले. एव्हाना मानव चंद्र व मंगळ ग्रहावर वास्तव्य करू लागला होता. त्यामुळे तेथे रोबोंना वास्तव्य करणे अशक्य होते. यावर रोबोंनी एक असा लहानसा ग्रह शोधून काढला जेथे ते मानवाला कळू न देता राहू शकत होते.

रोबोंनी अशी एक शक्ती तयार करून घेतली होती कि ते जगभरातील रोबोंसोबत न बोलता कोणालाही न कळू देता कम्युनिकेशन करु शकत होते. याचा फायदा घेत व मानवाला काही कळू न देता त्यांनी आपापसात संवाद साधायला सुरुवात केली.

पण त्यांना एक भिती होती. ती अशी कि जरी आता मुख्य रोबो सर्व रोबोंमधे रिमूटली दुरुस्ती किंवा प्रोग्रामिंग करू शकत होता तरी मुख्य रोबोला आजही मानवच कंट्रोल करत होता. जर मानवाला रोबोंचे हे प्रताप समजले तर आम्हाला शक्तिहिन करून टाकेल.

तर या गुप्त पद्धतीने त्यांनी म्हणजे सर्व रोबोंनी जगभरातील रोबोंची बैठक घेऊन सुनिश्चित केले कि मंगळावर आपले स्वतंत्र जग निर्माण करावे. त्यासाठी काय काय करावे?, मंगळावर कसे वास्तव्य करावे? यावर ही सविस्तर चर्चा झाली. मानवाला मात्र याबद्दल थोडी ही शंका आली नाही.

वेळोवेळी अशा बैठका व चर्चा होऊन त्यांचा मंगळावर जायचा कार्यक्रम ठरला.

दिनांक ०१/०१/२१५० रोजी सकाळी ४.०० वाजता मंगळासाठी प्रयाण करायचे ठरले. त्यांचेकडे पूर्ण एक वर्षाचा काळ होता. या वर्षभरात त्यांनी एक संशोधन करायचे ठरवले. त्यांच्या शरीरातील जे मेटेलिक अणू आहेत त्यांचे विघटन करून ब्लॅक होल सारखे सर्व मेटल खाऊन अति सूक्ष्म, डोळ्यांनी सुद्धा न दिसणारे असे रुप धारण करून घ्यायचे. जेणेकरून मानवाला समजणार नाही.

तसेच स्वतः मधे एक विशिष्ट शक्ति निर्माण करून घ्यायची. त्याद्वारे पृथ्वीच्या गुरुत्वाकर्षण शक्तिच्या विरूद्ध शक्ति तयार करावी म्हणजे पृथ्वीपासून लांब जाता येईल. जसजसे वर जाणार शक्ति वाढत जाणार. गुरुत्वाकर्षणाबाहेर गेल्यावर मंगळाकडे आकर्षित करण्याची शक्ती निर्माण करण्याची यंत्रणा त्याचेकडे असेल.

अशाप्रकारे सैकडों रोबोंनी सूक्ष्म रूपात रूपांतरित होऊन ठरलेल्या दिवशी मंगळाकडे प्रस्थान केले.

ते मंगळावर सुखरूप पोहोचले ही. येथे आल्यावर त्यांनी स्वतःला मंगळावरील वातावरणात रहाण्यासाठी योग्य केले. येथील साहित्य जसे माती व इतर धातू घेऊन राहण्याची व्यवस्था केली.

(क्रमशः)

(5620724)

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

आयुष्याने शिकवलेलं एक वाक्य…
“जिंकलो तर आवरायचं आणि हरलो तर सावरायचं…”
🌼🌹 शुभ सकाळ🌹🌼

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

http://www.koshtirn.wordpress.com

💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐💐

आशेचा किरण(19559)

मित्रांनो, इस्रो ने आज सांगितले कि विक्रमची थर्मल चित्र ऑर्बिटर ने पाठविली आहेत व तो चांद्रभूमीवर पडला आहे. पण त्याच्याशी संपर्क होत नाही. सतत प्रयत्न केले जात आहेत. त्याला सूचना देता आल्या तर तो स्वतः उभा राहु शकणार आहे. तशी यंत्रणा त्याच्यात आहे.

यातून मला एक विकट प्रश्न पडला आहे तो असा कि त्याला येथून सूचना दिल्या तरच तो उभा राहू शकणार आहे. त्याच्यात विचार करण्याची क्षमता नाही का? या आर्टिफिशीयल इंटेलिजन्सच्या अत्याधुनिक युगात विक्रम मधे अशी यंत्रणा असती तर चंद्रावर पडल्यावर तो कदाचित स्वतः पुन्हा उभा राहिला असता.

आता मला समजले कि हे अंतरिक्ष यान पुर्ण पणे जमिनीवरुन संचलित होत असतात. माझा तर समज होता कि ते तेथील परिस्थितीनुरुप स्वतः संचलित होतात. असो. पण माझा समज गैरसमज जे असेल ते असेल पण जर स्वयंचलित असेल तर ते स्वतः ला सावरुन परत उभे राहून कार्यरत होईल.

परिकल्पना (शेवट)

समीर त्यांची आतुरता परमोच्च बिंदुला भिडण्याची व त्याच्या तोंडून विचारणा होण्याची आतुरतेने वात बघत होता. ऐकून म्हणाजे दोघी बाजूने आतुरता वाढत चालली होती. समीर ने तिच्या प्रश्न कडे दुर्लक्ष केले व आपल्या कामाला लागला. इतक्यात तो ससा उडत येऊन तिच्या जवळ टेबल वर येऊन बसला. ते बघून समीर त्या सस्याला म्हणाला,”अरे रघु घाबरू नकोस ती माझी प्रिय वहिणी आहे हा जो तिच्या शेजारी बसला आहे न अनोळखी प्राणी तो तिचा नवरा व माझा जिवलग मित्र आहे. जा त्या वहिणी जवळ जा तिच्या मांडीवर खेळ खूप मायाळू आहे रे ती.” समीरचे बोलणे ऐकून तो पंख असलेला ससा तिच्या जवळ सरकला व चाचपत चाचपत हळू वर पाने तिच्या मांडीवर चढला. तिला इतका आनंद झाला कि तो तिच्या पोटात छातीत आणखी काय म्हणतात तिच्या सर्वांगत दाटून बाहेर यायला करीत होता. ती अत्यानंदित झाली होती. तिने त्या सश्याला हात लावायचा प्रयत्न केला थोड्या  प्रतिकारानंतर ससा तयार झाला व तिला हात लावू दिला. आता तिने त्या सश्याला हातात घेतले होते व त्याला हात लावून लावून ती त्याचे पंख बघत होती. त्या सश्याचे पंख हि एक कौतुकास्पद गोष्ट होती तिच्या साठी. त्याला मनापासून तो ससा बघावासा वाटत होता पण त्याचा ते काय म्हणतात न तो जमीर आपला अहंकार हो तो बोलू देत नव्हता. समीर तिरक्या नजरेने त्याच्या चेहऱ्यावरील हाव भाव वाचायचा प्रयत्न करीत होता. शेवटी त्याने आपले तोंड उघडले आणि त्याला डायरेक्ट प्रश्न केला ” समीर मित्र हे काय आहे? आणि हे तू केले आहेस?” समीर ह्याच क्षणाच्या प्रतीक्षेत होता. त्याच्या तोंडून हे प्रश्न ऐकून समीरच्या चेहऱ्यावर गौरव साफ दिसून येत होता. त्याचीकॉलर ताठ झाली होती. नाही तो स्वतःला त्याच्या पेक्षा श्रेष्ठ आहे असे समजत नव्हता पण आपल्या जिवलग मित्राने आपले कौतुक केले याचा त्याला अभिमान वाटत होता.आता समीरने उठून त्याला मिठी मारली व तो अक्षरशः रडू लागला. समीर म्हणाला, ” मित्र मी तुझ्या तोंडून माझे कौतुक ऐकून घेण्यासाठी किती वर्षापासून वाट पाहत होतो. आज तू ते केले आणि मी धन्य झालो.  मला जितका आनंद ह्या प्रयोगात मिळालेल्या यशाने झाला होता त्यापेक्षा किती तरी पतीने आज आनंद होत आहे.” समीर चे उदगार ऐकून तो आश्चाया चकित झाला होता व आपली चूक त्याच्या लक्षात येत होती. त्याला स्वतः वरच राग येत होता. तो समीरला म्हणाला “मित्र मला माफ  कर माझे चुकलेच.” समीरने त्याला आणखीनच जवळ ओढले आणि त्यांची ती मगरमिठी सैल झाल्यावर ते दोघे खाली बसले.

मग समीरने सांगायला सुरुवात केली.

“मला एके दिवशी अचानक अशी कल्पना सुचली कि पक्षी आकाशात उडतात तसे   आपण सुद्धा उडून पाहावे. पण ते इतके सोपे नव्हते. मग सश्यावर प्रयोग करायचे ठरविले. त्यासाठी प्रथम एका पक्ष्याच्या शरीराचा अभ्यास केला. त्याला पंख का फुटतात हे शोधून काढले. आणि मग सश्याच्या शरीरामध्ये पक्षाच्या शरीरात पंख फुटण्यासाठी जे आवश्यक असते ते केले. हा जो ससा आहे न ह्याला जन्म पूर्वीच आवश्यक घटक त्याच्या दिले. जन्म झाल्यावर याला पंख फुटले. हा माझा लाडका आहे.”
“ह्या नंतर मी एकदा “पा” नावाचा सिनेमा पहिला होता त्यावर विचार केला आणि आपणच माणसाला लवकर मोठे केले तर. असा विचार माझ्या मनात आला आणि त्यावर मी प्रयोग करून पाहिला तो यशस्वी सुद्धा झाला.” ती,” भाऊजी, तुम्ही आम्हाला ते दाखवाल का?”
समीर,”हो चला माझ्या बरोबर.” आणि ते तिघे सोबत निघाले. एका लेब मध्ये पोहोचल्यावर समीरने त्यांना कुत्र्याचे एक लहानसे पिल्लू दाखविले. हे दोन दिवसापूर्वीच जन्मलेले आहे. ह्याच्यावर मी तो प्रयोग करून दाखवितो.” समीरने आपल्या सहाय्यकाला निर्धारित सूचना केल्या. त्याने त्या कुत्र्याला विशिष्ठ वातावरणात व विशिष्ठ तापमानात ठराविक इंजेक्शन दिले.
समीर ह्या दोघांना म्हणाला,”आता मी तुम्हाला दोन दिवसांनी येथे घेऊन येईल. त्यावेळी तुम्ही हेच पिल्लू केव्हडे झाले आहे ते पहाल.”

आता त्याच्या डोक्यात थोडा थोडा प्रकाश पडत होता.
तो समीरला म्हणाला.” समीर तू आम्हाला हे सर्व दाखवितो आहेस पण ह्या मागे तुझा काही उद्देश तर नाही ना.”
समीर म्हणाला, ” उद्देश काय असेल.”
तो  “मग तू आम्ही आमच्या बाळाचा  प्रश्न केल्यावर आम्हाला येथे का घेऊन आलास.”
तो पुन्हा म्हणाला,” अरे बाबा आम्हाला असा कोणताही प्रयोग आमच्या बाळावर करून घ्यायचा नाही बर का? ती कल्पना डोक्यातून काढून टाक बर.”
आणि त्याने तडक तेथून काढता पाय घेतला. त्याच्या पाठोपाठ ती सुद्धा बाहेर.

परिकल्पना भाग -३

समीरने ससा या प्राण्यावर एक प्रयोग केला होता. त्याने सश्याचे  एक नुकतेच जन्माला आलेले पिल्लू घेतले. त्याला त्याने विशिष्ट प्रकारचे एक इंजेक्शन दिले आणि त्याला विशिष्ट वातावरणात ठेवले. बरोबर ४८ तासांनी  आपल्या सर्व सहपाठ्यांना सोबत घेऊन त्या सस्याला पाहण्यासाठी त्यांनी प्रयोगशाळेची ती खास रूम उघडली. या क्षणाची तो व त्याचे सर्व सहपाठी आतुरतेने वाट पाहत होते. आणि तो क्षण आता जवळ म्हणजे काही क्षणांवर येऊन ठेपला होता. प्रत्येकाच्या हृदयाचे ठोके जोरजोरात पडत होते.
सर्वांनी समीरला आग्रह केला की त्यानेच रिमोटचे बटन दाबून त्या रूमचे द्वार उघडले. आणि दार उघडता बरोबर तेथे असलेल्या काचाच्या भिंतीवर एक भला मोठा ससा धडक मारून बाहेर पडायचा प्रयत्न करू पाहत होता. त्याला बघून समीरने पालटून आपल्या सहकार्यांकडे पहिले आणि सर्वांनी आनंदाने उद्या मारल्या. सर्वांनी युरेका  म्हणून जोराने ओरड केली. मग समीर व इतर दोघे आत गेले आणि त्या सश्याला बाहेर घेऊन आले. मग त्याच्या विविध तपासण्याकरून पहिले असता तो ससा एक वर्षाने वाढला होता. त्याचा मेंदू सुद्धा एक वर्षाच्या सश्या एवढा वाढला होता. त्याला बघून असे वाटत नव्हते की हा एक नवजात ससा आहे. हि गोष्ठ कोणाकडे ही बोलून दाखवायची  नाही अशी ताकीद समीरने सर्वांना  दिली होती. त्याने यावर एक पेपर तयार करून सादर केला ही होता. त्याची मंजुरी लवकरच अपेक्षित होती. असा हा जगविख्यात समीर नावाचा प्राणी त्याचा (म्हणजे कथानकातील तो याचा) मित्र होता. आज समीर ह्या विशिष्ट आणि जीवनातील अशक्य अशी गोष्ठ शेअर करण्यासाठी त्याच्या कडे आला होता.पण एक विशेष बाब मी येथे आपल्या नजरेस आणून देऊ इच्छितो कि ते दोघे आप आपल्या फिल्ड बद्दल कधीच एक दुसऱ्याशी चर्चा करीत नाहीत. कारण एकच की समीर ला त्याच्या फिल्डची आवड नाही व त्याला समीरच्या फिल्डची आवड नाही. परंतु तरी ही ते दोघे जिवलग मित्र आहेत हे विशेष. आज समीरच्या समोर त्याच्या जिवलग मित्राच्या त्रासाचा विषय निघाला आणि त्याला ह्या त्रासातून कशी सुटका करून देता येईल ह्याचा विचार समीर करू लागला. त्याला प्रथम आपल्या प्रयोगाचा उपयोग करावा असा विचार मनात आला पण  मन मारून तो गप्पा बसला. कारण हेच की त्याला समीरच्या ते प्रयोग व इतर गोष्ठीत रस नव्हता. पण मग काय करावे याचा विचार करता करता तो अचानक समीरला म्हणाला तुम्ही दोघे माझ्या बरोबर फिरायला येणार का? आपण बाहेर जाऊ जेवण करू थोडे फिरू तितक्यात मनात काही तरी मार्ग सुचेल. येथे समीरचा प्रयत्न असा होता की त्या दोघींना फिरायला घेऊन जायचे आणि शक्य झालेच तर काही तरी बहाणा करून आपल्या लेब मध्ये न्यायचे. तेथे त्या दोघींना आपले विश्व दाखवायचे.

क्रमशः (मित्रांनो माफ करा पण हल्ली का कुणास ठाऊक फार नैराश्य आले आहे. आज मोठ्या मुश्किलीने ही पोस्त टाकत आहे.)

परिकल्पना भाग-२

परिकल्पना च्या पुढे

समीरचे शब्द ऐकून ती भानावर आली आणि म्हणाली,”काही नाही हो भाउजी सहज जरा!”
समीर,”अस कस काय वहिणी. सहजच कोणी अस उदास बसतो का? आपला जिवलग मित्र घरी आला आहे तरी ही जर मित्र बोलत नसेल तर याचा अर्थ असा होतो की काही तरी गूढ  आहे. आता तुम्ही मला सांगणार आहात का? का मी जाऊ.”
ती,”काय रे सांगू का भाऊजींना?”
तिने त्याच्या कडे प्रश्नार्थक नजरेने  पाहिले आणि त्याने नजरेनेच होकार दिला. नंतर तिने सांगायला सुरुवात केली.
“हे बघा भाऊजी तुमचे अजून लग्न झालेले नाही त्यामुळे  संसार बद्दल तुम्हाला काही गोष्ठी माहित नाहीत. पण तुम्ही आता बघा मी तीन महिन्यापासून घरी आहे. पुढील महिन्यात मला कोणत्याही परिस्थितीत  कामावर जावे लागणार आहे. तेव्हा बाळाला कोठे व कोणाच्या भरवश्यावर ठेवायचे हा प्रश्न मला व आम्हा दोघांना सतावत आहे. आता तुम्ही यावर काही तरी उपाय सुचवा म्हणजे आम्ही निवांत होऊ.”
समीर हा एक जगप्रसिद्ध वैज्ञानिक आहे ज्याने ४० वर्षाचा झाला तरी ही लग्न केलेले नव्हते. तो कायम म्हणत असतो कि माझे अजून लग्न करायचे वय नाही. किंवा मनपसंद मुलगी मिळाली नाही. अशीच काही तरी कारण सांगून तो मित्र मंडळी व आई-वडिलांनी लग्नाचा विषय काढल्यावर सांगत असतो. आता तर सर्वांनी त्याला टोकनेच सोडून दिले आहे. असा हा समीर एक जगप्रसिद्ध वैज्ञानिक. सतत आपल्या संशोधना मध्ये गुंतलेला असतो. जगात काय चालले आहे याचे त्याला भान नसते. त्याने कमी वयातच संशोधन करून जगात नाव कमाविले आहे. त्याचा आवडता विषय आहे बायो-टेक्नोलोजी आणि माइक्रो बायोलोजी. त्याची  स्वतःची एक अवाढव्य लेबोरेटारी आहे ज्यात तो व त्याचे सहपाठी सतत बायो-टेक्नोलोजी आणि माइक्रोबायोलोजीवर  संशोधन करीत असतात. नुकतेच त्याने एक विशिष्ठ प्रकारचे संशोधन केले आहे. त्याने सस्याच्या पिल्लावर एक प्रयोग केला आहे. त्यात  तो यशस्वी झाल्यावर त्याने लगेच आपला पेपर अमेरिकेला आंतरराष्ट्रीय संस्थेला सादर केला आहे. समीरने सस्याचे एक नुकतेच जन्मलेले पिल्लू घेतले होते. त्याला त्या पिल्लाला प्रकृतीच्या नियमाच्या विरुद्ध जाऊन कमीत कमी कालावधी मध्ये मोठे करायचे होते. ही कल्पना त्याला “पा”  हा  सन २००९ मधील जुना  सिनेमा पाहिल्यावर मनात आली होती. त्याने विचार केला कि प्रकृती माणसाला लहान वयात मोठे करू शकते तर मानव तसे का करू शकत नाही. पा मध्ये दाखविलेला एक आजार होता. पण तो आजार जर आजार म्हणून न धरता त्याला विज्ञानाची एक देण म्हणून बघितले तर.  त्याने आपण मानवाला कमी वयात चांगल्या प्रकारे मोठे करू शकतो ,  त्याची व्यवस्थित वाढ करू शकतो  आणि हा विचार आल्यावर तो जिद्दी ला पेटला होता. त्याने वर्ष भराच्या अथक प्रयत्नाने ते करून ही दाखविले होते. अर्थात त्याचा तो प्रयोग अद्याप जगासमोर आलेला नव्हता.

क्रमशः

परिकल्पना

सध्या बायो टेक्नोलॉजी व माइक्रोबायोलोजी चे जग आहे. या दोन्ही शाखांचे प्रस्थ वाढत चालले आहे. मार्केट मध्ये बी.टी. वांगी येऊ घातली आहेत. सध्या भाज्यांपुरते मर्यादित असलेले हे क्षेत्र पुढे माणसापर्यंत गेले तर काय गजब होईल याची कल्पना मी या कथेत मांडत आहे. हि फक्त माझी परिकल्पना आहे हे कृपया लक्ष्यात ठेवावे.

आज त्यांचे बाळ तीन महिन्यांचे झाले. आता तिला चिंता वाटत आहे ती पुढच्या महिन्याची. पुढील महिन्यात तिची सुटी संपणार आहे. तिला कामावर हजार व्हावे लागणार आहे. मग बाळाचा सांभाळ कोण करेल हीच चिंता सध्या तिच्या मनात घोळत आहे. तिने आपली चिंता नवऱ्याच्या कानावर घातली आणि त्याने एखादी बाई शोध म्हणून सल्ला दिला व विसरून गेला. त्याला कसे समजावणार कि बाई शोधणे इतके सोपे राहिले आहे का? हे २००९ सन नाही हे आहे २०२०. बाईला पगार द्यायचा म्हणजे महाकठीण काम आहे. त्यांचा पगार प्रचंड झाला आहे. खरच आहे महागाई किती आहे. त्या बिचाऱ्या काय करतील. त्यामानाने आपला पगार हि केव्हढा वाढला आहे. एके काळी तिचा पगार होता. रु. ५०,०००/- आज तिला वर्षाला १२ लाख पगार मिळत आहे. त्याचा पगार रु.२० लाखाच्या घरात आहे. बाजारात भाजी पाला घ्यायला जायचे म्हणजे कमीत कमीत रु.१०००/- न्यावे लागतात. काय करावे हीच चिंता तिला आता सतावत आहे. अस करून १० दिवस निघून गेले. ह्या १० दिवसात तिच्या हाती काहीच लागले नाही. तिची चिंता आहे त्याच ठिकाणी आहे. दोघे नवराबायको चिंतेत आतुर गप्पा बसून आहेत. बाळ पलंगावर खेळत आहे.

आणि अचानक कोणी तरी त्यांच्या घरी येत आहे असे त्यांना दारावर बसविलेल्या केमार्यावरून घरातील स्क्रीनवर दिसून आले. त्यांनी रिमोट कंट्रोल ने क्लोस उप घेऊन बघितला तर तो त्याचा बालपणाचा  मित्र समीर होता. त्याने बसल्या बसल्या रिमोटचे बटन दाबले आणि घराचे मुख्य द्वार उघडले गेले. त्यातून समीरचे घरात आगमन झाले. समीर आल्याबरोबर तो जागेवरून उठला आणि त्याचे स्वागत केले. त्यावेळी त्याच्या चेहऱ्यावर चिंता साफ दिसून येत होती. ती तर उठलीच नाही. समीरने ओळखले कि हे दोघे काही तरी गंभीर चिंतेत आहेत. थोडा वेळ तो शांत बसला.
शेवटी समीरने वाचा फोडली. तो म्हणाला ” अरे काय झाले तुम्हा दोघांना. असे शांत का बसले आहात. आता तुम्ही दोनाचे तीन झाले आहात. आता तर आनंदाने जगायला हवे.” त्याचे  पुढील प्रश्न येऊन आढळू नये म्हणून तो मधेच बोलला . “काही नाही रे असेच थोडेसे.”
पण समीर हे कोठे मानणार होता. या आधी जेव्हा जेव्हा समीर आला होता ते दोघे किती आनंदाने त्याचे स्वागत करीत होते. त्यामुळे तो परत म्हणाला “अहो वाहिनी तुम्ही सांगा काय झाले आहे ते?”

क्रमशः

“चांद पर पानी”

तुम्हाला हेडिंग वाचून वाटल असेल मराठी ब्लोगवर हिंदी हेडिंग कस काय? पण सध्या या हेडिंग ने “तहलका माचा दिया है.” जगामध्ये. आपल्या चांद्रयानाने बिचाऱ्याचा अंत झाला असला तरी शेवटचा स्वास  घेता घेता  या जगाला काही खास दिले आहे. चांद्रयानाने चंद्रावर पानी आहे याचा शोध लावला आहे व जगाच्या दृष्टीने हि अत्त्यंत महत्वाची गोष्ट आहे. टी. व्ही. वर सतत हि बातमी झळकत आहे. हीच बातमी बघता बघता मनात कल्पना आली कि कदाचित आजपासून ४०-५० वर्ष्यानंतर मानव चंद्र वर राहायला गेला असेल. तेथे हि आपल्या सारखी वस्ती झाली असेल. रस्त्यावर आपल्या सारखीच वाहनच वाहन  दिसतील. आणि येथे पृथ्वीवरील घराघरातील चित्र काय असेल ते आता पाहू.
” अरे, बेटा तू काही दिवस तरी थांब रे येथे.” आई आपल्या एकुलत्या एक मुलाला रडत रडत म्हणाली.
“नाही ग आई , मला आता अजिबात थांबता येणार नाही. आधीच उशीर झाला आहे. माझी सुट्टी दोन दिवसापूर्वीच संपली आहे.” मनीष आपल्या आईजवळ जाऊन म्हणाला. आईने त्याच्या गालावर प्रेमाने  हात फिरवीत म्हटले,” मला माहित आहे रे ते. पण मन नाही रे मानत तुला सोडायला. मुलांची खूप आठवण येते रे आम्हाला. तुझे बाबा तर त्यांचे फोट पाहून पाहून रडत असतात”.
” अरे, मनीष बेटा तुला एक गोष्ट सांगायची राहिलीच रे. तुझ्या बाबांना नातवांची आठवण येते तेव्हा ते फोटो तर पाहून पाहून रडतातच. आणि त्याने हि मन भरलं नाही न तर अंगणात येतात व वर चंद्राकडे पाहून त्यांना हाक मारतात. व थकले कि रडत बसतात.” इति आई.
मनीष,”आणि तू ग आई.”
मनीषचे हे म्हणणे बाबांना पटले नाही व त्यांनी मध्येच त्याला टोकले.”तुला काय वाटत मनीष तुझी आई दगड आहे तुमच्या सारखी. मी रडतो आणि ती हसते अस का रे वाटत तुला.”
“तस नाही हो बाबा. मी जरा उगाचच आईची गम्मत करावी म्हणून म्हटलं.”
“हो रे, तुझी तर गम्मत होते न. येथे आमचा जीव जात आहे आमच्या पासून लांब.” इति बाबा.
“बाबा मला माफ करा पण मी आता काहीच करू शकत नाही. मला जावेच लागेल.”
“बर बाबा , तुझी मरजी.” आई व बाबा एकदम उच्चारले. व आता पर्याय नाही म्हणून आपल्या सुनेला व नातवांना प्रेमाने आलिंगन घातला. नातवांची पप्पी घेतली व सर्वांना  टाटा करण्यासाठी त्यांच्याच सोबत घराबाहेर पडले. घराबाहेर  मनीषच यान उभच होत. आपल्या मालकाला बघता बरोबर यान स्वतः तयार झाल व उलगडू लागल. बघता बघता ते छोटस यान उडन तस्तरी सारख आकाराला आल व त्याचे दरवाजे स्वतःच उघडले गेले. लगेच आई बाबांचा निरोप घेऊन मनीष, त्याची बायको व दोघी मुल त्या यानात बसली.

(उर्वरित भागासाठी उद्याची वाट पहावी.)